Alle inzendingen over Méditerranée

Niet langer naar de Méditerranée voor wijn van volle, zongerijpte druiven, de wijnbouw zien we meer en meer verschuiven naar eigen land, tot aan de Waddenzee. Daar drinkt men bij de nagelkaasfondue met smaak de eigen Moddergat grand cru.…

Oneindig oogt de zee, van Malaga naar Malta dansen we de Cha-Cha-Cha, zwemmen dolfijnen met ons mee met links Europa, rechts Afrika, aan de ene kant God, aan de andere kant Allah, met ertussen de Méditerranée…

En de zon altijd weer, de zon over mijn haar, mijn lijf en daar beneden over mijn benen, zand tussen mijn tenen en iets verder golven in galop in zee altijd weer heen en dan terug het water, het strand ik drijf mee, laat los los op in golven, in water in Mediterranee.…

zonder droogrest Tafelbladen zonder kruimels Ontlichamen zonder ritselen Het woord dat eerder was dan het schrijven In stopakkoorden beschrijven Stille krachten zwijgen Gesproken woorden die luisteren Klankborden juichen Blij zijn betuigen Het wegpinken van tranen lachen en huilen Blij zijn ontluisteren Woordloos getuigen Aan de méditerranée…

vissers met de blauwte mee Dit is de parel van Ligurië wij gaan de trappen naar beneden om inkopen te doen: olijven, vijgen, ansjovis en wijn, die hier bijna voor niets te krijgen is, we wandelen zeewaarts onder sinaasappelbomen zwemmen, zonnen en weer omhoog gekomen zien wij het speelgoedtreintje rijden langs de zee en prijzen het geluk der Méditerranée…

Of liever aan een zwembad, aan de Mediterranee waar Zweedse meisjes zwemmen in de Middellandse Zee. Wat zou ik lekker lezen op het warme, mulle zand, op het ritme van die Zweedsen die flaneren op het strand. Hun Uppsalaans is kruidig, hun blikken familiair dus trek ik gauw mijn buik in en waan me musculair.…

voor een weekje luieren wil zij wel in zee en dobberen in zonoverstroomde baaien kliploos opvarend in de mediterranee doch bruinbakkende beelden blijken té fraaie ploffend, aan de wind, de ingewanden draaien plat op ‘t achterdek gedwongen golft zij mee in stilte bidt zij de Mistral naar de haaien op: ”nog zo’n zeilreis?”…

minder dan zijn laatste syllabe Juist in een stille kracht schuilt de kunst een vonk te laten ontbranden Zij verdient meer als kracht in de storm en rots in de branding de jonge docente Rijpend tot baken tussen woelige baren van het zevenkoppige monster...de school Ik lees haar verzuchting in 't sereen azuur der blauwe Méditerranée…

Openbaring van heimwee die zich aan de zielen hecht, bron van alle rouw maar dan wel echt, niet afhankelijk van welke religie je berijdt, op bedden gele sneeuw van Mimosa, versleten rouwranden onder de nagels van de tijd en het hemels blauw van de Mediterranee.…

mannen kijken haar genietend maar respectvol aan Ze is er na al die jaren wel aan gewend Goed gemutst gaat ze over de straat Haar jurkje zo sierlijk in beweging Het zomerzonnetje lacht haar zalig toe Ze is op weg naar mij, dat lieve mooie ding Samen zoeken we het hoge op Picknicken op onze traditionele uitzichtsplek Vanwaar we de halve Méditerranée…

de zon brandt op het terras mijn schaduw tegen het glas de zee hangt boven de reling blauwgroen waterpas morgenstil breekt het smeedwerk mijn blik in lichtpanelen tussen witte parasols om het zwembad heen ligt tweedelig een ode aan de zon.…

liefde speelt met haar een spel op de roos-blauwe straat van september dorpsluchten die toefluisteren de maan weerspiegelt het licht waar het water de stilte slaapt in blinde geheimen met de schaduw van de wind en in haar hart zwijgt het toevertrouwde door de maangele nachten van slaap onder sterren die stralen……