Alle inzendingen over oorlog

Voor de preek: Lied voor de Kerken…en meer! ‘DAT ER VREDE MOET KOMEN’ (Tekst: Jan Jacob Krediet Van den Bos; muziek: Karel Burger) Ik vraag het niet aan God Ook niet meer aan zijn Zoon Laat de Heil’ge Geest maar overwaaien. Ik vraag het aan mezelf Zoek ik mijn eigen ik Maak vrede man, maak vrede vrouw Ik hoop dat velen volgen…

bij het licht van de maan en de sterren kromt en buigt de zwaan haar hals vallen granaten door gescheurde daken aan de afgrond van altijd dezelfde pijn roerloos op de boezem van de nacht het klaaglied van het mensenhart doorzeefd en langzaam zinkend een inktzwart ontwaken niet meer worden wat je wilde…

In dertienhonderd en twee beken naar de stroom, stromen naar de zee, zó de verdedigers van het vlaamse-gemeente-sisteem, sterk in de strijd, wal, tegen de aanval van de franse leenroerigheid; zee-wal, pal, als de Rode Zee ten tijde van de Eksode was, tocht van godsvolk naar Kanaäan, tocht der Joden. Maar negentienhonderd zestien zal, zij aan…

Er is een oorlog gaande verderop, En alles wat we doen is die verlengen, Door wapens, kogels, tanks daarheen te brengen, Waarom hoor ik haast niemand zeggen: ‘Stop!’? De afloop is op voorhand al bekend: Wéér een herdenking bij een monument.…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw zijn staccato dans in onbuigzaam verdriet boven de huizen sluiert de meedogenloze geur van verbrande schoonheid aan de rand van de nacht slapen de mannen in watten van duisternis begraven…

onder zwarte grond ademen fragmenten van een vastgelopen granaat op verstoorde aarde groeien zachte mossen bodem van bestaan we strooien bloemen drinken op de vrijheid in een stilte die verwondt…

De koning was dood; in de wieg lag zijn zoon; De broeder des konings verlokte de kroon. Hem schonken de ridders het hoogste bewind; De bisschoppen kozen en huldigden 't kind. Hoog vlamde het twistvuur, verwoed streed het volk; De zoon zocht de vader met strijdbijl en dolk. Het vee werd geroofd en de huizing verbrand: Slechts 't onkruid…

Zie je het? Een bom viel op het huis, Het verscheurde dak, de verbrokkelde muren. De Église Saint-Jean-Baptiste is ongeschonden. De oude vrouw verbergt het voorhoofd in verkleumde hand. Raakt zij het venster aan? Kijkt ze door het kapotte raam? Huilt zij om verwoeste huizen van verdwenen mensen? Onder het stof het portret van de gesneuvelde…

Nu zij hem vertelt over een verboden liefde in Nevers Hij over de verschrikkingen van Hiroshima spreekt weten ze hoe het is hoe het verlies van geliefden is. Ze zegt: mijn kale hoofd van toen is dezelfde als de kaalheid na de bom Hij onderbreekt: wij delen een trauma herinneren is een daad van herscheppen je bent niet begiftigd met een…

Als je in Oekraine leeft Gebeurt het dikwijls dat alles om je heen hard schudt en beeft Je al je energie aan stress en vechtlust geeft Weer een raketinslag Die je van ver komen zag Of je werd gewaarschuwd door het luchtalarm Continue sta je zelf aan, in de alarmstand Steeds op je hoede voor de terreurdaden van Rusland Het put een mens echt…

voor Andriy en Alina In de donkere kamer het bed waarin nevelige dromen je verzwelgen Je smalle bovenlijf ontbloot ontdaan van het haastig losgeknipte gevechtstuniek In de schaduw een gehavend lichaam je terneergeslagen blik die niets dan het niets ontmoet In tijden van oorlog moet gesneuveld worden lichaam en ziel uit elkaar gedreven…

Ze zwijgen, en ze blijven zwijgen over de oorlog, de wrede zomer door de mobilisatie van jonge krijgers en alles wat je verkeerd formuleerde komt terug in de lucide gedachten onder de heldere zomerhemel de priemende zon en wolken alles terug in de gedachten ergens in het park ligt een condoom en is de pure waarheid zo ver weg waar de…

Het is de diepste wens van alle Zweden, Om toe te treden als nieuw NAVO-lid, Maar dit lijdt tot geruzie en gevit, Want Erdogan is niet zo gauw tevreden. In plaats van dat gesoebat op die top: Los eerst die klereoorlog maar eens op!…

Laat ons de laatste dagen van de vuile handen vieren de laatste dagen van het bloed der kleine korte kale man de laatste nachten van repressie door tienduizend oligarchen De laatsten die de 'grote broer' die korzelige kremlinman, bij leven zonder welzijn in zijn koepelvormig ondergronds raket- en bomvrij ijspaleis voorlopig en zolang…

Het volk wordt bespeeld en opgejut elke dag zijn er weer van die eenzijdige verscheurende beelden die worden getoond zwangere vrouwen bebloede kindergezichten en strompelende oudjes tezamen schreeuwend half of geheel onder de puinhopen bedolven we kunnen er niet meer tegen en voelen ons machteloos en steeds meer machtelozer…

