Alle inzendingen van koen goovaerts

We dansten gretig de polenta, de polka aten we in stijl of was het eerder andersom ? Geen Pool of Italiaantje maalt erom, ik droog mijn tranen met een natte dweil. Vandaag gaat alles glad verkeerd, Ik lijk foutief geprogrammeerd. De Taliban heeft honger maar in zijn puntzak zit een gat dus vallen zijn besausde frieten op de mat waarop…

Het was een dag geweest van ongebreideld incasseren van ongeduldig wachten op de nacht Valt er uit jouw ellende dan niets te leren ? Vroeg ze en of ik er in godsnaam nog aan dacht. Waar ze op doelde was een zelfgekozen einde. En toen ik vannacht weer ging hangen op de brug klonk vanuit de oliezwarte diepte een gerucht Als ge vandaag niet springt…

Toen ik dan eindelijk gestorven was en in een kano neuriënd peddelde naar de overkant zag ik daar aangekomen een morsig, bebaard iemand die de mensen streng de ogen las. De man zei “ik ben Petrus” en keek me diep in de ogen, hij schreeuwde “ je bent enkel naar hier geroeid omdat je denkt dat de mensen je niet mogen..” hij duwde m’n kano af…

Neen, ik kan haar niet negeren. Engelenstof in veertien tinten rood. Rücksichtlos laat ze mij begeren. Amechtig verlangend ga ik alle dagen dood. Krijgt de keizer steeds wat hij wilt, de honger van de bedelaar wordt nooit gestild.…

Een poortwachter in grauw gemoed had eens te meer de klok geluid een rinse rat deed zich tegoed aan het bloed van onze tweede huid. Jouw moeder bleef verjaren, je kerfde diepe kringen in haar poreuze bast. Ach, ik ken al jouw bezwaren je stal haar gouden ringen maar droeg haar loden last. En later zou je inschepen in een bootje op de vaart…

Ik zag u staan in het versleten oktoberlicht.. Met uw poten zo nat in de drassige grond, uw bast met ruige knotten afgerond. Jij duwt je takken schier loodrecht de hemel in en maakt je nooit te sappel over wereldvrede en burgerzin. Vliegen in de avondschemer soms late vogels over, jij houdt niet langer vast aan kruin en zomerlover. Wilg…

Met haar groene Kirgiezenogen in haar Slavisch, beminnelijk gezicht verscheen ze bekoorlijk in mijn dromen, zo zeldzaam prachtig uitgelicht. Zij geurde naar borsjt en naar vuige zonde naar arak en naar steppebrood, Ik had verhoging en lag in mijn sponde, verhit en amechtig maar ik wou nog niet dood. Ze zei de lucht mag dan ijl zijn hierboven…

De hopman ging ons voren, hij toog langs berm en riet maar de wind verwoei zijn sporen, daarom volgen w’ons verdriet. De hopman raakte bevroren wanneer hij zwierf door zijn labyrint. Wie hem volgde was voor altijd verloren, de hopman is een narrig kind. De hopman wist ons te verleiden maar heeft zijn schepen nu verbrand. We zullen hem…

Zou het je helpen te worden gekust, door een Myriam of een Elisheva ? in Nineve stond vroeger een zinnelijk bad vol van verleiding en Bijbelse lust. Ook de dochters van koning Salomon wisten met hun wiegen te behagen. Eens geborgen in hun malse schoot dacht geen sterveling meer aan zijn nakende dood. Jouw sombere buien zijn enkel…

Zij houdt van razen en van werken aan de was. Ze houdt ook van vertellen over hoe het vroeger was. Zo is ze een belijder van de anekdotiek maar wees voorzichtig; van een oordeel wordt ze vals en choleriek. Ze is een noestig schillenpaard dat timmert aan de weg een Jozef maar dan zonder baard die nooit eens luistert als ik zeg.... Dat het…

