Alle inzendingen over overig

toen de bomen voor het huis vruchten droegen zette ze twee kistjes aan de weg: gratis perziken wees gezegend en geniet ervan in haar gestolde wereld van vroeger van toen en daar kon ze het huis niet verlaten ze kon niet weg de auto's reden veel te hard zij was te diep geworteld…

voorbij de verre dood laat ik de wapens vallen de taal van de aarde spreek ik niet in vogelvlucht het vasteland verlaten om het hier en nu te laten gaan vergroeien met oeroude lagen dicht onder het zoete ruisen van het bladerdak ontwapend de verre dood voorbij…

nooit hoort de moeder een mooier geluid dan het zachte huiltje van haar te vroeg geboren kind nooit ziet de jongen zoveel van de wereld dan op een blinde wereldkaart nooit zijn onze hersenen zo druk in beweging dan wanneer we samen zwijgen…

we ontdekken de oceanen onderdak voor de woningloze dichter op drift poëten reizen in het spoor van Alexander de Grote met karavanen door dorre oceanen van zand de lyricus penseelt bedwongen bergen waarlangs gerafelde wolken de dalen binnenzakken in veertien versregels dicht de sonnettenschrijver een onverschrokken reis naar de…

(een versje op de deining van eb en vloed) het geeft eigenlijk geen pas een dichter zonder woorden laten declameren over de zin van het bestaan beter is 't het bestaan zonder woorden te accepteren je laten meedrijven door de kracht van het getij en wat laveren tussen alle vormen van averij…

de stilte horen het geheugen leegvegen vederlicht geluk voorbij zien zweven langzaam ontwaken licht en tijd verbinden verweesde woorden vergezellen dromen bevaren demonen bevrijden de liefde bezingen wilde ik…

hij kwam niet uit zijn woorden het nam te veel tijd in beslag hij greep uit de lucht naar zijn adem zonder ontsporing kon hij niet praten een mond vol verlamde woorden deed hem vloeiend schrijven over alles waarvan hij niet spreken kon…

ik hoorde de hoge ijle roep van een strandleeuwerik ik zag de weerkaatsing van het licht op zijn veren ik ademde helderheid in een zee van licht voor even was niets meer hetzelfde…

we naderen de brug van duizend dromen we houden zowel pas als adem in stalen pijlers diep in dromen en aarde verankerd een schakeling tussen het gedroomde leven en de loerende dood zijn we een samenloop van omstandigheden…

zonder tuin is een boom soms een tuin onder de douche is een stem soms een koor zonder stok is de wandeling soms het uitzicht onder het woord is de warmte soms voelbaar zonder schipbreuk leidt de reis soms naar huis onder de herhaling verpietert soms het verlangen zonder de sterren blijft het soms toch donker…

Wat je niet hoort is dat ruisen, we zijn nu eenmaal binnen Bomen zijn zenuwachtig als de ruitenwissers van al die auto's van al die mensen die nu toch snel op huis aan willen gaan. Mogelijk heeft de vrouw snert gemaakt. Misschien heeft ze je eindelijk en voorgoed verlaten. Herfst. Het heeft lang geduurd er naar te verlangen.…

bijna bezweken onder karrevrachten sneeuw spraken we met vederlichte schone lentewoorden de kleine krokus schudde het laatste restje winter van zich af een sprankelende ontsnapping aan witte winterlagen gesmolten en verstijfd dropen winterwoorden af geurige lentewoorden openden onze bevroren zielen zoveel lentes later toen onze…

langzame dromen in mijn lichte hoofd lucht in mijn longen zoete melk in de ochtendkoelte in de palm van mijn hand witte stille vlakte waar mijn ogen in de verste verte verdwalen winterwoorden schijnen door poreuze wolken in het prille tere licht…

onze gerafelde woorden dwarrelen in de achtertuin neer om elkaar in het voorbijgaan licht te raken voor ze de aarde vinden in het bleke herfstlicht spreken we schrale dichte woorden die naar kilte ruiken en vliegensvlug transformeren in wegwaai woorden uit de achtertuin…

