Alle inzendingen over overlijden

Boven een grafheuvel nog onberoerd hangen oude tijden even stil als mijn gedachten wijlen naar degeen die daarin rust mens uit lang vervlogen tijden waarom wordt mijn ziel geroerd verlost een simpel gebed een versteende geest zijn lijden?…

Ik moest je laten gaan, sterker nog, ik bracht je. Daar waar niemand hoort te zijn, maar toch. Ragfijne herinneringen, nu al, spoken, malen onophoudelijk. Wanneer houdt dit op? Onze stemmen, een traan, lachen, ja, dat vooral. Nu, met het gezicht naar even geen toekomst. Tsja, wat dacht je.…

en opeens zijn daar de herinneringen wat was je toch een mooie man alle leuke en minder leuke dingen; dat een mensenleven zo veranderen kan... Ik hou me vast aan hoe het 2 jaar geleden was je op en neer gependel en je charlie chaplin pas je mooie lach en je vrolijkheid altijd wel in voor wat gekkigheid het leven was mooi en had jou…

De vlam van een kaars vangt het laatste wolkje lucht dat je uitblies…

Vandaag begint het grote sterven, de tv gaat op zwart, de radio zwijgt, vanavond. De kaken malen het zorgvuldig bereide voedsel, oorlog in de mond, een nooit voorbijgaande cyclus van het niets weten, niets denken. Is de leegte niet de leegte. Is de stilte niet de stilte. Is het zwarte toch altijd nog zwart. Het licht van de ster verschijnt ons…

Huil maar even mijn schat ik moest je verlaten het aangezicht van de dood verwachtte ik niet en alsjeblieft zwart niet jouw lieve wimpers het maakt de tranen langer.…

de nacht draagt zwarte schoenen jouw bekende liederen zal je nooit meer zingen jouw stem was verwondering en verbazing gestorven in de melodie der versmelting jouw naam nu in de wind van verfluistering…

Om tien voor twaalf vroeg ze me ineens: wil je worden begraven of liever gecremeerd ~~~~~~~~~~~~~~ Om vijf voor twaalf wist ik het antwoord: mag ik er eerst een nachtje over slapen ik sluit m’n ogen er nog even voor…

bij etenstijd hou ik me sterk in doen alsof ik zie nog steeds het bord met barst je mes en vork wat water in een glas met pil ernaast voor rek-een-levenslast pas met de leegte van je stoel zit ik aan tafel met een doodsgevoel…

Pieeeep zoemmmm Pieeeep De machine naast je bed stelt gerust Je wit gezicht met die blauwe ader Alles is er nog, maar oud en onbewust Pieeeep zoemmmm Pieeeep Je borst gaat op en neer Even een trilling door het zakje water Ik weet dat je vecht, alsmaar weer Pieeeep zoemmmm Pieeeep Maar ook dat het stopt… eens… ooit Je broosheid, je dunne vel…

Het leven kenmerkt zich nooit zonder zorgen Vaak komt eerst het verdriet en dan de pijn Vandaag klinkt hoop stiller dan morgen Hoewel jij er niet meer bent vertrouw ik op waar je altijd zult zijn…

een lieve vriendin is heengegaan waar ik in stilte duizend woorden mee sprak ze schilderde en zette de wereld uiteen met haar handen en dan lachte ze, zo heerlijk op haar gemak soms zijn ziekten niet te overwinnen dan moet je berusten in de lengte van je bestaan onzeker wanneer het einde zal beginnen is er de pijn van alles laten gaan…

Weet je zus? als ik naar buiten kijk zo midden in de nacht hoop ik, dat papa daar voor altijd op ons wacht dan gaan we stoeien over sterren op visite bij de maan hoeven we nooit meer op tijd naar bed te gaan neem je wel mee hoor kleine zus kijk ze samen zij aan zij samen turen naar de hemel vragen ze: lieve papa wacht daar…

door het sleutelgat van het ziek zijn zie ik mijn eigen lichaam als iets wat onzekerheid kent. mijn toekomst wordt begrensd door mijn sterven. ik zit opgesloten tussen dood en verleden. mijn verantwoordelijkheid is afgenomen. ik wacht op een teken dat ik voorbij ben, de sleutel die mijn gezichtsveld ontsluit. uit:symp.stervensbegeleiding…

Ik hield van je Ik houd van je Ik zal van je houden... Nooit vergeten, nooit uit mijn hart, nooit uit mijn hoofd... Jij daarboven, Ik beneden En toch nooit een dag zonder jou!…

de steen met je naam erop is verweerd, maar het gras op je graf is groen en ongemaaid. de bloemen zijn verleden tijd, niemand die zich erom bekommerd. ik zie je nog een biertje drinken, als een ets op mijn netvlies en die glimlach als een vrouw je aankeek. maar nu waait een koude wind langs mijn rug, als ik je naam zie. het zit onder het…

zo was het ons gezegd volgende week dinsdag in de huiselijke sfeer om tien uur in de morgen een gunstig tijdstip voor een laatste kus gevolgd door een drankje niet in een glas maar in een beker toegediend door de dood die voor de gelegenheid zijn witte jas had thuisgelaten --------------------------------- uit: 'Wassend verleden…

