Alle inzendingen over pluizen

die pluizen dansen op het geluid van één klappende hand…

wolken waar ik net dartelend in sprong regels verliezen hun zin zodra ik ze hakkelend begin alsof ik gedrenkt in drank struikel over een dubbele tong Het slotwoord vergaat in nevel zweeft rond in het warme ruisen van ademstoot geprevel die strelend langzaam luwt tot minder dan een zucht niet langer op de vlucht voor het tedere pluizen…

je handen wierpen pluizen in de lucht met pas verkregen vrijheid dolden zij een heerlijk kleurige vlucht jij hebt de bloemen eindelijk uitgeblazen zaden overrijp na veel te lange jaren voelde ook jij je heerlijk blij jij dacht ze snel te snoeien zo dat anderen konden bloeien maar zij wilden weg in een tijd die nog kansen…

Een stel wilde eenden kwam bij ons logeren, ze zwommen de vijver en sliepen in ’t gras. Ze aten de wieren en wasten hun veren en baltsten te samen te on en te pas. Dat ging meest gepaard met gepik en gesnater, het leek er dan op of de eend haast verzoop. Die woerd hield haar eindeloos lang onder water maar alles kwam goed, de natuur liep haar…

je huist in pluizen wol het uitzicht stoffig en je hoofd is overvol de zachte draden haken niet van binnen laten zich niet spinnen en tot garen klaren je wilt weven het leven in patroon vorm en kleuren naar het dagelijks gebeuren het pluizen maakt je dol de rode draad is al versleten dagen zijn aan het vertragen omdat de uren…

ik lees je in de pluizen van de goudenregen blaas je gedachten voor me uit ze dansen in de ruit waarin ik lach mijn ogen anders omdat ik je verwacht sta in de regen van pluizen wacht tot vannacht zonder ogen met handen die kijken voelen en vergelijken die actie willen van lendenen en billen zich verstrengelen met elkaar…

De komst van kennis brengt het mysterie om laat mij onnozel aan geheimen pluizen om de rek te testen van lenige geheimen.…

Ze zingen heel zacht: "Weet jij dat vannacht de populieren gaan pluizen?"…

Volgens de Engelsen en de Pruisen mat Bonapart 5 voet en wat pluizen. Maar zelfs zonder steek moest hij wel doodsbleek door 't hoge struikgewas wegruisen.…

Het is een crime dat steeds maar uit te pluizen, Er zijn er onderhand een kwart miljoen. Herkennen doe je muizen aan hun genen, Maar sneller nog aan de verdwenen tenen.…

een paardenbloem heeft geen vakantie wortelt zich diep in tuin en veld uitbundig geel bloeit deze gratis gast zijn blad pluk ik voor een gezonde sla duizend pluizen blaas ik van reizen op de wind…

De advocaat is in zijn doel geslaagd Die trieste zaak eens grondig uit te pluizen: “Het is de schuld van Richard Nieuwenhuizen”, Bijkans wordt hij postuum nog aangeklaagd. Respect gaat weer als eerste in de kast, Die Roos heeft zich voorbeeldig aangepast.…

ik zie dat mijn bolletje wol zich steeds sneller ontrolt overal draadjes die rafelen en pluizen in een chaos structuur los van het uur en leven dat al geregen moet zijn in verbazing en pijn maak ik haast om de eindjes te knopen de draad weer op te rapen en het patroon te vervolmaken…

Ik haal de pluizen uit m'n navel en de luizen uit m'n haar. Ik haal de pieren uit m'n neus die 'k er al een week bewaar. Ik spuug, ik krijs, heb geen manieren, mijn arrogantie kent geen grens. En toch lijk ik, van alle dieren het allermeest op de mens.…

hier woonde hij met zijn meisje van melk en dromen in een bonte bloementuin van hem en haar en wat zou komen nu spelen engeltjes in het gras ze plukken paardenbloemen de laatste pluizen verwaaien alras regen drupt van binnen naar buiten onttrekt de dode bloementuin aan ‘t zicht hij zal de vensters sluiten…

