Alle inzendingen over Groninger Forum

Je weet niet wat politici bezielt Om dat wat niemand wil erdoor te douwen, In Groningen een Forum willen bouwen, Dat krijg je nou als stevig wordt ‘gedeald’. “Wij handjeklappers zien het als een spel, Ook zonder draagvlak komt dat ding er wél.”…

In de wachtkamer zit ze van angst te beven, ineengekrompen tot minder dan niets - Nog maar vijftien minuten sinds haar lief achter de mintgroene klapdeuren verdween - Zij heeft de tijd in haar ogen, Zijn leven komt in wolken voorbij, zijn jaren zijn minuten geworden, zijn minuten worden jaren - De angst groeit uit haar ogen,…

Het is oorlog in dit hoofd, Onbekende Ongekende Steden zijn Door onophoudelijk vuur Aan gort geschoten - Geen muur blijft overeind, Geen steen die op De andere blijft staan, Lucht vol neerdwarrelend gruis - Wat er nog aan beelden bestaat Wordt aan het zicht onttrokken, Tot voor mijn voeten Plots dit veertje landt En onverwacht…

Ben van het zekere begin Naar het ongewisse einde Gekropen, en heb daarbij Voortdurend de grenzen opgezocht Die anderen vergeten waren Aan te geven; grenzen die Er beslist waren, Maar niet zichtbaar Voor hen die er tegen Aan moesten lopen - Begin het einde nu al Zichtbaar te naad'ren - Ben ongemerkt mijn Eigen grens voorbij…

Het afgegraven veen, Water dat ontegenzeggelijk Welde uit de bodem Waar binnenkort mensen Zouden wonen op steenworp Afstand van de stad Die gebukt ging onder Een haast ondraaglijke last - Onmetelijke ruimte met Buiten, Binnen, Hout en Haven Waarin mensenkinderen werden Gestald als kiezels op het Deense strand, als peultjes In…

Omdat ik niet kon zwemmen Ben ik visser geworden, Veilig aan wal Met de grond onder Mijn voeten Kan ik genieten Van al het moois Dat het water te bieden heeft, En leer ik mezelf Beter kennen doordat Zijn glanzende oppervlak Mij zo naadloos weerspiegelt, Mij zonder gewicht dragen kan…

Je woorden klonken Bitter, zuur en wrang, Het liefst, zei jij, Plakte je mij achter het behang, De tranen die ik om jou Schreide waren eerst Zout, daarna nog wat zilt - Nu er al wat tijd tussen zit Is mijn oordeel over jou Niet langer hard meer, Niet negatief, maar Eerder al wat mild…

Er zit geen schot in mij, Want ik draag een Loden last om mijn nek, Probeer me voortdurend Aan haar te ontworstelen Die begin en oorsprong was Van dit leven, de paraplu Boven mijn hoofd waaronder Ik altijd schuilen kon - Langzaam valt zij nu uiteen Als een rottend kozijn Dat zo veel jaren door Onderlinge verbanden in Het lood…

Wat lijken we toch Veel op elkaar, Wat hebben we toch Veel met elkaar gemeen, Zeggen de mensen die Het weten kunnen over De oosterburen van ons Lage landje - één verschil Is er wel, bij hen is er Het constitutionele hof Dat over 's lands armen Waakt - waar in Nederland Vierhonderdduizend kinderen In schrijnende armoede Opgroeien…

Die op de uitkijk Staat voor een dodenakker, Het leven vasthoudt In fris jong groen Op plekken waar de bliksem Verpletterend is ingeslagen, Omarmt jou als je Met je gedichten Achterop de brommer Komt aangereden…

Met nostalgische blik Terugkijken op wat ooit Het naberschap heette - Buren die Elkaar niet links Lieten liggen En verantwoordelijkheid Namen voor elkaar Uit naam van saamhorigheid Zo was het immers, in De jaren vijftig, toen Geluk nog heel gewoon was In regio's waar het Naberschap leek te zijn Uitgevonden - nu er Meer…

Precies zoals de burger het ook ziet: Hij weet ook niet wat ons het Forum biedt.…

Gun de Groningers het doorzakken maar dan op een avondje in Amsterdam Gun de Groningers alsnog "De Zuiderzeelijn" een echte heuse hogesnelheidslijn Intercity direct Amsterdam-Groningen 5 kwartier heen: uit, 5 kwartier terug: thuis gun de Groningers een avondje doorzakken in Amsterdam!…

Leven dat gedragen wordt Door draden gesponnen in Het spanningsveld van Licht en donker, Van aantrekken en afstoten, Van er totaal door omgeven zijn, Van opgaan in het licht, Of onder te gaan in het donker, Dunne grens van waarheid Die schuurt, een beetje wrang is, Maar wel raakt aan de werkelijkheid…

