Alle inzendingen over vrijheid

Eerzaamlied is mooi: “Uit de tenen oogopslag, bloesemachtig lieve lach; rode appelkoontjes tooi.” Eenzaamlied mag nog best d`r refrein, een beetje tonen teer decor om te bewonen. Niet te lang; zonder orkest. Breekbaarlied zo zinnig kuis wervelend al van geluk maar toch liever niet gelijk heel het liefdeswijsje rijk. Dat maakt de ontdekking…

Ik droom een volmaakte vorm een eeuwige reis naar hier waar ik alles zie en schrijf de vrijheid als behang in kleuren om me heen. Ik leef mijn eigen verslag en begin in het midden waar het heden volmaakt mijn woorden beschrijft. In een magische dans van leven en natuur stroomt mijn wereld in het licht van nu.…

Bodem in beroering, nacht maakt plaats voor dag en dauw geeft de ochtend weemoed. Een brede gloed rolt zijn oranje loper uit en kleurt een nieuwe morgen. Onder het treurgeboomte twee vroege zielen de hond voorop, geestdriftig in galop en hij – misschien een dichter – vol gedachten door het park. Het eerste licht maakt weer geluiden en in…

Na zesentwintig jaar gevangenschap niet gebroken Integendeel zelfs, opnieuw ontloken Zijn leven in dienst van de zwarte bevolking gaan zetten Een vrijheidsstrijder tegen de rassenwetten Bleef al die jaren terecht de vredespijp roken 'Er is geen terugkeer op de weg naar de vrijheid' Aanvaard en accepteer alsjeblieft gelijkheid Samen…

Op ’t leven, Op ’t eeuwige en het oneindige, Op de tijd, de wereld, en de toekomst, Op ’t doen, ’t denken en ’t weten, Op de dood. Op de liefde, Op ’t vrolijke en het onmogelijke, Op oorlog, de haat en de vrede, Op ’t geloven, ’t zeggen, ’t zijn, Op ’t hart. Om niet te drinken, Op al deze dingen, Is om echt te leven. Leven is vrijheid…

Omvleugeld door jouw tederheid blaas ik het dons van de toekomst pen ik veren in een tooi van hunker naar de vrijheid van jouw bestaan Zachtjes open ik mijn handen teder strijk jij beide vleugels als laatste groet over mijn huid waar de pluisjes van ons leven verwaaien in de wind Wolken wenen weemoedig walend moet ik jou laten gaan gevangen…

De symbolen van de wind Leren mij te blijven staan Dwarrelend beweegt een blad Door een toeval heen gegaan Ik verzoek het stil papier Spiegel voor mijn zucht te zijn Minder vluchtig en gewoon Sterren in een raamkozijn Bomen buigen soms ontwricht Blijven staan, onaangedaan Wuiven niet met winden mee Dwingen mij te blijven staan…

Vervormd gegoten in de mal der deugdzaamheid. Omgeven door verbrandde lucht van leven op de rem. Kluisters van fatsoen verlammen het reiken naar, de trommel vol geneugten en de strijdlustige vlam sterft als de drang naar vrijheid wordt gesmoord.…

je gaf me ogen om je blik te lezen ik mocht je zien in ongebruikte kleur en zonder tegenlicht in stil bewegen liet je me handen gaan over je huid we stemden af op ongehoord geluid we dronken water dat ons samenvloeide werden één in smaak hoopten dat nieuw leven ons deed openbloeien het was te laat in kerend tij verdronken wij…

Droomwolken van bestaan oneindig getij wanneer wij gaan op waterwieken voorbij Het schip in de nacht laat ons onbevangen zweven als een magische toverkracht door het eeuwige leven…

Alles herinnert me aan jou De nachten die we samen doorbrachten Kijkend naar de diep blauwe hemel Alles herinnert me aan jou Beloftes die de wind meeneemt En die niet terugkomen En door jou, ben ik rustig Ik heb je mijn liefde verklaard en je mijn waarheid verteld Blijft alleen de herinneringen en de pijn Maar, ik blijf zoeken en zal…

ik schoof donkere wolken uit de lucht en liet de aarde zo maar achter mij voor anderen een redeloze vlucht ontsnappend voelde ik me hemels vrij ik vleugelde oneindig in gedachten expandeerde traagheid tot de lichtlimiet zag de levens terug van mijn geslachten ontwaarde God op elementair gebied Zijn raken deed mijn schuldgevoel ontwaken…

Ik volg geen weg. Geen richting, geen route. Ik loop, ik verdwaal. Wil graag zien en ontmoeten. Ik neem elk pad waar het mooi is en vrij. Soms links en soms rechts. De wereld is van mij. Verdwalen geeft vrijheid. Vrijheid geeft kracht. Geen weg ontneemt deze vrijheid en pracht.…

een zucht verraadt mijn intens verlangen droom al je woorden met m’n ogen dicht het is jouw ster die de hemel verlicht de schittering heeft mijn hart gevangen het firmament met glinsters behangen jouw stralen glundert nu in mijn gezicht toont de schoonheid waarvoor ik zwicht nooit gedacht dat ik dit mocht ontvangen het donker en licht…

Steeds meer durf je te groeien Niet langer verstopt Niet langer ongezien Steeds meer kan je hebben Steeds meer kan je geven Steeds meer laat je zien Steeds meer doen wie je bent Niet alsof, of zoals die ander je kent Steeds meer deel je je angsten Vertel je over je pijn en over hoe het is om zo gevoelig te zijn Steeds meer…

