ons lichaam heeft zich van het moment ontdaan
drijft tijdloos in denkbare gedachten
binnentijds vinden vissen hun vloeibaar water
en lijkt de vijver winterloos voor even
het inwisselbare moet zijn object nog ontmoeten
verdwijnen in afwezig
tot ver buiten dit gedicht…
Mama is stout
ze kijkt niet
naar mijn schilderij
ze verbergt haar oog
achter de camera
en maakt in gedachten
haar eigen schilderij
van mij
een andere Helena van mij
met bloed aan haar handen
een boze Lolita
met een koele buik
voor hete mannen
een Vertrouwen-Blauwe
buik ondanks de voyeurs
op mama's tentoonstelling
die denken mij…
Zijn gezang, dat de objectiveering
Van de idee der wereldsmart was,
Zette zij 't niet met de verzen
Van — - in ééne klas?
Johanna! blondlokkig meisken!
Ai, gun uw miskenden Piet,
Dat hij eerst uw boezemglooiing
Met een tranenmeer overgiet!…
238
Bezig met laden