Alle inzendingen over algemeen

Morgen zal er een nieuwe dag zijn Niet voor ieder niet voor mij Morgen zal de zon weer schijnen Niet voor ieder niet voor mij Je kan niet altijd geluk hebben Soms zit het mee soms tegen Je kan je lot niet zelf bepalen Hoe rijk je ook bent wie je ook bent Ik hield zoveel van het leven Dat ik dacht dat ik nooit zou sterven Maar op een dag…

~vervolg~ Ze zat daar zo triest alleen -Mogen we even naast je uitrusten dansen is best vermoeiend en het uitzicht is hier mooi veel ruimte nemen we niet in we zullen je niet storen als je dat niet wilt- ze maakte een gebaar van uitnodiging gaf hem toen een halfvolle fles wijn -drink deze eerst leeg dan praten we verder maar neem niet…

ik waag er nog een vraag aan tegen binnendraadse gedachten of draadloze geur door het dal trekt met wonderen als dagsluiers of een streling de berghelling raakt met lichtvoetige tred, hoewel diffuus ondanks het antwoord, de juiste plek op het verkeerde lichaam…

Samen deze nacht doorkomen met al het kwaad en demonen in het labyrint wil ik met je wonen het goede verspreiden en klonen laat de rivieren van haat verdrogen waarheid zien in ieders ogen die de verbeelding kan beloven te dromen op school leren ze je het woord allochtoon in de kerk leren ze je een sprookje op het werk voor je loon Je bent…

op een dag is het onbespreekbare in letters geborgen het weke, het naamloze het bestorvene, nog donker voor het licht alle spinsels zonder gezicht, in een zucht terwijl de dag vol uren loopt, de nacht zich toenemend verlaat zich wakker schudt in vergeten nog warm van gedempte toon schielijk langs onaangeroerd waken ik ga weer zwijgen…

Zo als je diep van binnen weet er is iets waar je voor leeft De reden waarom je nooit opgeeft Het leven is een strijd die elk mens lijdt, elk mens zijn eigen strijd Vecht en uiteindelijk word je bevrijd Alleen de sterken zullen overleven De zwakken zullen opgeven Maar jij zult je strijd leveren Jij mag nooit opgeven Je hebt een rede om…

als alternatief voor een vanouds bekende route in de U.S.A. soms neem je zonder klagen genoegen met totaal iets anders…

aanstonds verschijnen dronken sterren aan een onlangs nog knokig hemelfront de straat lijkt al voorbereid, zo loom zo stil en gedwee de avondklok rond er vertonen zich taalarme bladeren, om in voegen te liggen, in luwte te schikken seizoenloos te wachten op een zucht op iets om in wakker te schrikken…

Op het pad dat leven' heet kan een mens soms flink verdwalen...…

Onze geest is het mooiste instrument dat we ooit zullen bespelen al raken we soms de verkeerde tonen maar als we met liefde blijven oefenen wordt onze geest vanzelf zuiver gestemd…

een storm van feitenrelaas, die van roerend mee eens de kraters van acne, open deur, zonnevlekken maskeren, Men Moet. breukvlakken ter ziele het zilte vuur uit de ruimte, waaier van herwonnen puin achtergelaten in geboorte, dichtgegroeid na verloop de geopende muren van huisraad op straat een uitgetreden naaktheid ten toon…

Vanuit het riet Openbaart zich een lied het refrein gaat zo het leven krijg je kado Iedere dag is het feest als je maar tussen de regeltjes door leest Meer Goedemiddag dan vaarwel ik lees je en zie de vrede ontiegelijk snel alles komt goed En alles heeft een reden…

we moeten niets we hoeven slechts te zijn te beschouwen, ons onthouden ons te dompelen in de schittering op het het grensvlak van water en lucht we hoeven slechts de tuin te laten drijven een tong te laten gaan langs beide lijven in het gras van onze honingduinen te zwerven langs blinde muren op geduld van lentebladeren tijd…

Soms voel ik me als de duivel stout, ondeugend en gemeen Soms voel ik me net god Sterk, krachtig en machtig niemand loopt over mij heen Soms voel ik me als een engel goed, lief en aardig voor de mensen om mij heen Maar soms voel ik me zielig gewoon eenzaam en alleen…

zomeravond is dwalen achter de fietslamp het land ligt gedempt zonder weerstand elkaar de hand reiken in samenhang luisteren naar het suizen van banden zonder angst als wat kou tussen de bomen hangt en wij gerust in ons wezen verder het pad afleggen geleidelijk als twee lichtprikken door het duister trekken.…