Hard moet ik blijven knokken in mijn leven Jij bent op vakantie zonder mij en dat is goed Ik probeer je deze 'zonde' te vergeven Mijn jaloersheid naar jouw geluk, het is er in zoveel overvloed Toch voel ik een afstandelijkheid in je naar mij toe Ik probeer dit verschrikkelijke te negeren Maar in plaats ervan bevecht ik je, dat maakt mij zo…

Een zonnige dag in mei vogels die vrolijk kwinkeleren geritsel van een bamboeplant mieren met kruimels jongleren. Even wordt de rust verstoord door het blaffen van een hond zit 'n lieveheersbeest op m'n hand er fladdert een vlinder rond. Een zonnige dag in mei de doden worden herdacht bij Monumenten klinkt de Last Post morgen wordt…

je geest is altijd vrij geweest tijdloos in het schouwen je lijf is meer verblijf om tijdelijk van de eeuwigheid te houden je vloog, ontsnapte aan verplichting landde in een andere belichting bezielde eeuwenoude graven raakte aan wat koningen ooit zagen je zag het roerloos meer van glas dat plotseling verscherfde als de wind heel even…

Mijn plekje aan het water zo, tussen 't ruisend riet waar mooie boten varen een plek waar ik geniet... ik kan daar topless zonnen geen mens die mij daar ziet ik hoor het water kabbelen een schitterend gebied... Ik zou je't willen laten zien maar, het is echt mijn plekje ik zeg het toch maar lekker niet anders steel jij mijn stekje..…

paranoia achtervolgt nauwkeurig mijn wegen een kloppend hart zet m’n hoofd op explosief langzaam rijg ik mijn verleden aan m’n degen want ik heb dit eens verloren hart zo intens lief door tropische warmte het papier neergelegen m’n vleugellamheid is wat ik momenteel grief een frisse bries wordt gezien als god’s zegen de verlossing van hellepijnen…

waarom zit je zo stil met vleugels die trillen kom, fladder wat rond er zijn bloemen genoeg die jouw neerstrijken willen ze openen hun hart om met jou hun wereld te kleuren breng ze wat stuifmeel en ga met je lippen hun stampers eens keuren ik zie in je ogen het speuren je lijfje vult zich alert met de meest verleidelijke geuren je…

Mensen waar zijn wij mee bezig? Wij doen alles weloverwogen. Is dat niet al te vredig? Ik noem het effect der machtelozen. Wij kwijnen weg in verdriet. Een vrij leven kennen wij niet. Het pijnlichaam is onze vriend. Eigen schuld, of hebben wij dat verdient? Tevergeefs zoek ik een reden. Tevergeefs vind ik die. We doen alles in het…

Ik lig hier op een grasveld tussen drollen Ik lig hier op een grasveld in de stad Ik lig hier op een grasveld in de stad tussen drollen En ik luister naar het als een waterval bulderen in de verte Naar het als de donder donderen langs de horizon en ik bedenk mij: "Het is donderdag vandaag" Terwijl de auto's en de treinen, bulderen…

er zweven engelen in de lucht, ik pak ze stuk voor stuk en zet ze op een rij hun vleugels licht gebogen dichtbij elkaar schoven bekijken ze me hemels blij dan spreken ogen die naast God het donker ook gedogen dat er vaker liefde wordt gewenst ik kijk ze aan en voel me een slecht mens gelukkig breekt de lach weer door en worden…

Of andersom daar hoor je wel eens wat over en dan moet ik altijd denken aan Van Morrison die zingt How can you know somebody else if it takes more than a lifetime just to get to know yourself hoe hij dat weet - more than a lifetime - is me een raadsel maar lekker klinkt het wel.…

we namen de zee ze golfde verlangen in het grijzige groen onder een hemel met wolken behangen ze krulde haar passie in bulderend wit ze schuimde naar voeten bracht vochtig haar groeten je zocht in de schelpen het blauw van je ogen het spikkeltje bruin deed je in wonderen geloven je kijkt naar je kind dat stil zit aan strand overweldigd…

Aan de zijlijn kijkt ze toe, blijft daar ook het liefste staan. Niémand krijgt haar ervan weg, sleurt haar ervandaan. Haast onzichtbaar stelt ze zich op, bijna verdekt, zo lijkt het wel. Want in het middelpunt te staan is niks voor haar, nee zeg, stel,dat de aandacht eens op haar afkwam. Ze staat niet graag in de belangstelling, is…

Ruimte, olie en een strenge wind zijn de eerste ingrediënten op weg naar niets. Ik waai verdwaasd mee vergeet het jaar de vangst van uitvaren met de boten van alle dag kijk in de spiegel die de middag knipoogt tot een hoger niveau. Op de voorplecht kleurt een droom het water naar een regenboog.…

Een Amnesty-kaars is voor sommige mensen het enige licht ---------------------------------------- © Jan Bontje 1998 Geschreven na mijn optreden op een culturele avond van Amnesty International afdeling Spijkenisse op 25 november 1998 in de CSG Angelus Merula, t.g.v. het 50-jarig bestaan van de “Universele Verklaring van de Rechten van de Mens…

Sneeuwkristallen streken langs haar slaap naar beneden in een droom die droomde tussen hoofd en kussen Een nacht vol sterren dwaalden tussen handen vingers stilden de donkere trilling het naarstig weerzien De ochtendzon ontwaakte raakte betovering tussen nu en de lakens van verleden…