Alle inzendingen van kuirinck

tragisch, zo'n bende dikbuikerige negertjes, verplegers zonder geld voor stethoscopen en zo lopen zonder benen met een klontje in het suikerriet dan zijn wij beter af met onze overvoede magen die in omvang niet veel van de hunne verschillen, wel in wat ze vult en wat we er nog meer bij willen dan zijn wij beter af met onze puisterige…

bloemsuikerspinnen, zo smaak ik u in roemrijker bundels bind je regendichten niet oranjerood verstart in u een cyclus van verschijnen verdwijnen, als tuur ik door het kijkglas van de stoof naar u naar buiten dan stuift een straaljacht door uw ruim het laat u schuimen als het strand dat pas werd gladgespoeld. de lucht die is van u van mij…

het laat zich raden, maar zoek het niet te ver dronken heb je weinig gezien het schouwspel beleefd in al zijn bedrijven. het zweet verhulde beklijvend zijn gelaat; verwijderde het niet al te ver, maar raad dat maakt het spannend. hij heeft een naam een klinkende naam, dus roep hem niet te luid een ding weet je; ook omgekeerd gok…

we zweven boven de kleine letters in wezen is het simpel; vergeten dat je in feite maar een simpel wezen bent we verdrinken soms in heldere taal in feite ben je stervende, omdat de dood voorzeker, hoe lang ook het uitstel van bij het begin een vaststaand feit, is we eten van ons verbond voorzeker leef je nu nog, jij, dat ingewikkelde…

De kalende loebas die leegte bezong is gister pardoes in een put gevallen je weet wel, die manker met rijzige wallen, omdat hij wand’len noch slapen kon zoals zo vaak als't lot overwon hoort men kwatongen soms achterklappen neem lamme Juul nu (vergeef me mijn grappen) sprak boud dat hij er vrijwillig in sprong Ik zat in mijn zetel, lekker…

(vervolg op blauwe planeet) ...de koeienweg te melken ver weg van bed en erf de legren kakelt een ei vertakt een barst in kiertjes; alle hoop als gelatine in happende bekken geborgen boos zorgt kleine beer voor haar…

de neus die almaar langer wordt in almaar langere doses wacht steeds banger tot haar dracht hoogzwanger van niets dan de waarheid is tot men hem stout de hoek in zet. was hij maar een echte jongen in volks- en vaders lied bezongen en geen touwverlamd skelet zelfs in de buik van Moby Dick of hoe men dat gevang wil noemen wou hij huilen…

onder het mom van god er liever zelf een willen zijn hij sprak vanuit het standpunt van door ego’s verkarteld modernetijds gezeik: verwerven van individualiteit valt niet bandeloos te ontvluchten gevolgd door vervolgen op zijn eigen tijd, kwam hij plots tot wat hij redelijk vond: wie niet weg is, is gezien en dat ze hun plan ermee trekken…

we rekenen af als volgt m'n vrind: u levert mij twee ton witte zand die stort ik op de bank en dan loopt op die bank een vrachtschip vast vol kilo's vers kamelenvlees alert adopteer ik een kamelenwees neem deel aan een kamelenrace, die ik als underdog vlotjes win de eerste prijs: mijn eigen strand ...als het dan wat warmer wordt plaats…

het lot van deze man kon niet triester hij zocht zijn leven naar de kerkstraat heeft ze nu gevonden, rijkelijk te laat. Hier rust een verdwaalde priester…

Hier staat een groot kunstenaar uit Her en Der als geen ander beeldhouwde hij menig stilleven en hoewel hij ons veel van zichzelf heeft gegeven, ging hij daarin op 't laatst net ietsjes te ver…

tot open ogen naar een frisse dag. met frisdrank pogen wat 's morgens enkel sterke koffie vermag het glas teveel, dat smaakte beter gisteren, toen het voor me stond. ik plaats de cola weer op de grond trek m'n broek aan, strik m'n veters het bleef nog een raadsel waar ik was …veilig thuis zoals verhoopt, maar al mijn stappers…

hortende tonnen grijs, slenterend op trompetgeschal slepen hun aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit;…

geen tekst kan jou belichamen, omdat je zelden louter letterlijk stopt. Of soms in punten je rust niet bij komma's, of soms figuurlijk ben je in woorden vacuum verpakt omdat je dan langer vers blijft ik zie je graag, je gaten gedicht maar wanneer - want langzaam onthul je de stukken van je lijf - onthul je je gezicht?…

er lag iets op levers te drijven, gevuld tot overvol aan het gezond verstand met ons harlekijnen gelach spraken wij af bij het driemutsenpunt van humor, ernst en ironie betaalden goedgeluimd het gelag, als symbolische payage om de onbewaakte grens: een mensenleven over te steken het leverbootje zonk meteen, wij zetten onze jokers…

splinters van bestoeft viniel. scheurend splijten ze de binnenkant van die buizen met hun stilgezwegen naam 'Eustachius waer bestu bleven' schreeuw ik, dat mijn huig ervan gaat rillen en mijn mond zich stom met trillingen vult het gedrum van oude noten op rust, stof zie'k nog van vellen springen, trommelt m'n vliezen aan diggelen…

ik heb er echt alles aan gedaan het mocht niet baten: met vingers gedraaid ijsgebeerd van kast naar muur. minstens een asiel katten uit een arboretum bomen gekeken ben zelfs bij de pakken gaan zitten, de kerstboom stond al kaal, echte van Giorgio Armani menig cliché verzopen ik heb intens getwijfeld heel intensief gewacht…

