Haar ogen zoeken tere bloemen
die haar ziel met licht betasten
het is alsof ze de dood hoort fluisteren
nu ze hier is, bij de rivier, die luistert
misschien dat zij
in grootsheid van het bestaan
een schaduw afwerpt
om de bloeiwijzer te vinden.…
waarom zegt niemand
dat de aanwezigen die er waren
niet bestonden
al sprongen ze herhaaldelijk
bovenop het beeld van illusie
geeft het een roes van vrijheid
of wil men zichzelf onderstrepen;
een witte woordenvlag planten als herinnering
aan al dat moois van muzen, momenten
en letterkundige overgave
kan men bloemen laten groeien in oren…
De stem van jouw eenzame ziel
klinkt nu weer helder in de lucide nacht
het geluid is duidelijk hoorbaar
het wezen van de aarde huilt
natuur probeert zich te herstellen
nu de wolf weer thuis is in het land
moeder aarde woelt in broze dromen
onder de wolvenmaan, liefde in haar hart
ze komt weer terug met de bloeiwijzer
vol hunkerende…
met heel jouw wezen
geest wordt ouder
door de tijd
en het heengaan
van verlangen
je gedraagt je als een nachtvogel
het toevertrouwde vleugeldier
je probeert jezelf te behagen
ontdoet jouw lichaam van textiel
bent weer naakt met al die vragen
je neemt een kijkje
in de nachtschaduw
van de maanspiegel
je komt weer terug
naar de bloeiwijzer…
Het voorjaar ontwaakt
als een nachtprinses
in de hoofdstad
je noemt mij
in de taal van bloemen
bloeiwijzer
naar het eerste begin
in de gedachten
van een ander
maar ik verander niet
ik neem geen ruimte
uit jouw denkwereld
ik ben als een schilderij
verfstreken die met stilte dwepen
jij vergeet de handgeschreven brieven
in…
184
Bezig met laden