Alle inzendingen over emoties

de ambachtelijke handen werken als fluwelen handschoenen aan het werkstuk en zijn gedachten zijn verzonken in stilte mediterend........... overdenkend.......... mijmerend............ een donderend gevloek maakt zich meester van tijd en ruimte het werkstuk telt niet meer, zomer wordt winter door die ellendige rot splinter…

ik weet... dat ik niet leef wel adem maar niets voel dat ik nergens nog om geef geen gedachten of een doel ik zoek... maar vind geen reden mijn hart voelt koud en fris ik kijk omhoog en naar beneden een teken dat ik je zo… mis het is nu al zo lang dat alleen zijn in het leven maar iets is wel van groot belang en dat is hopen en nooit…

Hoe de komende nacht sterrenpracht gaat tonen daarvan heb ik geen weet, die dromen moeten mij nog overkomen. De zon was wel toegestaan deze dag, regen ging aan het einde een poos nog even loos met motregen strooien. Ik hoorde druppels wel vanuit diepte opleven, een te bekend zaterdagritme vandaag op de pannendaken geven. Vluchtig vlieden…

dromen, dromen door de minuten van het leven immer op zoek naar een sterrenhemel de voorstelling van een dalend lichtspoor voor een vurige wens dat ene verlangen daar kunnen ze me ’s nachts voor wakker maken ja, voor een wandeling in de lentelucht de wind die zacht de slaap uit mijn ogen wrijft voor de stonde dat alles…

Als zacht de nacht ontwaakte met maneschijn en twinkelende ster boerennachtegaal kwaakte laatste klokken beierden van ver verstomde mechanisch geweld en aan de kim verdwenen laatste stralen verstrijkende uren werden geteld een oude man vertelde zijn verhalen stil zat men bijeen bij lamplicht en werd het grote boek geopend met woorden als…

Zijn kop: een Tibetaanse boer die hoopvol naar de berg kijkt. Binnen handbereik de top, het eindeloze blauw. Niet kunnen gaan. De grijnslach uit berusting en daarna alles vreten, behalve touw. ----------------------------------------------------------- uit: 'De vijftig beste gedichten van Wim Brands', 2012.…

Uren en minuten, seconden en secondanten, tijd is een wijnstok wat groeit er aan.…

mijn gedachten zitten bij jou, al zijn wij kilometers uit elkaar, weet dat ik van je hou, je heel erg mis dat is waar, maar vandaag is alles zo koud, er staan muren tussen ons in, vandaag zeg ik niet dat ik van je houd, voor mij heeft dat geen enkele zin, zomaar woorden om niets, zomaar een hart vol smart, de gedachten waar jij voor kiest…

Wat is mooi wat is lelijk wat is goed en wat is slecht In het Noorse Bergen weer een dag met die daar altijd aanwezige naargeestige regen één zo’n dagje in de Sahel zou echt mooi en gewoon een zegen wezen Mooi lelijk goed of slecht hangt af van de omstandigheden Dat mooie schilderij van een of andere onbekende schilder helaas in geld zo…

DIE DREIGEND DONKERE NACHT Het was een donkere maanloze nacht we liepen in de dreigend stille duinen We deelden het eenzaam fluisterzacht; als klonk ’t ruisen van dennenkruinen We voelden het gevaar dat er dreigde klemmend naderde die angstige sfeer Waardoor ieder naar vluchten neigde; ’t latent onheil voerde ons naar afkeer Geen…

Ik ben niet zorgeloos wel aangekleed al opgestaan. Ik heb helaas vandaag geen camera, kan niks vastleggen en weet niet meer hoe grijs ik al ben. Ik zou met slingers juist deze dag versieren confetti strooien , fluisteren van harte we vieren samen het nu leven, trekken de dag naar morgen. Het heden voelt vandaag plotseling als geen vlees…

Blijkbaar gaat alle geluk voorbij en resteren slechts herinneringen, wat ook leuk is, maar niet echt nabij, dus begint het gemis pijnlijk te dringen, voedingsbodem voor complete razernij.…

Dat was het dan na een geanimeerd gesprek en een schuchtere handdruk liep ze weg hoogstwaarschijnlijk zal ik haar niet meer zien navoelen wel had haar meteen duidelijk moeten maken wat ik toen voelde…

Je zegt leven is soms heel mooi als bloesem tenslotte naast zo witte wijn samen gedeeld nu last hebben van je doordringingsvermogen, alle kanten gedogen tegen wil en dank tranen. Dan weer de geur van vers gebakken brood ook groene schimmel van te lang laten liggen, aangetast uiteindelijk een miserabele geschiedenis als kanker je lijf aanvalt…