Bij hun transparant gekakel over agressief ontladen knarst de grond onder mijn hoofd met valse tanden zonden zijn gemaakt en in een klap weer vergeven door een wroegingloze god met klamme handen zij zaten op de rand van een versgebakken broodje en kloegen over alles wat mij raakte zij stonden aan de kant van dat versgebakken broodje…

Wat zat gij daar te staren naar die blomme en die bie; waarvan, waarin, waaronder ik het nut niet hoore noch zie? Gij steekt er uwe neuze in en als het kon uw' tonge gij bent bijna gestoken maar dat laat gij onbezongen daarom, daaruit, daarover, met de helften van één hert, ik denk niet dat een bie u de weg tot menig blomme verspert…

ik maak het liever laat dan nu; woorden worden - alles op zijn tijd - in dubbeltje op zijn kanten minuten gebord'uurd wat zullen we ... om diezelfde tijd nieuw leven in te blazen. moet hij dan eerst dood we vieren, w'eenentwintigen we zeveren, negeren de klok w'achten ik laat het liever laat dan nu…

hortende tonnen grijs, slenterend op trompetgeschal slepen hun aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit;…

een gapende maandag ligt zindelijk bij de deurmat, blaft katers van het veld. knarsetand van speelse woede, dondert en vrijt met zaterdag ik ontwaak met een gedempte zon van dubbel gebakken spiegelei. m'n haren los door elastiek rekken het voorbije rusten Later onthoud ik je maar frees de ruwheid van je kanten, streel je jonge vacht…

geregeld zie ik door de nacht dat het langzaam licht wordt; hoe de zon er vurig naar smacht om in het holst alleen te staren naar de maan; de nacht is veel te kort om in het holst alleen te staren. hoe de zon er vurig naar smacht dat het licht langzaam wordt geregeld, zie ik, door de nacht…

lieg in mijn smoel spreek anders de waarheid maar is die te droef lieg dan in mijn smoel spoel mijn biecht weg ik boet me dunkt genoeg ik zei niets teveel deed ik te weinig spoel dan mijn biecht weg wieg wijl ik woel ik blijt, geen honger en alles blijft droog wieg me als ik woel druk op rewind of forward als ik kweel voel de kanker…

slapen wij niet hier en nu? waar wij in dromen blinken sluiten wij de luiken niet opdat het daagse licht ons water in het smikkeltje plenst pas als wijzelf dat wensen? bestrijden wij de regen niet met waterdichte middelen? bespelen wij de zon dan niet met onze donkere brillen? in wakkerte als wij winden moeten; onze billen knijpen…

de architectuur van je beenderstructuur was me helder, spiegelend in glas als menig zicht op zee vanop gelijk welk middeleeuws balkon. vroeger had men kastelen met. kanonnen tussen de kantelen bestookten. de vijand kwam geregeld thuis gestoken in een nieuw pak van kokende pek, paarden waren geen speelgoed ik trof twee russische matrozen…

hier die zeis, gij bleek skelet, en doe die kap eens af dat ik verdorie zie wie ik op zijn smoelwerk veeg gij wilt mijn leven? hier, ge krijgt het verpak ik het in papier of in gestrikte schrikkeldraad ik zal wel sterven heb wat geduld en pijn dan zoals ik…

als u uw weesgegroetjes prevelt of tot het heilige drievoud spreekt over Jobs en vruchtbare akkers houd dan uw verstand erbij als de monstrans wordt overgeheveld en het brood in stukken breekt peins eens aan de hostiebakkers die christus kneden in d'abdij als u uw weesgegroetjes prevelt om vrede of genade smeekt denk eens aan…

onder een citroenboom lig ik lig ik niet alleen en langs haar stroomt een gelige gracht samen liggen we te wachten tot die gelige citrusgracht zou stilstaan met de tijd ik mors wat oker over haar doordacht oranje onderpracht, met langs de kant een eenzaam plukje bos sop sop servetje water, traag, wat toch niet wacht lekker lam…

ze was me moe 'Tot ziens',' zei zij, huppelde daarna wat deurtjes door ik dacht het zekere voor het onzekere, nam prompt een lief klein koffielepeltje en lepelde door druppels mijn alletwee de ogen uit…