Stad boven wolken / Stad onder de wolken

Morgen tikt de klok weer hetzelfde uur,
de dag waarin jouw licht verdween —
toch brandt dat licht nog steeds in onze harten
een warme vlam die nooit helemaal dooft
alleen misschien ons anders schijnt.

Danny, in lentes nog jong, viel jouw stem stil viel
maar jouw lach woont nog in de keuken en in kieren van de trap;
je bent onuitgesproken de hand die wij missen in de nacht,
de naam die wij stil fluisteren wanneer het hart het hardst klopt

Onze stad beneden de wolken draagt jouw echo als een mantel,
en boven, in het huis van de sterren, spring jij dansend rond —
niet weg, alleen verplaatst: van hand naar hemel, van adem naar zucht,
een brug van licht tussen onze nachten en jouw dag.

Morgen leggen wij bloemen op de tijd, en handen in elkaar —
laat wij onze tranen zout zijn van liefde, niet van loslaten;
want liefde kent geen laatste adem, geen zomer die voorgoed voorbij is,
maar een eeuwige winterzon die warmte geeft als het koud wordt.

En als de wind in Capelle of in de keukendeur fluistert,
weten wij: hij lacht, hij zeurt, hij zingt — zoals wij jou kennen.
Het verbond blijft — door de jaren heen een glimlach die straalt,
in het verhaal, in de geur en in het lied van ons leven.

Voor altijd de zoon, voor altijd het licht —
een verbinding die kracht geeft, vandaag en alle dagen daarna.

... 31 jaar geleden overleed Danny Huijer.
Zijn stem viel stil, maar zijn lach woont nog altijd in de kamers, in de straten, in de harten die hem kenden.
Een stad onder de wolken draagt zijn echo, een stad boven de wolken zijn licht.
Niet weg, alleen verplaatst — van hand naar hemel, van adem naar zucht.

Liefde kent geen laatste adem. Vandaag en alle dagen blijft zijn glimlach kracht geven. ...

Zie ook: https://brondeherinnering.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
18 september 2025