Alle inzendingen over overig

Mijn lange schaduw vroeg op de dag achterna Ik word verwacht ze kennen me Er is werk te doen, te bespreken en tussen de woorden door wil ik in gedachten mijn collega's omarmen We zijn samen op weg maar we gaan niet ergens heen en dat is goed…

is het mijn gebrek aan gewicht de schade schande het verlies van grond onder mijn bestaan is het mijn weifelmoedigheid die grijnst vanuit het wolkendek is het de dood die nadert op sokken en iets te lang stil blijft staan bij uitgerekend mijn raam?…

voorbij het geraas gedoe de plichtplegingen de hoge muren het oog van de storm de donkere horizon voorbij dit alles landt een beroering…

Mijn eerste stappen, een brede stoep, in mijn hoofd – overal slingers!…

veel dichters slapen slecht ze zijn altijd op hun hoede echt als ze maar even vermoeden dat ze door invallen worden overvallen willen ze zichzelf geen verwijt moeten maken van had ik maar maatregelen genomen of hebben gezegd wat ik nog niet had ben ik al weer kwijt die woorden die invallen laat ze niet lopen je weet nooit of ze terug…

Uit tijden waarvan ik geen idee heb of ik er onbewust van weet is in Carrara dit blok gebroken Wat voor bloed stroomt er door zijn aders? Wat roept het in mijn hoofd? Een stuk steen dat zichzelf blijft, onvatbaar voor alles dat ik probeer eraan toe te dichten Het blijft gewoon wat het is terwijl het in mij vormgedachten vormt die ik…

Wat is oud en op in mij? Wat kan ontkiemen? Hoe wil ik leven?…

Weer een jaar gedaan wat ik graag doe, niet alles – wat ik wilde doen.…

De wereld draait steeds haar rad van de tijd vóór mij – Ik word duizelig.…

We steken over van de schaduw naar het licht: We bestaan! Maak plaats!…

dit was weer een van die meest leerzame jaren van de afgelopen tijd die heb je zo af en toe een keer nog nooit streken we elkaar zo tegen de haren nooit was er zo weinig en zo veel solidariteit dit jaar wierpen we in vele spiegels een blik wordt dit het jaar gemarkeerd als de grote ommekeer? Oude spiegels raakten verweerd nieuwe…

Dag tienerjaren, dag vlinder van mijn dromen – wat leef je toch kort.…

Shows druipen hun slijk van het scherm, tot we vol zijn – en niet meer bruikbaar.…

Het is ongewis waar je bent, je dwaalt maar rond – tot je dat beseft.…

Een schicht: nog een keer schilder ik in de zandbak – met moedemodde.…

zingen dansen en weet ik wat voor andere mooie dingen er is zoveel talent en allen streven tegenwoordig lijkt het naar dat ene doel: hoe wordt ik ooit bekend iedereen zo lijkt het, waant zich vandaag de dag vergeten de reden om een ander hun naam te laten weten? Van alle sterren die aan de hemel staan zijn er slechts enkele…

Samen leven we in voor- en in tegenspoed – onze eigen droom.…

Je hoort de glashuid die ons scheidt vaak rinkelen. – Weer een uitbraak.…

ik heb er aan getrokken om me voorbij hem te slepen en nu is hij dan eindelijk verleden – weer geweest in de langste was je mogelijk het bangste voor dat nooit eindigende donkere lichtarme beest en nu dan nog enkele nachtjes slapen en we vieren dat we het hebben overleefd met het bemoedigende lichtfeest velen vieren dat het kerst…

Beschutting is goed, ik weet het, ik moet opstaan – en een boom planten.…

zo rood als het licht waarvoor je eigenlijk moet stoppen zo rood als het vocht dat je niet mag verliezen en lijdt tot de dood zo rood als de ochtendzon zo nat wordt de dag – het blijft niet droog zo rood als een vuur zo heet als de hel verschroeiend en meedogenloos zo rood als jouw lippen zo zoet als een kers was je…

De honden rennen naar het noorderlicht, pas op! Eet geen gele sneeuw!…

net genoeg adem om de stilte te dragen net boven de grond net genoeg gewicht om niet te blijven hangen aan lange armen net genoeg liefde om het leven te laten gaan zoals het is net genoeg handen om al het waardevolle te delen met jou en met jou en jou…

zou de madelief een hekel hebben aan de margriet zou een merel een lijster haten? De meerkoet en de waterhoen kunnen hun ding aan de waterkant best gezamenlijk naast elkaar doen houdt de tortel die van ‘t hout angstvallig in de gaten? De mees van het kool zal de pimpelaar echt wel genoeg ruimte laten ach ze lopen elkaar soms voor…

Onze huid is een fijne scheiding om met lijf en leden op te heffen en als we kussend één adem zijn zijn we ook nog één geest geen verschillende gedachten één hartstocht, niets dat ons scheidt eens met elkaar en met onszelf compleet in grenzeloos Maar waar ruimte is, komt aanwezigheid, stilletjes sluipen er gedachten binnen, hand in hand…

de meeste mensen breken meer dan een keer laat het littekens na die ze voelen als het buiten koud wordt de olifant maakt niks stuk in de porseleinkast totdat iemand zijn ziel breekt…

Herinneringen zijn als wolken, zachtjes drijvend langs de horizon. In rossige tinten kleurend, bij de ondergaande zon, wachtend op de nacht. Als stille wateren door de wind in beroering gebracht. Gestalten treden nader, spreken en maken gebaren. Dat is waaraan ik ze herken. Mijn moeder met haar schort, haar vinger geheven. Ik ben immers…

Ben jij mijn oefening in mijn lichaam adem te voelen en te voelen opsteken tot een storm? Ben ik jouw oefening om te luisteren, alleen een vraag te stellen als ik niet verder durf om fragmenten van feiten en verwarring uit te braken in een horten en stoten van stiltes die jij ondergaat zonder comfort, zonder dichterbij te komen…

Ik voel me heel oud met dit weer, met deze kou -- zo breekbaar als glas.…

als het rustig was op kantoor kreeg Henkie soms de lumineuze inval om ongecontroleerd op de nokjes, waar de de telefoonhoorn op rustte, te rammen die keer bereikte hij iemand van de ‘Faeröer’ eilanden ooit kreeg hij zo’n ‘goddeloze Rus’ of zo aan de lijn de man moet zich rot geschrokken zijn en mogelijke gedacht hebben oei ik word…