Groninger monnik

gelig, als gerimpeld perkament, zo voelt de huid
van dit boek, vol geheimen, vol gedachten,
vol van rimpels en gekromde hersenspinsels,
van hier naar straks en van daar naar nu;
ik weet, tijd en ruimte zijn ongedefinieerd,
zijn beide bewegingloos, beide mogelijk in
stilte opgelost, verkruimeld in de eeuwigheid,

waarom zou ik, monnik, dit geschrift bewaren?
verkleurd en gerimpeld is de leren huid,
diepzwart de letters, met inkt geschreven,
waarom zou ik de bladeren perkamenten,
waarom zou ik mijn vinger laten strelen
langs een geliefd, vurig fragment,citaat?
waarom? ik weet nu geen antwoord op die vraag

ik ben de monnik die in eindeloos geduld
alles heeft opgeschreven, terwijl de wind
door het stille klooster blies, terwijl
ik de geur van rogge en tarwe proefde,
terwijl het zilt van god en de getijden,
blauw en krachtig, vettige sporen trok
door de blauwe klei van dit stugge land.

Groninger monnik

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 14 stemmen 244