Alle inzendingen over verdriet

Bijna is het zover dan zijn we niet meer samen Beter..dat wel geen ruzie meer, geen tranen hooguit van gemis... als de spanning er af is komen we vast weer bij elkaar Voor 'n bakje koffie 'n maaltijd of spelletje scrabble Wat ik zeker weet is: dat ik er altijd voor je zal zijn en ik hoop jij ook voor mij Jammer dat het niet werd wat we…

Als storm je hart heeft gebroken raap dan de scherven weer bijeen lijm ze aan elkaar tot een geheel. Barsten zullen nooit helemaal meer helen maar probeer het mooie van het leven te gaan zien. Klim weer omhoog uit het dal kijk naar de regenboog hij zal je leven weer verder gaan kleuren.…

Slechts één kus verwijderd van onze droom ben ik ontsnapt aan verharde grond om je mond te stillen heb ik verslikt en verzwegen slechts één lief verwijderd van de hemel dacht ik met liefde de pijn te doden maar slechts in één adem heeft de dood mijn liefde gepijnigd…

Haar pyjama zag als bloed zo rood een kleur die zij zelf had uitgezocht Op die wijze bedekte zij haar bloot en de strijd die ze zo alleen uitvocht Haar strijd, die ze ’s avonds streed werd door totaal niemand vermoed Nadat zij zich amper had ontkleed kwam het verlangen naar het bloed Haar blik zocht, als vanzelf, zowat naar het gister weer…

Jij angst slangenkuil vol vieze shit kronkelend gif spuitend sissend wreed. Terwijl het duister alles vervaagt en je alsmaar struikelend door het wrede woud verdwaald verdwaast. Je vlucht in een waas vol paniek als je door een slingerende tentakel omlaag wordt getrokken In de stank. De aarde proeft tegelijkertijd slikt klauwt en…

was ik nog maar een kind dan gaf ik er niet om.. maar dit doet zo'n pijn en ik weet niet waarom.…

De deur is open, hij blaast in mijn gezicht de muren omarmen mij de vloer ondersteunt mij het plafond onderdakt mij het gekraak van de vloer ‘ik hou het bijna niet meer’ het plafond is zwanger, hangend naar benee de muren zijn bejaard, ze krimpen een beetje de deur blaast mij in het gezicht, spiksplinternieuw is de deur met een koude grijns…

Wanneer haar tranen gemeten zouden worden, zou er in haar leven, een emmer worden gevuld, echter: de ongeschreide tranen, zijn die stromende beek! Dus als je dat water stromen ziet, denk dan even aan haar stille, ongetoonde verdriet!…

Nooit heb ik je zo gemist, als juist nou, nooit heb ik je meer nodig gehad, dan juist nou. Nooit, nee nooit eerder dacht ik zoveel aan je, als juist nou, juist nou. Nu ik je zo vreselijk nodig heb, ben je er niet meer, en dat, terwijl ik je zo nodig heb, ik mis je zo, juist nou!…

Wat is geluk, soms loop je er gewoon zo aan voorbij niet beseffend hoe fijn het is om gezond te mogen zijn. Tot je wakker wordt geschud het verdriet van een vriendin ziet en beseft wat voor betekenis gezondheid en geluk kan zijn.…

Ze maskeert haar huilbuien, door het kleinsnijden van uien, wil geen mens laten zien, dat tranen van verdriet haar zwak maken misschien?…

met een verse pen schrijf ik dit lied streel de losse letters die ik naar je toe zweef kijk naar je donkere ogen of de sporen paden vormen soms is een woord genoeg om de nacht te troosten soms niet eens alle zinnen om een tel te koesteren al wat ik kan is hopen dat je het wel leest…

Lief klein meisje ik zing voor jou dit wijsje een speciaal liedje met oma's melodietje wij hebben geen tijd gehad om elkaar te leren kennen en ik je als oma heerlijk te verwennen je zal altijd in mijn gedachten zijn ons prinsjes maar oh zo klein.…

Ergens in het eenzaam wachtte zij wellicht tot iemand haar zag zitten Ze weende, niemand houdt van mij niemand laat ik mijn hof omspitten Ergens in het eenzaam schreide zij altijd alleen staan doet immers pijn Iedereen meende, zij is best heel blij innerlijk was zij ‘t huilmeisje klein Ergens in ‘t eenzaam verlangde zij naar een lief die…

laat me verlaat me gelaten rust ik mijn wolken bevolken lucht zonnestralen rijgen verlegen mijn regen wat brengt het einde van de regenboog ?…

Toen jij je luiken open deed en ik recht in je ziel mocht kijken stond ik als genageld. De vrouw in mij was verdwenen. Schoorvoetend vond ik mijn weg in jou langs wegen water en weiden en ‘s avonds toen de luiken zich sloten heb ik in stilte mijn tranen vergoten.…