Ooit was ik meneer James Bond, maar ik weet niet meer hoe ik mijzelf moet beschermen en ik ben te zwaar gewond om nog openlijk te kermen.…

naar: Dat willen wezen wat je niet bent Dat willen ervaren wat je nog niet kent Dat kunnen uitleggen wat je niet in woorden weet te zeggen Dat willen krijgen wat voor jou onbereikbaar zal blijven Die bloedmooie vrouw wanneer heeft ze iets meer dan alleen maar oog voor jou Verlangen verlangen Gek van verlangen?…

omdat ik aan je denk omdat ik weet heb van… schrijf ik alvast vogels die de lente willen vieren in eitjes ontstaat een nieuw begin van leven vragende geluiden worden hoopvol bedeeld grauwe kuikenveertjes kleuren langzaam bont zonnekracht geeft warmte en moed de zure appel wordt weer blozend zoet…

Wat is winnen Is dat innen? Of is dat Binnen? Ik hou niet meer van winnen Ik hou meer van verliezen Dat kun je ook kiezen Dat kun je ook bepalen Noem het verhalen Noem het zoals jij zou willen Ik.....Ga geen tijd meer verspillen Ik pak wat ik pakken kan En dan Besef ik ten zeerste Dat soms het eerste Wat ik net zei Dat voelt als mij…

Wat ons redt en verslindt is dat we geloven we houden zielsveel van de overzichtelijkheid van onze angsten en verlangens, ik hang mijn armen overtuigend verdwaald om je schouders we houden elkaar stevig vast, ik beloof je in en uit te blijven ademen, en je zolang ik adem niet te vergeten, je niet verdwaald te laten raken, kijk om je heen…

Het is een soort kastanje, echt een groter dan drie voet hoog boom en meteen een soort poëet, een heuse manlijke draagpilaar vol houten ringen mooi vertakt, de zijtakken, zijn stam twee containerbreed met name het royaal positivisme goed in de aarde geworteld gewoon ergens tussen straatstenen natuurlijk vaderlandslievend. Hij oogt zo…

Alles is daar maar we weten het niet: de lente in het schuiloord van de winter, de regen in de rivier, de zon achter de wolken. Alles is daar maar we weten het niet: de verzoening in het glimlachen naar elkaar, de omhelzing in de mooie kaart, de zwaluw in de lente. Alles is daar maar we weten het niet: de woorden van het gedicht in het…

wanneer de storm weer rondgaat als een wervelwind zijn donkere verschrikkingen uw arme berooide mensen kinderen tezamen striemt wij schamen onze tranen niet die in het donker op U wachten o Geest van God stroom onze harten binnen in koelte van de nachten opdat wij kunnen zingen dat uit de donkerte van plagen altijd uw…

En nog steeds kreunt het geheim van de liefde in de bitterzoete spelonken van mijn winnaarshart; Een jongeling met weemoedige ogen samen die momenten van opperste smart en er was bliksem in de nacht alsof de goden ons bezochten in onze lustige ijver de afgrond nabij een afscheid zonder afscheidsbrieven alleen het liefdesgeheim bleef bij…

Mensen die je kent, mensen die je best had kunnen kennen. Een mevrouw die op een schoolplein stond om haar kinderen weg te brengen, op te halen, net als jij daar wachtte, soms met iemand sprak maar meestal in gedachten - een gezicht dat je als je het ergens anders tegenkwam in verwarring bracht. Zoals je winkeliers alleen maar in hun winkel…

In de natuur blust nooit... het vuur van het leven Bladzij van rampspoed wil je overslaan Het hoofdstuk storm watersnood Wacht even.... het zuur gaat aan het zoet vooraf Zo ook... gevoel van geluk in de natuur.…

Mijn gedachten zijn als muzieknoten toonladders die een lied componeren, is het om een hele groep te laten zingen, dat scandeer je in de nacht steeds weer. Hoe zou het zijn om te heten zoals jij heet, drager te zijn van jouw voor en achternaam je mooie naam , die ik maar niet kan vergeten laat staan doorstrepen en al helemaal niet kan uitgummen…

Nu de sneeuwvlokken ook na vijf jaar op deze dag een laken over 't groen wensen, de vraag wat kunnen we doen en betekenen gelukkig geen vrouw als Lot situatie geeft verweeft mijn pen gevoel niet krassend teder. We zijn niet meer op zoek om iets te vinden alles vonden we in elkaar, we hebben rust, een blik is voldoende, een half woord genoeg…

Wij gingen te diep diep de rivieren in, de dode valleien te diep een ieder in zijn eigen hart wij verdronken in onze woorden naar elkaar zo diep waagden wij ons.…

ieder mens is een eigen verhaal dat groter is dan alle woorden die wij bedenken willen kunnen om hem of haar te schetsen juist als tijd hen heeft genomen naar de eeuwig overkanten tijd als sterren ver en toch dichtbij zij ons tot leidend licht daar stralen laat niet hun dood of het gemis ons steeds de ogen tranen doen waar juist haar bron…

Als een hond de goten leren kennen en de stem van het riool verstaan. Schurftig in de scheemring om te gaan en zich aan geen huis en hof gewennen. Nooit meer heer of meester te erkennen; met de mégocien te gronde gaan: ál wat kiemt, het kiemt van onderaan, aan de bloei zal men het zaad herkennen.…