Alle inzendingen over kraakwit

Hemelsblauw de lucht geen vlinder ontkomt er aan koolwitje kraakwit…

De ramen kraakwit marineblauw de hemel wat een uitdaging…

Ik zit nu al uren te staren naar een helder, kraakwit blad.…

De sluier glijdt haar rechter schouder bloot het schouderbandje snijdt haar kraakwit vlees het doet me pijn in kantwerk vallen haar armen gracieus uiteen ze zingt haar smart beweegt…

goudgeel glanzen haar borsten in het welig decolleté kon ik met haar toch dansen mijn ogen hangen aan haar lippen en smachten tot van haar korset een knoopje openglijdt hoe zou ik het kunnen laten en wachten tot mijn kus haar lijf bevrijdt kon ik met haar toch dansen maar zij lacht en lacht en lacht haar mond knalrood kraakwit…

Maar ’t gras is een pasverschoond bed, de lakens nog koud en kraakwit, waarop met een o in de mond – een noot voor zijn kaken te groot – en kogels van ogen zo rond het kind als een eekhoorn doodstil zich maar te verwonderen zit. ---------------------------- uit: Per saldo (1961)…

hortende tonnen grijs, slenterend op trompetgeschal slepen hun aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit;…

ik kom je zoeken en vind je bijna net als toen je oogt heel mooi kraakwit gelegen in de bocht je gras is bijna groener nog de helling is gelijk de palmen wuiven milder nu dan toen de wind is minder strak ik zet me stil op het terras de kelner lacht herinneringen spelen twee katten provoceren de haag is nog knalgroen mjjn…

hortende tonnen grijs, slenterend op trompetgeschal slepen hun aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit;…

ja ik wil wanneer de wind zuid is en ik alle woorden hoor wanneer niets wordt gedood wat jij bemint ik zal tot tien tellen en na honderd tot het heelal ik zal de zon over het water laten gaan, in lange bogen en over hen die wonen in jouw graf heen en weer, dieper en dieper tot ik alle nachten herschreven heb op je kraakwitte…

Grijze polder in de mist je aanzicht licht beneveld de landerijen zijn in rust de oude boer die prevelt De zwarte aarde, vette klei zo uitgekleed en naakt rust uit van drukke tijden de oude boer die waakt De natte sneeuw striemt op de dijk de zwaluwen vertrokken een ijskristal en warme thee het worden dikke vlokken Een kraakwitte polder…

straf de celesta tussen de bellen men stampt er de bas in zijn kloten kontneukt de piano het podium af en dan ook ineens de hans in het bruiloftorkest het is feest in de stad dat moet godverdomme gedanst het was er een klingen en dreunen van hard pauken hard posaunen daartussen hinkten en steunden de kreupele engelen gezeten vanaf kraakwitte…

straf de celesta tussen de bellen men stampt er de bas in zijn kloten kontneukt de piano het podium af en dan ook ineens de hens in het bruiloftsorkest het is feest in de stad dat moet godverdomme gedanst het was er een klingen en dreunen van hard pauken hard posaunen daartussen hinkten en steunden de kreupele engelen gezeten vanaf kraakwitte…

Een kraakwit kleed. Ooh. Je lijkt onberoerd na de knieval, de verplichte roos. maar achter het gelaat dat weigert zegt het bloed ‘ja’ in blije tonen. “Graag drama en feest en meer.”…