Bij haar dodenmis geen gezang
maar pure stilte
zo was zij
eenmaal over
was het ook echt voorbij
daar hoorden geen liederen of woorden bij
misschien alleen een zacht gezoem
door lippen stijf dicht op elkaar
en tranen zonder gesnik.…
verduistering, als
we elkaar bespelen, schoonheid
weggeschonken, resoneert na iedere
trommelslag, gordijn omfloerst
de leegte, doen de stemmen zwijgen,
opent deuren van de huizen die in
doorzichtigheid te bloeden staan in het
brekend licht, geslonken ruimte breekt
uit schoorstenen, rolt zingend van de daken,
we omarmen de eclips als een dodenmis…
Een mooie volle DODENMIS
zet de dooi in van 't verdriet
van alle angsten in 't verschiet
daarop te rouwen, te vertrouwen
leer je weer vol te houwen
van dat, wat het LEVEN IS
REQUIEM ERTEGENAAN!…
Een hand daalt op mijn schouder neer
en voelt eigenlijk een beetje koud aan
Ik voel echter nauwelijks enige afkeer
ik kijk om, edoch zie geen mens staan
Een kille golf glijdt in mijn lichaam af
‘t voelt alsof mijn innerlijk bevroren is
En alsof mijn brein het nu reeds begaf
in mij klinken tonen van een dodenmis
Een zachte stem spreekt thans…
Er was rook in de kamer zo wit als de maan
Een stem verzocht vriendelijk: ‘Het is tijd om te gaan’
Een dodenmis klinkt en je bidt om vergeving
Ik riep ‘laat me los’ en vroeg ‘geef me nog even’…
doden
welke we ons jaarlijks
collectief praktiserend
herinneren met allerzielen
dan gaan we
dealen met de zielen
dealen met de doden
dealen met de nabestaanden
dealen met de teksten
dealen met de muziek
dealen met de dans
dealen met de
onderlinge samenz(h)ang
en dat is
dealen met het leven
dat laat sporen na
dat is niet mis
een dodenmis…
753
Bezig met laden