Alle inzendingen over Adriaan van Dam

' en 'Worm' van Trawant, en de reacties daarop van Adriaan van Dam, inspireerden mij tot het volgende versje: --- --- --- Het gevaar loert overal Van rupsen en van wormen Agressie op ied're hoek In hele rare vormen Uilen zomaar in je nek En slangen om je been Spinnen die heel giftig zijn Daar kun je niet omheen Mij zal niemand…

Bouts rimées op Adriaan van Dams sonnet “Pasvorm” Zijn bril tot op de neuspunt afgezakt schrijft hij zijn verzen, glanzend als een spiegel. Hij levert steeds door kunstig rijm-gepriegel sonnetten af, elk geestig en intact. Hij zeeft zijn metrum in een voet-vergiet.…

Adriaan van Dam…

Adriaan van Dam…

Adriaan van Dam…

Adriaan van Dam…

In antwoord op 'Zadelpijn 2' - van Adriaan van Dam: Een onderwerp, inderdaad, Wel wat intiem en delicaat Maar nu we dan toch bezig zijn Voor ieders lering en de gein Wil ik er nog wel over kwijt En dat is toch een vaststaand feit Dat het me altijd heeft geboeid Hoe dat een penis werkt en groeit (En als je er wat leuk mee stoeit…

Toverheksen in het bos rond paddenstoelenkringen  Hoorden bij de eik een zware, droeve tijding zingen  Van bladeren die fluisterden met 't ritme van de wind  Dat Adriaan de Tovenaar zich hier niet meer bevindt  De vogels in de bomen staakten voor die dag hun lied De egel droeg sonnetten voor die hij ons achterliet En in een pot gemaakt van…

Vechten Adriaan voor alles wat IN je zit, voor alles wat je BENT, voor ONS voor de SITE en bedenk: Je BENT er nog en je KOMT terug, want we kunnen je nog bij lange na niet missen. Dus Adriaan, dicht- vecht- huil- bid- denk - duim dan doen wij het BEWONDER wel. STERKTE ADRIAAN WE DENKEN AAN JE…

Zingt Adriaan Viruly nog steeds zijn lied? Nee, dat is onmogelijk. Begraven vliegers vliegen niet. Maar voor mij is Adriaan nooit begraven. Wanneer ik naar Bristol vlieg vliegt hij. Dromen doe ik al vanaf mijn kinderjaren. En Adriaan? Hij droomt nog steeds in mij.…

reiger en verschuil me in het riet ik kijk heel diep in het water maar veel blauw zie ik niet laatst had ik per ongeluk een piepkuiken in mijn bek dat werd me niet in dak afgenomen nu vis ik op een andere plek ik ben niet moeders mooiste ik lijk niet op een flamingo of pelikaan ze noemen mij Langpoot, soms Ad maar mijn echte naam is Adriaan…

van een vers, gevat en geestrijk mens zijn licht schijnt in het palingmeerse tijdelijk van binnen we hopen dat hij daar herstelt om nieuwe kracht te winnen en er is blijkbaar geen vervanger voor zijn kunst te vinden die dagelijks een vrolijk vers en licht gelijk een hinde uit zijn verborgen dieptes rammelt en dat mededeelt op deze site in Adriaans…

Het meest innemende is wel voor mij zijn afscheidswoord “Je Adriaan”, steevast. Dat treft mij en ik voel me blij verrast. Dan voel ‘k een klik, zo van: je hoort erbij. Dus als je straks “Je Hanneke” ziet staan dan is’ t in navolging van Adriaan.…

(voor Adriaan Morrien) In een moderne burcht te Utrecht: 'Pardon,mevrouw,dat ik zo onbeschaamd in uw tepels knijp,maar de manier waarop Adriaan het woord 'tepels' uitspreekt,maakt mij razend van verlangen. Maar wat zegt u? het geeft niet,want die dichter doet het meestal ook,wel verdraaid, dan is zijn wereld toch kleiner dan ik dacht.…

De loodgieter, niet zo’n hoogstaande baan? dat is toch heus een heel verkeerd idee. U heeft er dan nog nooit bij stilgestaan hoe u moet leven zonder de WC of erger nog, geen water uit de kraan, nee dat valt om de dooie dood niet mee. Al lijkt het niet zo’n hooggeplaatste baan toch is dat een compleet verkeerd idee. Want zit u ooit…

Een hersendokter toonde onlangs aan dat als je maar heel vaak gedichten schrijft, -op onversneden rijm wel te verstaan- de geest, zelfs hoogbejaard, goed werken blijft. De versvorm schijnt er weinig toe te doen. Het werkt al bij het simpele kwatrijn, Ottava, Retourné of een Sermoen, dan wel een Ode, Balladette of Sixtijn. Er is één voorkeur…

Een pantheïst staat mij wel aan, daar is niet veel mee mis. Heelal en God die samen gaan of in elkaars verlengde staan, als ik me niet vergis. Spinoza was toch van die leer, ook Buddha naar ik weet. Giordano Bruno van weleer, werd bruut verbrand dus is niet meer, omdat -ie het beleed. Er kleven dus gevaren aan belijdend pantheïst, maar…

