Alle inzendingen over spiritueel

Het moeten Van mezelf Zit me In de weg Waardoor Ik verdwaal Waardoor Ik er Vaak niet Kan zijn Toch nu Ik me dat Bewust ben Verdwaal Ik minder En Kan ik Er meer zijn…

Om vrij Te zijn Moeten we onszelf De vrijheid geven Om er gewoon Te mogen zijn Zoals De natuur…

in de diepste stilte fluistert ergens een stem in de somberste duisternis gloort een voorzichtig licht en als het gordijn wordt weggetrokken horen en zien we hem…

Hotel plus duif anachronistisch denkraam neverland is hier bewustzijnsveranderend wat ik doe is vreemde stemgeluiden echoën ijlend na zijn de oude wilgen ware monsterbomen sarcastisch redeneren sneeuw op mijn lippen tijd van de nacht en elke duizend keer het gewaar worden doet :)…

Dit is de wijd open wereld ik ben de geluidloze man ik doe wat ik niet laten kan drugs is de crux het hemelspansel opent zich en Broeder Kraai zegt hallo hij spreekt... kràsse taal: 'van de god in onszelf dat is Entheogeen daar waar het licht is daar gaan we heen' en de wereld draait verder roepend, zoekend, schreeuwend: er zal…

Er zijn van die momenten, Dan duiken ineens woorden op Vanuit je stream of consciousness Of uit je onbewuste Ze dringen zich dan aan je op Als was je geest een wajangschim Tabula rasa ledepop Die niet eens uit kan rusten…

Het licht baant zich een weg door de spelonk Wat windselen, maar verder is het leeg Omdat Gods Zoon een heel nieuw lichaam kreeg Van razendsnelle deeltjes zonnevonk Eerst sterven om weer op te kunnen staan Dat was wat mij al eerder overkwam De appel valt weer niet ver van de stam J.C raadt mij mentaal herrijzen aan Staalblauw en strak vandaag…

Zij droeg een krans van paarse bloemen met namen die smartelijk te noemen waarom had men haar die zware last gegeven en werd zij door een gang van duisternis gedreven. Paarse bloemen die zonder zonlicht bloeien maar in onmacht en verdriet gaan groeien paarse bloemen zijn wanhoop en geen zegen ze groeien alleen langs passiewegen. Paarse bloemen…

Gelieve de hieronder genoemde figuur van Tacitus ('de Zwijger') niet te verwarren met die ene geschiedschrijver, wier Annalen en Historiën in de Middeleeuwen reeds in de vergetelheid dreigden te geraken. Nee, deze gehoorgestoorde zwijger verwijlde in een spraakarm vacuüm...maar met een des te rijker klankbord hoorde hij vogelgeluiden in zijn mentaal…

Een diep innerlijk gemis, diep gevoeld verlangen een glimp te mogen ontvangen van wat Waarheid is, richt de blik naar boven met vele open vragen, laat mensen licht versagen en in Antwoorden geloven. Maar elke waarheid verwordt tot starre leer en slaat dan dood op dogma en ijdelheid; wijsheid wordt een zedenleer, de zoeker een despoot.…

Ik schouw in de schemer, in diepe poelen, zwarte spiegels; in m’n ketel brouw ik liefdesdrank en gif. Ik zegen, bezweer en vervloek, heel met talisman en kruiden, ik bewandel gewijde wegen en voltrek het offer. Ik ga mijn pad alleen, achter de heg leg ik èèn voor èèn mijn sluiters af; naakt verinnerlijk ik het ultieme mysterie.…

Ga op weg, trek de wijde wereld in, onbevangen, elke dag een nieuw begin. Volg je pad, leef vrij en onbevreesd, open voor wat komen gaat, los van wat is geweest. Speel en zing en dans en lach, huil tranen met tuiten, waai met de wind en speel met vuur, want alles van waarde in het leven word je vrijelijk gegeven!…

Ik ga mijn weg alleen, door duisternis en sneeuw, stille wouden, diepe dalen en oer-oude verhalen; met als enigste bagage lusten, lasten en geleerde lessen. In onwrikbaar evenwicht draag ik mijn eigen licht. Ik ontmoet mijn medemens in het eenzame lot levens lief en leed te dragen, zo wijsheid te vergaren en als baken te stralen voor…

Na langdurig vechten, vergaderen, dromen heeft de mensheid zich amechtig herpakt. 't Gros van de mensen trekt lessen uit hoe de aarde is opgebouwd. Men ziet af van het eigenbelang. Vele armoedigen worden opgevangen. De inhaligen schamen zich diep. Er is meer dan de god van de maag. 't Gros van de mensen werkt digitaal. Men weet de data…

