Alle inzendingen over herrinering

Herrineringen lopen langs en gaan naar rechts of links van waar of niet maar komen allen uit bij graag gewild maar nooit geweest.…

Het is stil donker en levenloos machteloos maar dan ook een verontrustbare gevoel onweersmacht...krachtvol Streesloos... gerustelende gevoel onvergetelijke herrineren onmisbare emoties pijnelijke gevoel Levende geest met ondraagbare pijn die je nooit vergeten kan reist met je mee!…

Annelies had veel moed Zij wist veel van de oorlog En was altijd vrolijk en soms wat direct Ik mis haar best wel erg Al 91 jaar liep ze rond op deze aarde Als beroep was ze hoofdverpleegkundige En ze was dementerend Maar dansen dat ze deed Geen schroom hoe anderen mensen Over haar dachten, zij wist wel hoe Ze over een ander dacht We hebben…

Hoe moet ik dan mezelf kennen, als ik niet door de herrineringen kan rennen.…

Het is mijn gedachte, die zweeft in het rond Slechts een grijze herrinering die geen betekenis vormt. Een gevoel dat vaag wordt elke seconde meer. Een ervaring waar ik steeds meer van leer. Een vraag waar ik nu het antwoord op weet. Een illusie die alleen zijn werk deed. Het is iets, iets heel apart.. Een melodie in elke hart…

Zacht, stug, hardnekkig Weigert hij al weken Mijn lichaamslijn te volgen En alles te bedekken Zou de deken zich herinneren Hoe wij met schaduw silhouetten De muren deden blozen Zou de deken haar dan missen En zachtjes protesteren Of heeft mijn lieve moeder Toch te heet gewassen…

In de leegte is de herinnering; De zon onderbroken door boom en blad, de geur van leven, van zacht groen en helder blauw, de herinnering aan jou; De sterren in je ogen, die daar verdwijnen, jouw handen op de mijne en zoete woorden, die niemand anders, niemand hoorde…

Ik zit voor het raam en sluit m'n ogen Slechts twee weken terug in de tijd Daar fiets je met je rossige haren Een glimlach die sombere dagen openrijt Een kaarsje ontstoken om het licht te wijzen Vandaag eindigde jouw levenstaak Nooit meer fietsend door de straat Zwaaiend naar allen en iedereen Mijn koffie is bitter…

Wieg me in de stilte Onarm me in het gevaar Geef me de veiligheid van gisteren Want de morgen is te zwaar Keihard sprekend, toch niet gehoord Letters vervlogen, woorden vermoord Toch leven en niet willen bestaan de dood gevangen in een enkele traan Gedachtes deinen in de wind De duisternis die dagen verbind Zonnestralen zijn het…

Ik maak mooie herrineringen maar helaas slechte ook Soms onthoud je die langer dan de goede Soms vergeet ik te leven en te vergeven Heb jij dat ook? Dan kunnen we elkaar de hand geven En gewoon het goede te doen met ons leven!…

Ja, ik wil al deze mooie herrineringen vasthouden. Dan wordt het stil in mijn hoofd. Ik ben enkel nog getuige van alles dat er is en langs komt. Ja, het is heel stil geworden, heel stil. Ik voel niet meer, dat er iets is. Alles wat bestaat lijkt verdwenen in het ‘zijn’. Mijn lichaam is verdwenen. Mijn doel is verdwenen.…

Maar dan - want nooit kan sterven, wat eens diep, Diep uit tijdeloze afgrond van mijn Wezen Naar 't golvend vlak van 't schijn-Ik is gerezen, Maar 't zinkt naar de oorsprong, waar het heilig sliep, Tot verre^herrinering het wakker riep Naar schomm'lende balans van hoop en vrezen: Dus vind ik 't, als 'k van 't leven ben genezen, Dat wereldschijn…