Aan de rollator duwde ze haar ouderdom naar binnen en gaf haar stempas af in ruil voor een gevouwen krant. Alleen het zien al maakte haar zeer opgewekt van zinnen. Het leek bekend, dat stuk papier drong door tot haar verstand. Vanuit het hokje klonk ineens haar vrolijk stemgeluid: ~Kijk aan, ‘t vertrouwde potlood is er deze keer ook weer; Goddank…

~Ik ben beslist niet anti Marokkaan, -al zijn de meesten toch van huis uit boeven- ze mogen in de wereld blijven toeven, het liefst ver weg, uit Nederland vandaan. Hun kleding staat me helemaal niet aan. Ik vind de Burka danig provocerend en ook de hoofddoek werkt op mij frustrerend. Ik jaag ze uit ons Vaderland vandaan~. Geert Wilders…

We zitten ongedwongen met elkaar te praten terwijl we vissen aan de oever van het meer, ~de winde Gods~ blaast onze dobbers heen en weer, dat ondergaan we beiden rustig en gelaten. We spreken samen over zaken, heel private -van dat ik ook niet altijd één der trouwste ben- waarop hij zegt: ~’t Is Magdaleen die ik beken, tenslotte zijn we mannen…

Genesis 8 - 8:13 De schone duivensport, door duizenden bedreven stond al millennia geleden goed bekend. Reeds in de Genesis van ’t Oude Testament Wordt deze bezigheid zeer uitgebreid beschreven. Toen Noach varend met zijn dierenlogement na maanden pompen op een bergtop was gedreven, zond hij een duif uit om op zoek te gaan naar leven…

Toen Jozua ‘t land Kanaän betrad als baas, want Mozes mocht er niet naar binnen, kwam Jericho als eerste op zijn pad. Die vesting moest en zou hij overwinnen. Hij stuurde twee verspieders in de stad om de verdediging te gaan begluren. ’t Betrof vooral de sterkte van de muren. Ze werden bijna in hun kraag gevat. Maar Rachab, voor één Shekeltje…

De witte Sneeuwklok aan het eind van haar Latijn Is zichtbaar drachtig van met zaad gevulde koppen De Blauweregen, zwaar van honderdduizend knoppen Ontluikt haar ogen in een waas van blauw satijn De Rododendron staat op barsten van het paars En de Hortensia bebladert teer haar stokken De Schoenlapplant ontdoet zich van haar wintersokken En…

Ik raakte onlangs van de weg, bewesten Belterwij en niemand om te helpen, want er kwam geen hond voorbij, toen zag ik even verderop een kleine boerderij, dus ik er heen, dwars door het land van vers geploegde klei. De boer was me ter wille. Wel haast vrolijk, heel niet zuur hees hij zich in zijn bonkertje, we liepen naar de schuur, de trekker…

De tulband uit de losse hand is in een uurtje klaar Met links en rechts wat krulletjes van pluizig grijzend haar Het oor, net even aangezet, in vijf minuten daar En dan ’t gezicht, het voorhoofd licht, een uur of drie, heus waar! De neus is nog een hele klus, die moet ook lekker zwaar Het is een kokkert van een ding, een uurtje, reken maar Er…

De Via Dolorosa ooit gelopen Met Grieken en Japanners, samen op Een half uur gaans tot boven aan de top Waar Jezus stierf en ik maar blijven hopen Wat daar mijn ogen zagen deed me schrikken Slechts handelaren in een pij verkleed Probeerden uit ’t voorhanden menselijk leed het allergoudste graantje mee te pikken…

Haast ieder potje voetbal eindigt in een grote rel Vanwege arbitrage of een iets te futloos spel De aanhang raakt fors aan de kook, scandeert in luid gebrul Van Hie van Há, van Hie van Há, van Hie-Há-Hondenlul Men spuugt en trapt en bijt en schopt, verkoopt elkaar een lel En ’t vuurwerk doet sterk denken aan een losgebroken hel In één ding blijft…

Een eikenboom in Appelscha die voelde zich, ja ga maar na, voortdurend in de kou gezet door een frivole goudreinet. De eik had er veel moeite mee dat in april een bloesemzee, als een erotisch maagdenkleed, de goudreinet sluiks blozen deed. En kwam augustus in het jaar dan had de eik het extra zwaar want al dat geurig sappig fruit stak…

Ik heb zo goed als niets meer te vertellen de fles is leeg, wat rest is zielenpijn de eens zo blijde geest is knap vereelt slechts bitterheid komt er naar boven wellen mijn rijmpjes zijn inmiddels als azijn De harde bolster van de pit te pellen vertoont geen blank doch slechts gifgroen venijn de toverfluit wordt zelden meer bespeeld wat slagen…

Ik voel de treurnis door mijn lichaam stromen zolang de kerstboom in de kamer staat en zoute tranen uit mijn ogen komen, die sporen trekken over mijn gelaat. Mijn droefenis is niet meer in te tomen, het plaagt mij als een onontkoombaar kwaad. Ik voel de treurnis door mijn lichaam stromen zolang de kerstboom in de kamer staat. Vanwaar,…