Alle inzendingen over emoties

Ik heb zoveel gezwegen Ik heb zoveel over mij laten gaan. De diepgang van de woorden herkende ik niet meer, Het deed pijn als ik er aan dacht. Het waarom op alle vlakken kon ik niet meer vatten. Ik werd meegesleurd in de diepte waar de bodem zoek was. Ik trachtte mij vast te klampen aan de resterende goedheid, helaas dat was bij benadering…

poes klauwt in vroege ochtend vastbesloten mijn arm onder dekbed vandaan steekt kopje onder hand en maant tot strelen goede morgen poes goede morgen wereld dit is het nieuws onder het mom van de juiste houding aanleren zat de coach aan hun borsten of greep naar hun kruis en hij doet het nog steeds au! ja, ik blijf strelen goedemorgen…

de wereld krijgt weer kleur gele bloemen in het gras kondigen het voorjaar aan blaadjes ontvouwen zich langzaam aan de takken de cyclus van Moeder Natuur die van voor af aan begint kon zo het hele leven maar zijn ieder jaar een nieuw begin ieder jaar een nieuwe lente maar de lente van mijn leven is lang voorbij en mijn zomer ging…

Alleen is maar alleen Al heb je vrienden om je heen. Want de nachtzoen ontbreekt En dat iemand met je spreekt, Als je op de rand van je bed De wekker hebt gezet. De ochtend is even grauw Al is de lucht nog zo blauw. Niemand die met je praat Of jouw woord verstaat. Het geluk van samen delen Is er niet voor velen. De uren kruipen door de…

op een dag eerder dan morgen voordat alles dodelijk is en irrelevant rust een rivier in haar bedding zwemmen vissen achter hun net schuilt in elke hoge hoed een konijn lijken onze stemmen op raspende diesels terwijl het kind teloor gaat in paarse mist vroeger of later dan gisteren heeft vandaag iets kwetsbaarachtigs…

Waarom zou ik ongelukkig zijn Of zelfs ook ontevreden Zolang ik kan genieten van zonneschijn En de vrije natuur kan betreden Iedere ochtend wordt langs de horizon Het geluk mij aangedragen Het wonder van het licht als levensbron Dan mag ik echt niet meer vragen. En schijnt niet iedere dag de zon Er zijn ook mindere dagen Herinner mij die…

Het niet weten beïnvloedt mijn leven, arrogantie van mijn zijn, onkunde laat mij verbeten zoeken wat is gegeven houdt mij steeds weer klein. Toch zal ik ooit vinden de weg waar ik zoeken moet hopelijk niet eenvoudig laat ik mij klakkeloos binden aan gemak en aan zoet, verwend en eigenzinnig.…

ik ben een rode klaproos ontkiem na lange duisternis op plaatsen waar geen liefde is als een Papaver Rhoeas herrijs ik tussen steen en as ik bloei op alles wat ooit was.…

Kan ik je nog vertrouwen nu je me één keer in de steek gelaten hebt Kan ik je nog vertrouwen na alle angst en pijn om te verliezen Of zal elk klein signaal voortaan het leven bepalen als teken van herhaling De tijd zal het leren maar wat ik heb geleerd zal ik niet vergeten Mijn hart je hebt me niet gebroken maar wel een patiënt…

Laat mij zacht zijn als de blaadjes die nu uit 't duister springen en verhalen van genade onverdiend. Laat mij zacht zijn als de vogels die fluiten zonder zorgen voor de morgen die er komt. Laat mij zacht zijn als het licht dat koestert en vertedert wat hard was door de winterkou. Laat mij zacht zijn als het water dat vloeit en zingt…

nostalgie op een speciale zomernacht met de radio op zacht speelde er muziek van de jaren tachtig… verwende mijn geest zo krachtig nostalgie kwam op de proppen spontaan stroomden vele tranen waren nog moeilijk te stoppen… en ogen creëerden zilte oceanen dus… alleen op mijn kamer op mijn vertrouwd gebied er vloeiden vele tranen…

Westwaarts van Inverness langs Loch Ness Een veelbesproken brug en een huurauto piloteerden ons de lucht en Skye in Gepland verdeelde de brug, gebouwd verbindt ze Landschappen stralen door zon en veel water Berg en dal mogen schitterend groen pronken Een Schot zei: you’re never finished with Skye in de pub en ik hoefde niet te vragen why…

Een vonkje hoop zoekt naar wegen en kansen om een redding in een mensenleven te kunnen zijn. Een wakend vlammetje dat vanuit de duisternis een nieuw licht wil schijnen op dat wat dreigt weg te zakken in het aardse venijn. Het is daar voortdurend in elk geval van voorkomend leed. Een geestelijke reddingsboei in wat hectisch leven heet. Wanneer…

Zwijgzaam aanschouw ik een rumoerig kabaal En voel de stilte om mij heen Ik hoef er geen moeite voor te doen Het is er nu en zomaar ineens…

Heb je het voorjaar al begroet? Je hoeft er niet voor te reizen Op pleinen en in perken Kan je het bemerken In eigen straat of plein Zal de belofte er zijn De krokussen bloeien Hoop en verwachting groeien Geeft fundament voor het leven De tere twijg wordt weer een tak voor het oog met het grootste gemak Knoppen worden tot bloem verheven…