Gris me spies me vast op de doornen van je liefde pluk mijn pluizen van vertwijfeling en blaas ze in het windpad kloof mijn bast naar bloot hout en pel mij uit mijn dop rol mijn naaktheid in je handen ik capituleer staak verzet bied me geheel aan u onbedekt een willoos bloot.…

zon groende het bos van kruin tot het mos in een samen ontwaken jij zette voorzichtig de bezem opzij knapte wat takjes om meer snelheid te maken jouw blote voetengaan liet geen sporen na in het zachtste tapijt ooit alleen pluizen die wilden verhuizen haakten aan omdat heksen alleen voor vruchtbaar gaan jij hebt mij…

kromme naald het patroon erin gedreven die combinatie van technieken baarde het tapijt waarop generaties hun voeten uitgebreid hebben gespreid het kleed heeft nu zijn functies neergelegd gedag gezegd aan vele levens met alle smetten die daar ooit aan kleefden wind en zon hebben de verbanden blootgelegd in rafels en pluizen…

over het lege land mij overslaat omdat ik niet buig maar als een twijgje zwiep tot zijn verdriet ik sla niet terug in nog geborgen zijn maar kies de rust van je achilleshiel om hoger op te komen in mijn bomendroom tast ik jouw luwte af wortel tussen struik en gras ooit zullen wij in groen de hemel dragen jij fluisterend wat pluizen…

pluizen der stilte Zwijgen draagt in zich steeds woorden die dreigen door de ruimte heen, maar stilte kent zulk zwijgen niet.…

Geuren, veren, snavels, kleren, staarten, vachten, kazen, vruchten, luchten, pluizen, overdekt, wollig, donzig, meter strekt. In geschuifel, luifel, luifel, staat ze stil, neusvleugels trillen, spiedend, speurend, rij na rij, ruikend, snuivend, mmm … daar is hij. Hij!…

liefdevol verzamel ik de pluizen die in jouw zinnen huizen spin ze warm op het wiel uit rafels tot een draad de kleuren lijken bij elkaar geraapt maar spreken toch dezelfde taal in het weven kunnen de patronen eindelijk vertellen van het leven dat zich in een handvol pluis tussen jouw woordenschat in kwetsbaarheid verborgen had…

het is geen feest om alles uit te pluizen het willen weten waar goed en kwaad echt huizen als anderen lachen in het snel vergeten is er bij mij de angel die prikt in het geweten zorgeloosheid heb ik nooit gekend me volledig overgeven is ook niet voor mij bestemd toch ben ik gelukkig met je heerlijke gezicht jouw pak met veren en…

het lijkt niet eens moeilijk vliegen met stramme vleugels schateren met de wind mee pluizen volgen op hun vliegroute een vink uit een pimpelmees een arend naast een valk of het gekraai van wat wel een kraai moet zijn herkennen maar giftige kruiden uit heilzame vertrouwen versus wantrouwen zwijgen als goud en het sprekend zilver dat is…

stofjes dansen in de middagzon met op de achtergrond het ruisen van de populieren handen in je schoot vingers nog altijd snel met hun onvermoeibaar pluizen pakken spel soms helderen je ogen als herinneringen in gebroken glas hun scherven laten glinsteren je zit zoals je was sprankelend en transparant maar nu fragiel het zonnetje…

Naderend tot niets zo klein een kleurenspel dat mij tot zwijgen dwingt zo veel zo vol ik blaas pluizen van een bol verbaasd dat zoveel zaad zo vrolijk aan de adem hangt ik ben verrukt van de beweging van het leven tussen het kruid ik wil maar kan niet schreeuwen wat ik schreeuw komt er niet uit bedwelmd door de bloesem die geurrijk…

buiten sterft de herfst in een oogst van vurig rood binnen pluizen witte vingers naar de waarheid over dood nog smeult het leven van vlammen die ooit loeiden toen jaren stoeiden met de tijd in genieten zonder spijt buiten nadert winters wit binnen staat de urn met grijze as alles wat er van jou over is…

ik zie pluizen langs de huizen omhoog zweven stukjes lichtgewicht die op warme wind hun leven richting geven ver van blad en tak waar lente hen tot bloei en vruchten bracht in deze miljoenendans heeft slechts een enkeling de kans om op te groeien zij heeft tijd en plaats goed uitgepluisd om ooit van droom tot boom te komen…

Het gaat niet om die extra autorit, Ze krijgen mij niet naar die afhaalkluizen, Omdat ik daar eerst alles uit moet pluizen Als ik nog in mijn ‘koopemotie’ zit.…

Tezamen met de pluizen en de gele troubadourtjes. Deze eenvoud is volmaakt. ik wil verwisselen van gedaante. De liefde verzinnen, de liefste. Een merel herhaalt zijn lied. Een vlinder drinkt dauw uit het rozenblad. Het zijn oude vrienden. Het zijn schaduwloze metaforen. Ik wil naar rozen ruiken.…