Ze negeerde de uitslag van het referendum en strooide zand in onze ogen kom en zie wat is gebeurd nu heel Europa treurt plotseling verdween al de luister om ons heen…

In de pas, buikjes vooruit De Nederlandse veteranen Nooit gevochten Nooit uiteengereten kameraden Nooit gevangene in gore kampen Als het spannend wordt bellen we de minister op Sneuvelen is ten strengste verboden want dat geeft thuis ruis Srebrenica telde 8000 doden Op een podiummetje staat de Koning Rijk gedecoreerd groet hij zijn…

Hoe schrijf ik je Teerbeminde aan de rand van de Styx dat ik veer in het oeverriet ieder uur de stof van vrede als een engel van geduld onzichtbaar met elkaar verbind Hoe schrijf ik je Teerbeminde met een blad voor mijn mond dat ik me in afgemeten tijd ademloos vasthoud aan deze stengel de enige die ik heb aan de oever van de Styx…

brandbommen vallen als roofvogels uit de lucht een sissend geluid het klinkt als ruw ijzer dat over stenen schuurt het snijdt door merg en been een hoog geluid de opengesperde mond van mijn moeder haar Schreeuw een kind springt in het riviertje buigt het hoofd onder water het wacht op stilte een bamboe rietje steekt…

Boven Ruslands hoofdstad draaien en brommen ijzeren vogels met scherpe ogen, waarin loep en verrekijker pogen verbogen vijanden op te sommen. Vol vernielzucht van valgrage bommen vliegen de gevaartes in fraaie bogen, terwijl ze hun vernuft verscherpen mogen, toeslaan, als voldane roofdieren grommen. De harde strijdlustige Russische aard…

Oorlog strijd vult het hart van de tijd als uiteengebarsten planeten daalt het vuur uit de hemel neer weerkaatst de hel op aarde oorlog is weer in krijgt een podium hunker naar strijd dood en verderf schopt peinzend de kogel voor ons uit alsof we het nooit zullen leren…

Snorrend hoort hij ze 's nachts overvliegen. Hoeveel? Zeven, acht, misschien tien? Dreunend slaan de granaten in bij As Siddiqine. Kort daarop braakt de radio de panische stem van de luit: "Stuur de hospikken, verdomme, de hospikken!" De hospikken rukken uit. De hospikken zijn terug, ze zitten met gebogen rug, ze zijn bleek, kijken elkaar…

Vandaag alweer geen post. Hij voelt zich alleen, ook al heeft hij, dag in dag uit, twintig man om zich heen. Hij besluit zelf maar te schrijven: lieverd, hoe gaat het met jou en de kids? Dan legt hij de pen even neer, gaat languit liggen op zijn brits, denkt aan de beschieting van gisteren, god, wat was hij bang, schrijft dan verder met…

Wat draagt een gezamenlijk besef bij aan de waarde van het leven terwijl landen in oorlog zijn het geweld niet kunnen stoppen de bron van kennis geplengd met zware tranen in een poel van lief en leed de wereld niet-verder verdeeld het gezamenlijk besef.. dat een vreedzame dageraad de mensen beloftevol omringd met licht aan de horizon…

De Oekraïense aarde vol gezegende groeikracht dreunt onder zwaar geschut voetstappen van felle krijgers en bange vluchtelingen de bodem verlangt als altijd voedzame gewassen te mogen baren maar voelt klamme angst bij het krijgsgebulder oostenwinden uit de bergen van de woeste Kaukasus blazen bemoedigend over de vlakke akkers brengen…

Onweersdreunen riepen je uit bed, je was beneden gaan zitten en staarde in het nachtelijk duister, je had de fles voor je op tafel gezet. Zo kon je het noodweer beter verdragen verklaarde je, maar ik wist dat je de flitsen en donderslagen beleefde als granaatinslagen. En dat je nu vergeefs probeerde, gehuld in een nevel van ouwe klare,…

Volkren-broederbond bevrij 't Mensdom van zijn schande. Volkren wensen de' oorlog niet Laat uw Wil beslechten! Wraak- en roemzucht dreige of vlei' - Voert de duivel Heerschappij Als 't hem faalt aan Knechten? Herfstmaand 1914.…

Niet te geloven dat ik knaap nog een vers schreef over de zilverwitheid van een berkestam en om mij heen grootse dronkenschap van de bevrijding: het water was whisky geworden. Alles zoop en naaide, heel Europa was een groot matras en de hemel het plafond van een derderangshotel. En ik bedeesde jongeling moest nodig de reine berk…

Aan Y. van Alphen Hoe onvoorstelbaar hard sommige mensen Zijn ze vergeten jullie te vergassen? Haar ogen puilden bijna uit hun kassen Het herbegon, het aloude verwensen Vaak kreeg zij 'vuile rotjodin' te horen Zij moest zonodig hier in Holland wonen Bracht vijf jaar oorlog, doodde vaders, zonen Totdat de Duitsers eindelijk verloren…

Oorlogsslachtoffers  Overal in de wereld Blijf ze herdenken…