Mijn geheugen is een vergiet, Het is zo lek als een mandje Of je het nou Wil geloven of niet Altijd als ik het nodig heb Laat het me in de steek, Dan is het er gewoon niet - Als volgt heb ik mijn probleem Voorgoed opgelost: Een hoge hoed draag ik sinds kort, Onderverdeeld in ontelbare laatjes Met daarin mijn verleden In beelden…

Dit is geen gewone rivier Die zoals van haar verwacht wordt Ergens uitmondt in een breed Uitwaaierende delta ergens aan Een kust - Mijn rivier gaat tegengesteld, Stroomt van een naamloze kust Van een niet nader te noemen land De droogte in, brengt water Voor hen die dorsten, en vruchtbaar Leven in de woestijn Waarin zij uitloopt…

En het ergste tot besluit hij spreekt ook de H niet uit "hopen" wordt "opn", en verklaart de Groninger zijn korte aard. (mijn man is een Groninger)…

Voortbrengsels van mijzelf Zijn het, de gedichten die Als botjes bekleed Zijn met vel - Uitsluitend mijn eigen vel, Waarvan teint, blos en Gevoeligheid helemaal Van mezelf zijn, zo hard Komen ze bij jou binnen, Omdat ze honderd procent Echt zijn, Zonder dat ik er ook maar Iets hoef bij te verzinnen…

Voel me zo ondraaglijk alleen, Niemand die bij me is, Helemaal niemand om me heen Die om me geeft, Bezoek vandaag voor het eerst Het hondenparadijs - Zie je voor het eerst, En meteen is er een click Je legt je kop vol vertrouwen Tegen de dij van mijn rechterbeen En op slag ben ik verkocht - Je bent vast een hond Met een rugzakje…

Wijd uitlopende kraaienneus Niet gevuld met geurige kruiden Maar met het gif waarmee Jij je woorden naar mij Afvuurt en mijn eigenheid Vernielen wil - je vermoordt Een mens, mensenkind, Je weet niet wat je doet, Van achter je masker Dat de werkelijkheid Verbergen wil, Want stel je voor Dat je herkend wordt, Je moet er niet…

gelig, als gerimpeld perkament, zo voelt de huid van dit boek, vol geheimen, vol gedachten, vol van rimpels en gekromde hersenspinsels, van hier naar straks en van daar naar nu; ik weet, tijd en ruimte zijn ongedefinieerd, zijn beide bewegingloos, beide mogelijk in stilte opgelost, verkruimeld in de eeuwigheid, waarom zou ik, monnik, dit…

In Groningen is er een wolf gezien Hij loopt er in zijn eentje rond te dwalen En kijkt of hier voor hem wat valt te halen Aan haas, konijn of schapenbout, misschien Nou één wolf is bij lange na geen roedel Maar met die beesten weet je het maar nooit Er is met hen al heel wat afgeklooid Uiteindelijk kwam men van wolf tot poedel Of stel je…

De doorsnee-Groninger is nu bekend: Van honderd man een fotootje genomen, En daar is een profiel uit voortgekomen, Een hoofd dat zo te zien is van een vent. En los van een verdwaalde saggerijn, Ziet u dat het daar lachebekjes zijn.…

( graag ) vanmorgen tot in de stad voelbaar weer een aardbeving in Groningen men ziet aan de veiligheid voorbij de Groningers zijn het zat. in Groningen rommelt de aarde weer voor de zoveelste keer…

Forum Groningen, 27 mei 2013.…

De wolventanden van de tijd Hebben genadeloos het kind Uit mij weggevreten, Het levend karkas Dat overblijft levert Voortdurend strijd met De weerspannige werkelijkheid, Waarvan niet veel meer overblijft Dan een groot vierkant in het zwart Dat mijn wereld verbeeldt, En een grote zwarte zon Waaruit licht gezonden wordt Vanuit…

wonderlijke houten dieren staan in de groene leegte van het Groninger land ze staren naar de wolken vannacht rennen ze voorbij de horizon…

Bekend in Stad en Ommeland Loeks peerd crepeert is niets meer weerd Geen doktershand die het noodlot keert Het stond al dikwijls in de krant Heette Oom's Peerd niet stijlvol Forum, Of ben ik nu wat in de lorum?…

Archieven, voor het gedicht Sporen van e winter, geschreven in de streektaal van het Groninger Westerkwartier…

Dagelijks wandelen Groninger Hogeland om de paar maanden opnieuw een seizoen Wekelijks sauna, een allergeriefelijkst huis en een haard en een prima pensioen…