Met de wind in de haren vliegen zonder vleugels dat wilde ik al jaren Met een elastisch touw om allebei de benen sprong ik trots als een pauw als een jojo op en neer zo misselijk als een hond was dit ook de laatste keer laat het maar aan mij voorbijgaan ik zet voortaan Discovery wel aan…

morgen wordt beter de dag voorspelt het altijd maar warmer en heter ik voel de passie zweten mijn lichaam verdrinkt in verlangen naar de dag van... morgen!…

als ik boven de boomgrens ben en het landschap overzie weet ik het ineens zeker: ik ben hier maar ik hoor daar ik voel me thuis op een andere plek hoe vind ik ruimte in de wereld van ver weg en die van dichtbij hoe bied ik plaats aan wat zich niet in woorden vangen laat…

het bloed bereikt op de duur de kust en kleurt het avondwarme zand onschuld verscheept van schoonheid naar verschrikking levenloos aangespoeld op het land hoe bitter is de smaak van geroofde puurheid op deze machteloze verloren zomerdag…

met niks dan goede moed probeer ik het berglandschap te overzien ik loop tussen struikelblokken jouw voetstappen tot de mooiste plek de laatste berg waar jij achterbleef en ik niet gaan kan…

onder de dichte bladerkroon van de iep vroeg je wat ik dragen kon de leegte zei ik vind ik zwaar en de duisternis ook maar een wonder kan ik wel dragen we tuurden naar het dichte bladerdak je bent niet geworteld zei je toen…

de ruimtesonde die langs Jupiter en Saturnus scheert om dan ons sterrenstelsel uit te suizen: wat raakt hij dan het zwaard van Damocles? het zangerige Cavatina van Beethoven dat het zonnestelsel binnen zweeft: wie hoort het dan in de sterren van Venus Urania? de serene Madonna met het kind op schoot geweven in gouddraad…

Als al dat eens normaal was raar is Schilder dan met woorden, dicht met verf Als al dat eens kon nu niet mogelijk is Praat met dan schrift, schrijf gesproken. Als al dat eens heel leek nu gebroken is Voel met je hersenen, denk met je hart. Doe alles wat je wilt, omdat het niet kan. Als al dat eens normaal was raar is Schilder dan met woorden…

Morgen worden wij ondergedompeld in teelaardelijke stoombaden die de magmadelijke wormen doen krullen Miljoenpotig zweet breekt uit de poriën Wakker worden wij verzwolgen door de coulante wildernis van de aftakeling Zuur en zwak en lammetjesmak verdrinken wij in het slijm sterrengeestdriftig in het nest van incest…

haar broze ogen snakken naar beelden die haar wegdrijven van vluchtwegen verstilde beelden die in het voorbijgaan zonder kloppen haar voorgaan in het huis het is voorbij echt ze weet het een klop op de deur: goedemiddag mevrouw het is tijd bent u klaar voor de bingo? het is tijd om uw geluk te beproeven…

leemte is de vijand van de dichter een lege bladzijde moet worden beschreven met dat wat zoal aan hem voorbijtrekt en wat hangen blijft in de zeef van het geheugen de dichter is een zoeker die zich wel moet schikken in 't lot van het onvoltooide…

het moet diep en donker en mooier dan de wereld ooit zal zijn. het moet spits om de lachers op de hand om de huilers onderhuids. ..... het mag zoet, het mag zacht het mag alles of niets het mag neigen naar nonsens en stuwen en stotteren het mag lopen naar nergens als een gedicht dat sluit op vederlichte voetjes, zo aldus,…

naast de papieren lijnen liggen links en rechts verstopte woorden de volwassen hand schrijft soms als een kruidje-roer-me-niet bij aanraking en duisternis rollen zelfs beide handen dicht zo'n hand vergeet zo vaak te schrijven met het hart van het kind zelden maar het gebeurt één dag lang gaan alle verborgen woorden open de…

Met ogen dicht het blauwe licht met vele zwemen groen het licht wordt geel langzaam meer oranje dan bijna doorzichtig roze kijk in de zon die warme bron alle schaduwen voorbij je wilt ze openen zonder te verbranden maar durft het nog niet aan…

was ik een vogel ik blies nieuw leven in mijn oude veren dan koos ik het luchtruim een subtiel tapijt van veren liet ik voor jou lief achter…

tussen jou en mij weven we broze bitterzoete draden een onzichtbaar onverbrekelijk web onze vingers glijden over de vage contouren van twee kinderen zo lang geleden een jongen en een meisje onze handen reiken naar elkaar in de broze bitterzoete draden resoneert de melancholie…