Op mijn gefingeerde reizen heb ik haar bij nacht ontmoet, Zij was bijbels ontuchtig maar steeds als Turks gebak gezoet. Haar ogen waren als meren, haar stem was laag en hees, haar lip begon te trillen toen ik haar in alle talen prees. Ik haakte naar haar benen, ik hapte naar haar mond, de lucht werd danig heet, er vielen kevers uit de lucht.…

Wat te doen bij eenzaamheid en hoe kruip je er vandaan ? Je vader heeft haar bed gespreid, hij hoefde je geeneens te slaan. Je telde ooit je vrienden, bedrukt hield je op bij vier. Zo leidde je een inert bestaan dat nergens meer toe diende en leefde langzaam verder als een bijbels gekweld dier. Omarm nu toch die eenzaamheid, je hebt…

Ook wij beitelden wetten in Cordoba’s muren, in sermoenen en betogen werden waarheden gesmoord. We dronken de Montilla wijn tot in de late uren, in Moorse arabesken werden vriendschappen vermoord. Op het torentje van de Mezquita kon je haast alles zien; morsige toeristen, het mooie dal en bovendien het hunkeren naar gisteren, het vervagen…

Misschien was ik nog vol van woede, kon ik het niet meer zien. Het Noorderlicht en het vermoeden zinvol te zijn, misschien.. zie ik een vos in de sneeuw vandaag met waterige, bedroefde ogen kijkt hij me dan heel kort aan en heeft zijn dikke staart van gember, geen lust meer om te slaan. Misschien drink ik morgen Riesling of schenk…

Wanneer ik ’s nachts door Rijmenam rijd en als door boter langs de velden glijd, denk ik wel eens aan een oud verschaald verdriet de autoradio mag hard staan, vergeten doe ik niet. De koeien staan weer in hun stallen, de maan ontwaart zijn bittere schijn, verheven op haar voetstuk kon ze slechts nog vallen, Het lijkt heel lang geleden maar…

Mijn liefste, ook vannacht heb ik veel gedronken. Terwijl je te bed lag en eens te meer genadig sliep was ik bezeten, in diepe dronkenschap geklonken alsof er iets of iemand dwingend naar me riep. Zo schuifelde ik besmuikt door kamers en vertrekken op zoek naar wodka en staartjes rode wijn en trachtte de oude dagen op te wekken van helder licht…

Eerste liefde, het bloed bruiste in mijn aders, wat was ze lieflijk, zo zonder pracht en praal Wij raakten stilaan los van onze vaders, Ik kwam van de stad, haar dorp was pastoraal. Toen was ik slank en twintig, als een halfgod zou ik schijnen, en wat stond dat blauwe hemd me goed. Wie kon er toen hebben vermoed dat wat zo mooi ontloken was…

Jan Wolkers smeerde nog gauw een boterham met aardbeienjam alvorens hij aan het leven ontkwam. Zelf had ik eerder aan een kwartliter wodka gedacht Poolse, niet uit het land dat mensen afslacht. Roerloos zal ik dan zitten met een geurige, groenogige kat op schoot mijmerend over geruisloos ontsnappen, over een milde, voortijdige dood. Geen gezeur…

In Marioepol en Odessa, dicht bij de Zwarte Zee leven mensen in vertwijfeling, ach we hebben geen idee van hun donkere gedachten als ze ’s avonds slapen gaan Of ze ’s morgens als de stad ontwaakt nog überhaupt bestaan. In Moskou woont een slachter, die geen kritiek verdragen kan. Een Russische Gestapo wachter, een vreselijk en hooghartig man…

Misschien zou je naast me komen zitten. In dat halflege café met die vuile lambrisering omdat de stoel naast me toch leeg was of omdat je mijn kwetsbaarheid herkende. Op je magere kamer zou ik je haren bezingen, mooie rode haren die bevallig over ranke schouders vallen Genade zal ik vragen, tegenover zoveel kwetsbaarheid ben ik weerloos.…