Hij staat voor de schuifdeuren van verdriet open …dicht ….open … dicht ….open…dicht de tocht is warm, het deert hem niet Vroom en Dreesmann zelf sturen hem niet weg open …dicht ….open … dicht ….open…dicht het ruikt naar ciabatta met parmaham, als lunchbeleg “hoe gaat het?” vraag ik en duw twee euro in zijn hand open …dicht ….open … dicht…

Ik zou jullie allemaal zo graag willen verlossen van jullie eenzaamheid en het intense verlangen naar veiligheid en liefdevolle handelingen, maar ik ben maar een mens en niet de God die wij denken te peilen. Ik drink jullie stille tranen als te sterke drank, kots het uit als lichaamsvreemde materie. Het is ook niet jullie favoriete thema…

Ja, ik heb je tekort gedaan Ja, ik heb gefaald Ja, ik heb gelogen Ja, wederom… Ja, je hebt alle reden om voor jezelf te kiezen Ja, je moet jezelf beschermen Ja, wederom… Ja, ik ben degene die je pijn heeft gedaan Ja, ik heb alle glazen ingegooid Ja, ondraagbare pijn heb ik je aangedaan Ja, berouw komt na de zonde Ja, wederom… Ja, ik…

Zoals een schip steeds verder weg vaart over de grote zee, zo ging jij ook van ons heen op weg naar een ander bestaan. Ver achter de horizon naar het warme licht vol eeuwige vrede, waar geen verdriet of pijn is daar in het hemelse paleis. Als een ster in de nacht zal je warmte en liefde gaan stralen, zal je over ons waken, kracht…

(voor Mirjam Bruijn) Je bent nu bijna een maand weg, maar niemand weet hoe het je vergaat, omdat je alle banden hebt verbroken. We kunnen er naar raden, invullen hoe het met je gaat, maar dat voldoet niet echt. Hebben ze je nu helemaal te grazen genomen? Moet ik Rambo sturen? Bruce Willis? Superman? Volgens mij heb je je laptop nooit meer…

Vriendschap in een blik hoort thuis in een ogenblik het weerspiegelt het narcisme, beloftes kunnen mijn glimlach verslaan het heeft de waarheid al vermoord en is in het verleden gebleven had alles met tederheid gegeven bij jou vond ik geborgenheid of was het toeval dat wij in elkaars verlangen zijn geraakt…

Een dwaas is wat er in mij verscheen Of is het niet zoals het lijkt? Jij zegt het Jouw woorden hadden mij toen bereikt Of had ik nou niet opgelet? Het vervaagt Waar is het gebleven, al die pret Of heb ik al genoeg gevraagd? Nog maar één Want ik vraag mij af, Waaraan heb ik het verdiend, die straf…

daar dwaal ik nog, langs randen van verdriet de wereld draait toch lijkt het enkel -slechts verkeerd geen rozen aan mijn poort platgetreden onschuld woekert tussen vorst en adem open thans mijn brief lees de kanttekening vol pijn mijn hart zweeft waar het lichter is…

wat maak je mij onrustig is dat eerzuchtig? jouw niet meer te mogen knuffelen je wilt je vrouw immers niet beduvelen nu moet ik afstand van je nemen en kan en mag ik je niet meer claimen het doet zo onwijs veel pijn ik wil gewoon bij je zijn…

Helaas; de zwakke mens in dit weemoedig leven, Hij heeft een weinig vreugd zo noodig voor zijn hart: Wij hijgen ras naar ’t eind van dorre lijdensdreven, En spoedig al te lang valt ons de nacht der smart. Ook, Heer, wij trachten wel te bidden dat Uw wille Geschiede! – doch vergeef onze arme kindertaal, ’t Bedroefde hart, bij ’t vroom…

Wat ik wel weet is dat iets als een vogel in haar zong wat ik wel weet ze zong een tijdje en vloog toen weer op zeg me alles wat je weet ik zal je sneeuw en regen laten zien. Als je dezelfde zoete stem weer hoort zul je het weten? zo'n zuiver lied hoor je alleen in het voorbijgaan zingen lach in het zonlicht, zing, huil in het duister…

Lastige dingen zijn in de nacht, altijd zwaarder, moeilijke dingen zijn in de nacht onverdraaglijk. Ondraaglijke dingen zijn in de nacht, zo zwart, als de nacht zelf. Maar altijd wordt het morgen.…

Jaren lang heb ik gedacht dat ik geen opa had Maar zelf had ik er nog nooit bij nagedacht Dat ik u nu een aantal jaar goed heb leren kennen en het nu voorbij is Nu weet ik pas hoe je, je voelt als je een dierbaar iemand mist De dag dat ik hoorde dat u in het ziekenhuis lag Raakte ik helemaal van slag Mama ging naar Cabo Verde om naar u toe te…

Met geen pen te beschrijven, 'n wir-war in m'n hoofd, onmacht, verdriet en een oplossing zie ik niet. Niemand kan mij helpen, ik vecht maar verdrink in woorden, gedachten zelfs medelijden, met jou en om mezelf. Je kunt er meestal niks aan doen, maar vaak ook wel, soms aardig, voor even...dan weer onherkenbaar in boosheid gehuld. We kunnen zó…