Alle inzendingen over overig

we doen alsof we de nacht kennen weten wat ons beweegt hoe breed het leven is we op vleugels varen de zomer in ons woont de wegen begaanbaar zijn we de storm ontwijken het porselein ongebroken is de oever van de ziel onvindbaar is we weten wanneer het einde komt blinde muren alles kunnen zien een steenkoud hart niet bestaat er geen…

Mama is mooi, en de garage met mijn eigen naam erop die ik nog niet kan lezen ook mijn fiets op Koninginnedag de bloemslingers op de auto's na een dagje aan zee met alle neefjes en nichtjes alles wat ik maak en weer afbreek, hijskranen gebouwen en tekeningen Mama zegt: jij woont op de Olympus omdat je zo bijzonder bent en alles mooi…

Ik droom van de geur van nog te plukken appels – en word niet wakker.…

'Zeffe doen', zei ik en ik brandde mijn vingers ik was een grote meid, ik wilde alles wat mijn broer mocht Als ik zin heb, rijd ik naar Parijs op mijn Norton, in mijn leren jas met toegedichte emblemen de scheldgedachten van bange mensen die me mijden ongeschikt verklaren en mijn beurt overslaan 'Schaam je', zeggen ze maar ik…

Gezichten heb jij een stuk of duizend, borsten – tel ik niet zoveel.…

Iedereen is moedig, echt waar want alle mensen hebben een hart waarin vrienden en wensen wonen en geheimen, en hartstochten misschien niet alle vier, maar nooit staan de kamers leeg Harten kloppen voor hun gasten en heel het lichaam bestaat om hen te beschermen met moed die moet Dit is een onbekend geheim dat slechts weinigen begrijpen…

in een andere wereld was ik misschien jong een geboren dichter een vriend een moeder minnares koorddanser iemand anders was ik misschien een verhaal een seizoen spiegel een nacht een vraag iets van een begin een zuchtje wind iets anders was ik misschien glas steen van porselein ijzer van zijde van fluweel van een andere…

Tussen de akkers een laag ommuurd grasveldje – met boerengraven.…

Ik zal het lege gele bootje zijn dat dobbert, dobbert, dobbert, dobbert in de leegte. De dode oevers zal ik dood en droevig laten, de weidse verte weids en ver, maar geen grashalm blijft nog over, en geen zon of maan of ster. Ik zal het gele lege bootje zijn dat dobbert, dobbert, dobbert, dobbert in de leegte. Ik mag jouw zweet als…

de transparante engel op de ladder die haar vleugels samenvouwt het broze woord dat sterft in stromen van vergetelheid het kiezelpad in de tuin de regen die onbedaarlijk huilt de zee die glinsterend groen eindeloos deint de doorzichtige witte maan het licht dat naar de grond glijdt de kleine duivenveer in het zand…

Een kudde modder- schapen in de schemering – eindeloze hei.…

was ik maar zo’n vlindervanger van mooie woorden dan kon ik ze in schoonheid naast elkaar zetten elke soort op een rij achter glas op papier fraaie zinnen maken maar nee dat moet toch niet vlinders moeten fladderen zoals ook woorden vrij moeten leven een vrij en levend woord zal de mooiste zinnen geven vlinders zullen hun…

Als mensen bidden, bidden ze om regens van rechtvaardigheid dauwend uit de hoge hemel die hun verlangen lessen en hun zielen verlossen midden in het leven waaraan zij lijden reikend naar een engel van troost en bemoediging een helpende hand ook als die alleen helpen kan om samen anderen te helpen en de bloemen te begroeten die opkomen…

het was een zwarte droom toen de wind verstomde en achter de witte ijle berken een hand naar me leek te wenken een vlucht van duiven tuimelde omlaag in kalme tred liep ik naar de rivier de storm in mij ging liggen het verre tussen hem en mij verdween toen ik de wenkende hand van de oude vermoeide veerman naderde mijn gedachten…