Het is heel dichtbij de leegte de duisternis De Zwarte Poort gaat krakend open ik wacht met het zetten van mijn voet over de drempel alles vliegt weg en verder en ik wacht bij de onbekende Poort tot het ene moment Dan zet ik plots mijn voet neer zonder te weten wat ik doe loop ik onder de massieve gewelven van oneindigheid weg van hier…

De pijn in haar ogen het voelt of haar hart er is uitgerukt haar liefste ontnomen de dood zo wreed toegeslagen niets voelt meer goed koud en kil is de wereld de tijd die staat stil alleen verder moeten is wat ze eigenlijk niet wil maar kinderhanden trekken in de greep van mama wij zijn er nog laat ons nog niet in de steek…

"Het Einde" Aan een ieder als : Een laatste brief, Een laatste groet, Hij voelt het einde komen, kijkt naar zijn ouders met: Een laatste blik, Dankt hen voor alles met: Een laatste knik, Pap, Mam, dit was voor mij: Een laatste nacht, Een laatste dag, Een glimlach trekt over…

Lieve papa Dit gedicht schrijf ik aan jou Jij was de beste papa die ik hebben wou Waarom ben je al zo snel van me weggenomen? Hoezo was het niet te voorkomen? Jij was altijd met je fuchsia's in de weer.. In de vrieskast, er weer uit, keer op keer.. Ook hielp je altijd met toernooien van het badminton En wij kwamen kijken als dat kon.. Op vakantie…

afscheid nemen van iets, van iemand die zich af scheidt van tijd wordt bevrijd afscheid nemen iets voor de eeuwigheid? of niet zo permanent het begrip tijd is onbegrijpelijk hier scheiden onze wegen tijdelijk een traan in jouw naam het weerzien is oneindig…

Voor Latifa Wat was het, als ik Haar zag gaan? Ik overdenk, wat Zij heeft gedaan. Kennis van Haar daden, Haar woorden, was dit hetgeen mijn hart bekoorde? Kan een kind, zo jong van jaren, de ziel van anderen wel bewaren? Kon Zij tonen wie Zij was en is? en wegnemen elke droefenis. Deze vragen, die Zij in zich sloot, onthulde zich…

Verschrikkelijk eenzaam dacht ik dat je zou zijn Slechts vergezeld door de ree en het poezelig konijn Alle bloemen die men je gaf Aten zij in de koude nacht van je graf Waarschijnlijk heb je ze vergezeld En ze de weg naar dit lekkers zelf verteld Of een gezellig gesprek met ze gevoerd Zoals je vol begrip met al je hartelijkheid velen hebt…

We hadden leuke tijden Fietsten over de heide Liepen door het bos En zongen er op los Maar opeens was je weg... Opeens verdwenen uit mijn leven Je hebt me zoveel gegeven Ik mis je nog steeds Onze gesprekken Mensen zeiden wel eens: Daar heb je een stel gekken Ik had je nog zoveel willen vragen... Tranen zo veel van ons allen Je heb…

Afscheid door dood Is niet definitief Het stopt 't aardse leven Maar... Geloof me mijn lief Straks zijn wij weer samen En hebben wij rust Ik zal je dan kussen Zoals ik nooit heb gekust…

vroeger liet ik het aan later vroeg ik het aan vroeger ontkende ik het nu…

voor M.T. buiten de tulpenboom enkele bladeren slechts intens gekleurd geel het oude huis verstikt in loden leegte de trap naar het vertrouwde boven bezweek onder doodse stilte we zijn elkaar onderweg kwijtgeraakt de tijd kan niet helen ik hoor je in mijn verlatenheid nu je er niet meer bent buiten de tulpenboom er komt geen dag…

Vier jaar geleden ben je ons ontnomen en gelijk daarmee al onze dromen. Vier jaar vol van pijn en verdriet en van mooie herinneringen, die vergeten we niet. We hebben het gehaald ondanks de hevige pijn, we hebben alleen nooit geweten dat het zo verschrikkelijk zou zijn. We zullen je missen de rest van ons leven, want verdriet blijft voor…

Ik sprak je weinig, zag enkel soms een lach zo jong nog, als zestien jarige die zoveel vreugde wou. maar wat mensen niet zagen, was een enorm grote traan zoveel pijn wat je bezat en dat, terwijl je zo'vrolijk'was. Begin oktober op weg van school naar huis, zo trots op je scooter, die je mocht door drie kilo aan te komen, zo reed je in de wind…