Een nieuwe Denker, lees ik in de krant
Haar naam is Marli Huijer, een hoogleraar
Zij kaart graag aan maar is ook zelf aanspreekbaar
En vindt haar vrouwzijn daarin relevant
Dus gaf zij aan de pers direct een les:
Ik ben geen Denker, maar een Denkeres…
altijd om mij heen
voel ik jouw warmte
zo dichtbij ben jij
in afwezige aanwezigheid
mijn ogen verbeelden
in gedachten jouw gezicht
van toen je hier was
naar het hier en nu
ik beleef steeds de tijd
van de momenten samen
die opgeborgen in mijn hart
jou in mij altijd leven laten
in alles wat ik doe en laat
als schild van bescherming…
onze hoofden harten en levens
waarin jij altijd aanwezig bent
omarmen jou warm elke dag
met een liefhebbende lach
liever zouden wij de tijd herscheppen
door jouw ster aan het firmament
terug naar hier te verhuizen
zodat wij thuis zijn bij elkaar…
ik zit en wacht op de woorden
die niet altijd vanzelf komen
jouw herinnering blijft echter
als een waterval mij verkwikken
de jaren draaien door en door
vergeten wil en wordt jij niet
dankzij de woorden die jij reikt
door ons jouw hemel te openen…
als een bloem
die nog bloeien moest
nam de tijd jou veel te vroeg
te snel een leegte achterlatend
de herinnering echter blijft
ze fluistert zachtjes
soms in verdriet
jouw lach en jouw stem
ze blijven altijd bij ons
in elke traan en in ons hart
veel te jong nog
was ons afscheid toen
maar jouw liefde blijft
ons dagelijks nog schitteren…
geen afscheidswoorden waren er
geen tijd om "tot ziens" te zeggen
weg was je voor wij het wisten
en nog weet niemand waarom
als tranen een trap konden bouwen
of herinneringen mij een weg
dan zou ik naar de hemel lopen
om direct jou terug te halen
ons hart pijnt nog van verdriet
dat in stilte tranen stromen doet
want elke dag meer dan toen…
in gouden zonneschijn
straalt het blauw
het hemelse blauw
waarin jij thuis bent
al voel ik telkens weer
het gemis ook hier
omdat wij van je houden
meer dan een droom
ben jij ons altijd gebleven
omdat in onze harten
de liefde voortduren blijft
tot tijd ons herenigen zal
in stralend hemelsblauw
vol gouden zonneschijn…
Morgen tikt de klok weer hetzelfde uur,
de dag waarin jouw licht verdween —
toch brandt dat licht nog steeds in onze harten
een warme vlam die nooit helemaal dooft
alleen misschien ons anders schijnt.
Danny, in lentes nog jong, viel jouw stem stil viel
maar jouw lach woont nog in de keuken en in kieren van de trap;
je bent onuitgesproken de…
547
Bezig met laden