Alle inzendingen over poesiealbum

Woorden doordrenkt van dodelijke schoonheid, Daar dwarrelen zij. Op een wind met snijdende scherpte. Zij bestaan niet. Zij zullen nooit bestaan. Geen menselijk hart kan ze horen, Geen menselijk hart kan ze aan. Slechts in een sluier Dringen zij vaag door. Om daarna weg te zweven, Hulpeloos op zoek. Naar een ziel, dapper genoeg, Om de vergankelijkheid…

"als nu... zij over het water door het glas zou lopen haar champospot vluchten met natte voeten mijn kamer in mij met haar nek bekijken en alsof ze thuis was hooghartig de deur uitgaan gekleed in haar mantel van licht uit massas volgspots zouden mijn vrienden de druppels die van haar lijf parelden oprapen en met grote ogen en hangende…

Rozen verwelken, schepen vergaan, maar onze liefde blijft áltijd bestaan. FLAUWEKUL. Als rozen niét verwelken, dan zou dat úniek zijn. Als schépen niet vergaan, zou er geen "verloop" zijn. Dat liefde niet "voor altijd" is, hoeft niet te worden uitgelegd. Daarmee is álles in dit rijmpje toch écht wel weerlegd?!…

Ik zal je iets vertellen Ik zag een spiegelbruid Die ving het gouden zonlicht En zond het zelf weer uit Ik zou je willen vragen Blijf als die spiegel rein En vang de volle stralen Van hemels zonneschijn Geef steeds aan je omgeving Iets van die warme gloed Een mens die zo kan leven Doet in de wereld goed…

Ik ben een bloem van 't veld Wie droeg mij mee ter stede Waar 'k nooit of nooit meer bidden zal Lijk ginder in het rustige dal Mijn simpele bloemgebeden. Ik sta hier in dees mooie vaas Zo triestig te verwelken Gij hebt mijn herte zeer gedaan. Ach mensen, zult gij nooit verstaan De taal van bloemenkelken. Ik ben een bloem van 't veld…

Als mist rond takken aan de bomen, zijn de haren rond uw hoofd; De geuren van uw lichaam, zo innig zoet, dat het me haast verdoofd; Ik druk mijn neus, in de lichte glooiing en zachtheid van uw vlees; En mogen dan wellicht, mijn handen op u rusten, zo even zonder vrees.…

Geen traan rest ons, om nu nog te verspillen; In deze ene nacht, geleefd voor een eeuwigheid; De wind die zacht en speels, ons beider hoofden streelt; En de aarde, de maan en tijd, staan voor ons heel even stil.…

onder de bladeren woelt een kever de oppervlakte nabij met een bal vol dromen tussen zijn roestige grijpertjes in een herfstig landschap hijgt hij tussen geel blad en afgevallen appel en rolt zijn garen tussen de mestkeverballetjes door een gevoelstroom vol leven om kalm en als mist weer in zijn warm hol te verdwijnen…

op de grond ligt een gedicht een naakte scherf die de wind uit de spiegel van mijn leven nam mijn trouwe stoel houdt me krachtig vast en hoest het stof vanonder mijn onrustige kont vantussen de takken ijlt een lichtstraal door het glas en legt de titel bloot 'volmaakt gelukkig', hij glanst ik trek gehaast aan de pen poog…

Elke nacht wacht hij op haar en sterft een duizend doden tot zij hem roept telkens weer met voldoende woorden door hem in een spinnenweb gezet dat haar omsluiert iedere dag en door haar in de middag afgelegd voor het nieuwe kind, dat slechts in haar zichzelve vindt en wacht op haar stem in de lange nacht.…

Spoken bestaan niet.... zeggen ze. Kabouters ook al niet..... Sprookjes.... niet in geloven. Verhaaltjes die nergens op slaan? Maar stel je toch eens éven voor, dat ze tòch zouden bestaan.... Spoken, goeie of slechte, die je angst aanjagen. Kabouters, die je tuin opruimen. Sprookjes... die echt gebeuren, zo van.... de prins op 't witte…

10... Dat zijn je kinderjaren. 20... Ga je aan het sparen. 30... Ben je wel getrouwd. 40... Ben je daarvoor te oud. 50... Ga je aan het zakken. 60... Krijg je ongemakken. 70... Heb je 't niet meer zo druk. 80... Loop je misschien wel met een kruk. 90... Ben je niet meer zo kras. 100.. Draag je waarschijnlijk een houten jas!…

Na een praktisch doorwaakte nacht, sta ik op om een uur of acht, ook dit gaat niet zonder slag of stoot, daar ik met m'n hoofd tegen de deurpost loop. Gevolg een ei van een bult en als je dacht dat dit het was, welnee, er volgt nog veel meer, ik breek een glas, sta er vervolgens met een voet in, gevolg een jaap van een centimeter of tien.…

Nu is van Kalifornisch goud de tijd; De sterrevende zon vergaart Haar krachten voor een verre vaart, De laatste van die dag ter aardewaart. Daar heeft de zon een laatste maal Haar stervensweeë gouden praal Verzameld in een glazen tremportaal.…

vooreerst dit jaar kruipt de zon door het raam van de veranda lichteiland van oranje pompoen de oogst heeft hier de rust gevonden met grauw geworden maïs en sierfruit herinnering aan die laatste warme dagen met mok warme thee staren naar avondrood en gouden regen…

de houten trap van de veranda kleurt groen weg van het mos één met de tuin kronkelpad langs wildernis tot aan het poortje -vergroeid met de haag- en er achter landschapsglooiing schilderwerk met zon als penseel…

het strand begeert me voedt me streelt rilt langs de plooien van mijn huid met boven me eindeloos in fluïdum meeuwen zijwaarts schrijden…

de duinen voor me schenken handen vol rust wanneer ik met de wind in mijn rug stormachtig water na springtij aan het eb toevertrouw…

oneindig roert haar schijnsel het licht in trillend water dirigent met zwoel gesluierd de krekels en hun eigen stilte…

IK slaap, rustig en vredig. Ik slaap, met de dekens om me heen. Ik slaap. Ik droom, over allerlei dingen. Ik droom, over spoken en spinnen. Ik droom. Ik slaap, rustig en vredig. Ik slaap. ZzZzZ…

vanuit je bed kijk je naar water de rivier met de aalscholver herinner je je later je bent mijn lieve meisje met de mooie dromen, mijn eigenwijsje, die de wormpjes die naar boven komen bedekt met aarde, een heel zacht laagje de noten raapt en drie er van bewaart en dan vraag je hoe lang het duurt voordat het bomen zullen zijn en hoeveel bomen…

ik ga slapen ik wil dromen van een kindje in de wieg ik ga slapen ik wil dromen dat ik naar de sterren vlieg ik ga slapen ik wil dromen van zes prinsessen op hun troon ik ga slapen ik wil dromen dat ik in de wolken woon ik ga slapen ik wil dromen dat ik zwemmen kan als een vis ik ga slapen ik wil dromen van de wereld zoals…

Ik zal niet met de noorderzon verdwijnen Ik kom altijd als aan een elastiekje terug Eens zal ik als het zonnetje in huis verschijnen is het niet razendsnel, dan is het vliegensvlug Ik ga niet met man en muis ten onder Ik zal niet voor dag en dauw vergaan En dat had je zwart op wit kunnen weten Ik kom uit een spreekwoord vandaan Rozen verwelken…