heb de muziek in 't hart
heb muziek in m'n ziel
wil aleen maar rollen
als een of andere debiel
rol
rol
rol
de een gaat links
de ander rechts
vind in je hart
dat is slechts
het enige
wat rolt
rolt
rollen
de muziek in 't hart
in je ziel
en enige wat wij moeten
is het keren van onze
kiel…
schilder weer
de luchten in
het avondrood
botters die
op water rusten
het getij is dood
slap hangen
zware zeilen
de lijnen zijn gezet
als straks de
vloed op komt vult
zich vanzelf het net
geen vis ontsnapt aan
het kielhalen mijn dagelijks
broodje kan ik zo betalen…
gekrengd in al zijn doen en laten
besloot de grijze wijze kapitein
mij te kielhalen in schone schijn,
alvorens wat verstandelijk te praten.
dus ietwat gesard en compleet verward
viel ik onrechtvaardig uit zijn boot
doch, de Armada was... een brede vloot
en dit... dit moest toch even van mijn hart!…
Waarom niet levend koken, vierendelen,
onthoofden, duimschroef, kielhalen en knoet ?
Terug naar schandpaal, brandmerk en schavot !
Het hakblok wacht, de nieuwe bijl is bot.…
'kielhalen' komt bij
míj niet voor.
Ik zal ervoor zorgen, dat we allen
bij de juiste thuishaven aanleggen...
Het is de énige prijs, die ik graag in ontvangst
nemen zal, om toch weer door te geven.
In elke haven een herinnering. Een andere ervaring.
"Ahoy, alle hens aan dek!"…
van mijn lach naar mijn oor het mes doorhaalde
Ik schrijf niet uit verdriet maar ik kan het niet laten
inktwolken aan te stippen tot zwarte gaten
je naam zuur te laten druppelen op zompige straten
De blik in je ogen doet de zon op mijn ziel dalen
tot je licht verdwaald in het duister verschiet
zoveel mannen geslacht en je gaat door met kielhalen…
van mijn lach naar mijn oor het mes doorhaalde
Ik schrijf niet uit verdriet maar ik kan het niet laten
inktwolken aan te stippen tot zwarte gaten
je naam zuur te laten druppelen op zompige straten
De blik in je ogen doet de zon op mijn ziel dalen
tot je licht verdwaald in het duister verschiet
zoveel mannen geslacht en je gaat door met kielhalen…
Oostzaan, in hun theater 'de Kunstgreep'
de zon scheen buiten maar binnen werd ik in de greep gehouden van de imperfectie
maar vooral van de consequente perfectie van de imperfectie
het was te hard, te fortissimo, te houterig, oorverdovend en veelal onverstaanbaar
als 'tussen de schuifdeuren' crescenderend ongefilterd schreewerig, de kelen kielhalend…
246
Bezig met laden