Omdat alles alles is helemaal zonder niets en uiteraard toch ook al het niets van het heelalles is niet alleen het ondenkbare wat er ooit was voor het begin van de sterren en wat er zal zijn na het bestaan van de sterren maar ook de illusie van de tijd waarin wij leven en denken iets te weten van wat alles onwetend weet…

iemand trok het zwijgen uit de muur kerfde fragmenten in stenen hing papieren poëzie aan de waslijn beukte op de trom iemand huilde als een wolf in de nacht niemand kwam…

Op de fiets kwam ik tot Poppel en Kleef, het buitenland Vrienden woonden in Gendt Ik kreeg stevige dijen en kuiten de school was in de stad de hogeschool in een andere stad Toen paste mijn wereld niet meer in een cirkel van een uur gaans maar in Amsterdam was het weer zoals in mijn kindertijd, alles dichtbij, de wereld groot genoeg…

De zwarte akkers, het jonggroene koren, hoor! De veldleeuwerik!…

Mijn eerste liefdes, een spel: de leuke jongens in de pauzes waar school goed voor was en in de weekenden met leugens bevestigd door mijn lieve broer avonden plezier in disco en soos – het ware, mijn echte, leven Haal een bessen, we gaan niet weg niet naar bed. De fiets wacht wel we blijven kletsen en lachen, vrij zijn we, want mama…

de tranenvangers vangen tranen in flesjes om te koesteren te verzamelen de tranen van verdriet aan een draad te rijgen het boek der tranen verhaalt over echte en onechte tranen mannen en vrouwen witte en zwarte water- landers van mensen ook dierentranen van krokodilachtige aard soms een traan die emotioneel is een olifantentraan…

De bergen zweven onbereikbaar boven zee: het hemelse land.…

Alwat niet geïntegreerd is alwat niet is intrigeert Wat tussen afgebroken regels door gelezen Ongerijmd zijn weg gaat vult de leemte in de bres…

een ontbrekend woord in het vers de onderbroken kus van een engel de niet verstuurde brief aan een liefde de losse eindjes van een mooi verhaal het ademloze talmen van het onvoltooide lied een rusteloos tasten naar een vergeten dag het vergeefse wachten in de maanloze nacht de gemiste ontmoeting op een verlaten perron een…

Avond: de kale boom is plotseling weer vol – piepend spreeuwenblad.…

Verbroken contact, wat kun je erover zeggen, moet je het hebben over het gemis? Iemand kwijt zijn die er nog wel is, maar nooit bij jou niet zoals het had kunnen zijn Ons eigen leven leiden, jij omdat je dat besloten hebt en ik omdat het zo is Als het niet zo was zouden we voelen wat we nu niet voelen het wederkerige, een samen…

buiten bloeien planten bomen worden groen en alles wordt zo zacht binnen pompt het kleine onvervaarde hartje bloed door het lichaam en alles komt tot leven de langste dag dient zich uitbundig aan de nacht trekt even aan het kortste eind het hart groeit als gras kloppend baadt het zich in zomers ochtendlicht de…

Als ik niet meer kan lopen help me als je kan Als ik niet meer zelf kan eten voer mij dan Als ik niet meer kan praten praat dan honderduit tegen mij Als ik in mijzelf gevangen zit maak mij vrolijk en vrij Als ik niet meer wil laat mij niet verloren staan Als ik dodelijk vermoeid stilval laat mij dan maar gaan.…

In de lege stad ben ik een levend standbeeld – ik voel me half dood.…

‘Voor wie graaf jij een kuil?’ ‘Voor een ander.’ ‘Pas op hè, dat je er zelf niet in valt.’ De grafdelver grinnikt: ‘Je gelooft het niet maar het is me inderdaad bijna een keer gebeurd, ik graaf altijd voor een ander maar niet getreurd ooit zal een ander er eentje voor mij graven.’…

Laat de dood maar in mijn leven komen want ik vrees hem echter warempel niet Waarom te strijden tegen wilde stromen, vanwege uitstel naar dat nieuwe gebied Laat de dood mij steeds dichter naderen we gaan elkaar aan de grens ontmoeten Ik zie hem volstrekt niet als een dader en ik ga hem lijkt mij, als vriend begroeten Laat de dood maar aan…