Het pad Naar leven Van leven Ontmoeting Verbinding Deling Groei…

als het licht uitgaat en het donker toeslaat waar gaan we dan heen? schuif ze open de gordijnen laat je heel subtiel beschijnen en voel: je bent niet alleen want daar staan de sterren die jou al wenken van verre daar is waar jouw ziel heen gaat daar krijg je het inzicht en wordt je ook verlicht met en door het eeuwige licht ooit…

Terwijl Adriaan van Dis alvast een plekje schuin naast jou heeft besteld zit jij nu ergens rustig te schrijven en herken jij de geheime deuren in jouw vroegere droomgebouw en speur je als vanouds in de diepste krochten van de menselijke ziel en nog steeds als zwaaiende heremiet maar op jouw herrezen schouders ontbreekt de loden last zoals je…

kleine plukjes gedachtegoed in blauw markant omgeven door veraf tussen aankomst en vertrek ergens, boven de zenith als een opwaartse horizon een sneeuwbleek strand door palmenschaduw bemind alles zonder woorden en geen mens te zien…

Er woont een nieuweling in haar Voor Kerstmis uit de dood herrezen Hersteld, geheeld, bevrijd, genezen Haar vaders urn kreeg voor elkaar Wat eerder aan haar werd bewezen Er woont een nieuweling in haar Voor Kerstmis uit de dood herrezen Ze is op tijd van zessen klaar Haar leven is zeer uitgelezen De dood hoeft ze niet meer te vrezen Bestaand…

Het huidige heden Geschapen door mij Schenkt me alle kansen Die het leven biedt Om opnieuw te leren Want my way moest het niet…

het is je ziel die ik ervaar oprecht naar buiten gericht kwetsbaar, zwak in het aardse maar krachtig tussen jou en mij een tederheid zo wonderlijk van gewicht…

Er is veel meer ooit dan nu vroeger en later er is veel meer daar dan hier verder links en rechts hoger en lager elke ervaring is verbinding van herinnering met verwachting vroeger aan later voorbij gaan aan komen inzoomend komt alles nader ingezoomd lijkt alles groter uitzoomend worden we nietig uitgezoomd…

De dagen van ons leven staan in Zijn levensboek geschreven onze weg heeft Hij nauwkeurig uitgetekend duur en afstand precies berekend toch is die weg niet voor iedereen gelijk, voor d’ ene loopt hij over rozen, voor d’ andere door slijk, voor d’ ene kort voor d’ andere lang maar eenmaal aan de grote doorgang is niets meer van belang…

Weinig nodig Ik strek me uit Over het zand Op de aarde Voel De aarde Onder mij Ik sluit Mijn ogen Ik hoor de branding Van de zee Om mijn lijf Voel ik De streling van de wind En de zon Die mij verwarmen Als een Tedere omhelzing Dicht bij De aarde Voel Ik mij Verbonden…

purperblauwe gedachten zwenkten met hem mee toen hij onverhoeds in de Lethe tuimelde de bodem bezaaid met glinsterende blauwe stenen zijn ogen lichtten op hij hapte naar adem boven de rivier een vlucht van duiven in de koepelblauwe lucht iemand vroeg: heb jij onlangs de man gezien je weet wel die met dat witte…

boven de sterren waar de hemeltuin ligt in d' eeuwige luister van liefde en vrede daar komen wij aan op onze laatste reis en brengen alleen onze zielenschat mede moede van een korte of langere levensrit en angstig hoe Hij tegenover ons zal staan zal Hij niet vragen naar ons aardse bezit maar wat wij voor elkander hebben gedaan hebben…

I De lange lijn van het bloed stroomt voort vanuit de oersoep, waar lust en liefde leven verwekken, verder geven; generaties, geslachten, veelvormige levenskracht die door mijn aderen stroomt, nog steeds dezelfde droom droomt: dat in het heetst van het spel zelf, ander, samen smelten, in lust en liefde leven verwekken, verder geven.…

Verwezen en onwezenlijk zo vroeg Zijn nachtelijke sporen uitgewist Van stortbad en van echtelijke sponde Mijn nachtgoed in valiezen zonder dromen In een speciaal voor twee bestemd couchette Voor nummers ritsloos in een snelle vlucht Razend door de alpencatacomben Een lichtflits door graniet en ijzermerg Door ruggen van het oude bergmassief…

onder de dichte brede kruin van de bloeiende mangoboom zweeft het timbre van vader’s stem die in trage tijd naar het verleden van zijn voorouders reist de oude man wandelt met de doden in woorden vangt hij hun leven vroeger is niet ver weg de mangoboom ziet toe heeft weet van de verhalen de mensen en de geesten hij was immers altijd…

de boterlampen verbannen de duisternis enig in haar soort…