Het beekje klatert mededogen, de zon gaat elke dag weer gratis op en wil de wereld warmen die koud werd door onachtzaamheid, door veel te groot berekend leven dat altijd maar de zachte krachten doodt en stil doet staan wat sprankelend wil groeten. Hoe kunnen wij toch leven zonder al dat moeten, maar fris en nieuw, als op de eerste dag –…

Ik vond, ik had nu de lucht door gaten er in te springen meer dan genoeg beschadigd, het eigen hoofd al van veel te veel haren beroofd. Borstpijn had ik van 't bekloppen. Ik ontzei me dus grotere gevoelens, Ze mochten wel binnen nog, maar daar zou ik ze drastisch aftoppen, als was ik een ambtenaar. En ik was niet meer blij, maar verheugde…

De schrik slaat je steeds weer om het hart. Maar elk jaar vind je toch steeds weer zo'n blauwe envelop op de deurmat. Je weet je moet betalen dat is jouw burgerplicht. Maar toch bij het openen volgt onwillekeurig die schrikreactie met een zuur gezicht. Je handen lijken te trillen en je wordt iets rood in het gezicht. De belastingdienst…

heb respect voor de notaris gewis mensen emotioneel binnenkomend wat staat ons te wachten de overledene rust in ieder geval zacht enorme spanning het staat op ieders gezicht te lezen hij/zij heeft toch hopelijk aan mij gedacht de notariszak wordt geopend in dit kantoor is intense stilte ontstaan het voorlezen van…

uitzicht klim uit je kerker luister naar het licht kom in mijn erker kijk door mijn gedicht zie meer dan je denkt voel in je levensvonk de wereld open gaan denk meer dan je ziet dat het groene lover jouw open venster is laat dat niet betimmeren pak je kans, spring erdoor bouw je eigen beelden zing je eigen zinnen schilder je…

bij de zee heb ik mijn zorgen losgelaten als een handvol veertjes bij windkracht acht buitelden ze als acrobaten de zee in, of uit zicht ik zoog mijn longen vol, voelde mij licht door het zorgeloze dat het bracht een bovenzinnelijk aderlaten zo onbegrensd en zeeschuimzacht.…

het bos legt paden bloot stemt meerdere zonnen mild ter plekke denderen dreunbuffels omheint een hek einde verharding altijd honderd meter, zelden zacht enige wrijving dringt zich op zoals een wandelaar bukt voor een stormsonate modderstromen, zonsondergang ergens gloort schijnlicht uit vuurkorf en brandgang een sloot doorgrondt…

Zwijgzaam als ik ben Wil ik luisteren naar geluiden Naar klanken aangenaam En vooral melodieus Woorden die het goede fluisteren Gemeend en zeker serieus Ik zal ze schrijven op witte vellen En mij verre houden Van enig commentaar Later wil ik ze zwijgend lezen En slechts denken; “Ach, laat ook maar.”…

Heel ver van mijn bed ligt het vreemde Waar gevaar in alle hoeken schuilt Waar velen leven als ontheemde En menig mens in stilte huilt. Heel ver van mijn bed ligt het onbekende Overal het steeds dreigende gevaar Overal heerst angst en ellende Maar wij zijn dat niet gewaar. Heel ver van mijn bed woedt oorlog en strijd Vluchten mensen voor…

Wie kan haar nog tegenhouden nu ze al vroeg wakker wordt en de vogels doet fluiten? Wie kan haar nog tegenhouden nu ze de krokussen kleurt met licht en doet reikhalzen naar groen? Wie kan haar nog tegenhouden nu ze mensen doet groeten en blij gezind doet stappen? Wie kan haar nog tegenhouden nu ze nestjes wil bouwen en blaadjes en bloesems…

Tranen zijn zout tranen zijn oud nog voor ze geplengd zijn ze zoeken hun baan dwars door het hart om dan naar buiten te gaan ze glinsteren op de wang in de volle zon kleine stukjes diamant maar hebben geen enkele waarde ze zijn verrot hout tranen zijn zout.…

De lucht wordt ijler, de eindeloosheid schijnt Door 't eindig huis, waarin wij, aardsen, wonen Uit een ver dorp rijzen de stille tonen Van de avondklok, hoog in de lucht verreind. Zie: voor mijn blijde blikken baadt nu heind' En ver de wereld in de glans van 't schone, Hier: bomen met de zilv'ren bloesemkronen, Aan d'einder: 't scheem'rend…

hoe naar was de droom de twist in mijn nachtgedicht letters ze smeulden in een grievend vuur nog voor het morgenuur daalde mijn bewoording neer als droesem in een glas onder sprankelende wijn in een roes was ik voor even weerloos klein maar mijn gezond verstand won het op het nippertje ik zinspeelde mijn pijlen raak op de uitdagende…

Bedenk wat je gedachten zijn het worden jouw woorden waar woorden zijn volgt actie in de droomwereld waar jij slaapt wat jij denkt kan ik dromen mij is hetzelfde overkomen ik ging naar de stad ik klom op een wolk ik viel in een gat en jij werd mijn tolk nu we samen muze zijn in muzikale muizenissen vertaal ik voor jou het liefdes…

Vol onsamenhangendheid gaf ze toe ook wel eens de weg kwijt te zijn. Haar gedachten waren spinnetjes die langzaam haar hersenspinsels tolden tot zij suikerspinnen waren. Het is lastig om rationeel te denken met een hoofd vol suikerspin, moet ze gedacht hebben toen zij besloot niks meer te willen. "Want willen is een poging tot mislukking"…