Zo had hij het vooraf uitgedacht, op een koude voorjaarsdag in mei zou hij lichtelijk verwaaid en in vermoeide tred naar de periferie van zijn peergroup strompelen. Zijn ego, thans onbarmhartig geklemd in zijn bekraste armen, zou hij afleggen. En later in de sterrennacht, een versleten hond blafte nog even vergeefs en schier overbodig naar…

Dromen van haar in het holst van de dag, Ik zou een rots zijn waarop zij met haar hoofd lag, de geur van haar hals zou iets hebben van mandarijnen, of van geurige rozen net voor ze 's nachts verdwijnen. Stak mijn toorn weer eens op dan werd hij verzacht, door de balsem in haar stem, haar kreunen in de nacht. En zou ze heel bevallig haar kuiten…

Eenzame man met je standaarden zo hoog maar je moed zo diep gezonken. Waarop heb jij voor ’t laatst gedronken ? Het kost je moeite, maar je houdt je ogen droog. In afgetrapte all-stars en steeds in korte broek, Liep je vrij van haag en heg, onveranderd, je eigenzinnige weg, je wou rustig leven zonder zorgen maar de liefde onder de roos…

Met zijn licht bijziende ogen speurde hij steeds weer de hemel af. hoe hunkerde hij naar Voorjaar, hoe lang had hij bedroefd gewacht op de ijle zang van de zwaluw, de winter had hem niets gebracht. En later luisterend naar het ochtendlied van de merel hoorde hij steeds weer die desolate snik. Was het nieuw verlangen of eerder een oud verdriet…

Drinken we vanavond thee ? Alcohol kan lekker zijn maar het maakt ons vaak zo wee. Praten we dan weer een keertje over ons Laat je werk maar even liggen, het is een een inhalige, vrede spons. Wanneer eigenlijk ben jij opgehouden met houden van mij ? Was dat eerder een fase of één vreselijk moment, het spijt me zo m'n liefste dat ik thans…

Op haar kleine apothekersweegschaal weegt ze alles in porties af. Liefde, warmte en genegenheid heel precieus en geroutineerd, zo heeft haar moeder het haar geleerd Maar nee, ze is mijn middernachtelijke freule, geen dorre dochter van een kruidenier Als ze gekrenkt wordt komt ze schuilen, Ik ken geen mooier huilend dier. Ze houdt van…

Het landschap waar ik door reed was mistig, de koeien en de weilanden tuurden me mistroostig aan. Dit land is haar land zoals de gedichten die ze zelden leest de mijne zijn. Nu de nevel is opgetrokken en het licht op rood springt zie ik haar voor me, een verschrikt hert met grote lieve ogen. Ik schakel naar tweede en prevel zacht; wees…

Zo wil ik niet ik zijn. Nu nukken bezit van me nemen als waren het krijgshaftige Moren aan de kust van Gibraltar.. kijk ik naar haar lichaam en zie heupen schreien, schouders die kromtrekken en boze voeten, die willen gaan stampen op de koude keukenvloer maar dat vooralsnog niet doen. Later wanneer ik naar huis ga, en in het park onder…

Zo rijden we samen naar het einde van het land, zij leest in haar boek, werpt af en toe een blik op mij, ik mediteer, masseer mijn broos verstand. De populieren in de polders ijlen razendsnel voorbij. Stiltecoupé ! maar is het ooit echt stil in onze vermoeide hoofden; in de harten van de eenzamen, de veinzende verloofden ? We reizen…

Ze hield haar hoofd graag warm en droeg daarom een wollen muts die niet alleen haar twijfels maar ook haar mooie haar verborg. Zo fietste ze langs hagen en door mistige velden haast in trance hervond ze haar cadans Zo heerste ze en wekte mijn verlangen, ze wist me steeds te vinden waar ik me ook verschans. Wanneer ik slapeloos te bed lig…