water proeft zich aan, dringt tussendoor tot verdrongen ruimte naar volstrekt vergeten, volmaakte droogte tot dorst zich aandient, borden vol honger zich ledigen boven verzadigd vlees in uiteindelijk gemoed als fragmenten zich rapen, zich schudden tot vloeibare scherven zijn geplengd te elfder ure, onvoltooid…

pootjes bloot eendjes snateren over de wateren van de Kromme Rijn diffuus licht vocht in de lucht mensen genieten nog even volop nazomers genieten met een voorzichtig zonnetje op je kop fietsen fietsen allemaal fietsen en dan een klaphek hooo. met daarachter een bankje even strekken die benen en inwendig bedank je dit moois…

ga mee over de bondige, rechte, harde bodem laten we gaan naar het voeteneind alleen of in samenspraak naar het diepste gewicht in de gang van zwaartekracht het bezinksel van verdrinken randen van zwart, blinde vlek op platheid aan ondergrens waar de doden liggen die niet verder zinken konden…

dood als ik ben doolt daar in toekomstig onbestemd verleden die dame die mij met haar oog moordde mij woordloos doorboorde en dovend spoorloos wegsloot in verdoken oorden: geen botje bloot geen smsje geen flesje meer geen troost…

wij zitten radicaal aan tafel zoals onze flessen zich ledigen in klanken tot woorden van platgeslagen schuim tijdens vetgerande glazen waarmee taal onhoudbaar is die eenmaal gesproken monden heeft verlaten zich nestelt in geheugen en plooien van moleculen verzadigd van onbegrip in morfemen ondeelbaar wij verlaten stellingen…

Als je de stilte zoekt in je binnenwereld zal het geluid van de buitenwereld je niet raken…

Je vroeg: wordt dat nog wat dat universum van ons dat uitdijende gevaarte dat wassende gevaar waar ik in jou zit en jij in mij dat ons telen en tanen is die kosmos die ons als een joker uitvond en verborg aandeed en uittrok dat ding dat al 13,7 miljarden rondtolt Die ballon is vandaag nul geworden en feliciteert ons met een kind een…

ze is roze en korenblauw zacht en blij haar blik onderzoekt vraagt dan glimlacht ze een ster heb ik zelden zo zien schitteren alles rond haar gloeit als in het zeldzame licht van een avondschemering ze is Bo ze maakt me compleet…

ik sluit mijn ogen en wacht tot kruimig geruis mij raakt licht gaat sneller dan geluid, ik vertrouw liever op de tast en neig naar een handdruk in luchtledig vlees en bloed straks is het nog te laat en heb je me nooit gezien dan snijdt een witte striem dwars door kalm hemelzoet…

Het leven hier op aard Gaat met een sneltrein vaart Hoe ouder je word Is een seconde een tel tekort Ik zet de tijd maar even stil Omdat ik gewoon meer minuten wil Misschien draai ik het klokje wel terug Het leven gaat allemaal te snel te vlug Maar genieten doe ik wel Iedere seconde iedere tel.…

het is een dag uit de vrije hand auto’s met open kap draagbare radio’s jongens hebben pokerspel ingezet op gestifte lippen losse slippers geladen hoorngeschal claxons lokt feest flessen worden afgespoeld aan het strand een kus op de hete achterbank de hemel staat blauw groot onbedaarlijk in de nooit eindigende zee luidruchtige kapers…

ik zwalk best vaak tussen kanalen, zij snijden beangstigend rechthoekig door fijnmazige hersenluwte ik zie in de verte een soort begin van een vaste wal aandrijven maar zelden vallen begin en eind in één ruk samen, ook weer niet eindeloos, niet de vrije val van diepte, de nietigheid van vingers in groeven van weerbarstige steilranden, niet…

het kan nog wel even duren alvorens enig licht zich werpt op de waterwandeling van nachtvissen binnen graancirkels vergeet niet de macht der gewoonte, zilveruitjes en dagkoersen het tijdelijk geluid tegen een muur door zwijgzaamheid gestut de wanhoop aan begrip voorbij het excuus voor gezworen twist de jubel van voortijdige luister…

ik sleep de hekken achter me aan het prikkeldraad, het stervende water uit onverwachte hoek komen de trollen met hun Zeemantassen, hun onbeduidende bijrollen met voor de hand liggende frasen gericht aan elk dovemansgehoor geen pas uit het gelid, de graven onbedekt het gras gemaaid, de stilte in storm gezaaid venijnige draden zijn aan…

vermoeid van het rijmen schreef hij maar wat op een beetje dwars zoals dat hoort wanneer je kwaad bent op jezelf omdat je inspiratie mist woorden zonder betekenis zinnen zonder enige zin een vogelvrij gedicht eigenlijk…