Alle inzendingen van Christophe Mailleux

Ik lig op mijn rug in het gras, kijk naar de egaalblauwe hemel, laat mijn ogen als rolluiken dichtglijden. Er rest alleen het ruisen van de stilte. Geen vogel zing geen kerkklok luidt geen hond blaf in de verte. Lichtvoetige gedachten sluipen op wollige kousenvoeten stiekem mijn hoofd uit. De aandachtslust van toeters…

Een muzikale eenwording die tijd heeft voor ruimte en ruimte voor tijd: het pad vormt zich door te zijn. Verdriet transformeert tot dans die in deelbare vluchtigheid wordt weggeschreven in twee paar vlinderende voeten. De spiegeling van het evenbeeld: zijn voelbare verwachting zwierig ingevuld door haar inspiratie, als een stoutmoedig…

De ingesponnen roes die stilte kan voortbrengen vraagt geen crisismanagement, veeleer flaneerkunst en draagkracht. Stilte is als een onderduikadres waarin de schraapzucht naar profilering met zachte hand wordt ontschorst tot onbewimpelde zelfbespiegeling. Ontkoppeld van zweverigheid en verstrengeld in herbezinning vindt men het onversneden…

Laten we maar gewoon lief zijn voor elkaar en bij dat harde woord - dat zelden valt - eens glimlachen om de tijdelijkheid ervan. Laten we maar gewoon lief zijn voor elkaar en in woelige tijden van neerslag en tegenwind omkijken naar de zon achter ons die morgen alweer vóór ons oprijst. Laten we maar inzien dat ook alledaagsheid bijzonder…

Vrouwe Natuur drukt de knieën tegen elkaar minzaam en kuis doch met de kin opwaarts, zelfverzekerd, klaar om op portret te worden gezet. Ze kent haar bruisende gestel; herfst is slechts menstruatie, een spoeling, de voorbereiding op een vruchtbaar stoeien. Immers, na de kille vleesrilling gaat ze gelijk weer met de benen wijd het hoofd…

In een zelfverzekerde rentree verschijnt de zon door het trapgat van de ochtend. Ze vertoont zich anders vandaag, met meer strijd in de geboorte, scherp van grootmoedige strooilust. Geen gestolen stiltes onder de hemelstolp, geen gefluisterde kamergeheimen, geen kromtaal van ritselende spreekkoren. Het oratorische zwijgen is opgebold…

De avond is tegen de muren opgeklauterd tot een nacht zo zwart als alleen blinden die zien. Straatverlichting is gedoofd en de streepjes licht die tussen voordeur en drempel trachten te ontsnappen worden in grote zwarte handen goochelaarsachtig weggemoffeld. Een nacht zo donker van substantie dat ze oproept tot medeplichtigheid zich…

Onsterfelijkheid, de lege vormfactor tussen vlees en droom, zonder stilstand de eeuwige spiraal afglijden ingekapseld in de slotvaste tijdscapsule Slechts bittere weerspiegelingen zouden resten en de nasleep van uitstervende tremolo’s, met in elke oogknippering de vergankelijkheid van een klaproos Obligaat toekijken op afscheid en verscheiden…

De nacht bloedt dood in zijn allerzieligste vorm als je me niet langer bemint doodt de maan borstverheffend de vegetatie op het zielenvlees als je me niet langer liefhebt verteren baardige wolken het leven en geloof tot diepe stugge velden Toon me in jouw ogen spiegelbeeld en evenbeeld het wonder van de lichterlaaie de dageraad…

Omhelzen in een tedere surplace, het enkelgewricht zoekend naar gelijkbalans om dan samen op het ijspad van klanken in ontgrendeling als één weg te glijden. Gepiloteerd tussen clangevoel en pubersentiment slaap tegen slaap, romp aan romp, langs de schrikdraad van de bandoneon gegidst door de torsie van het torso. Muziek als dynamisch onderduikadres…

Heer Winter heeft zijn notariële akte opgemaakt, de toezegging tot een ceremonie in witte kant is geschied; balancerend tussen monnikachtige stilzwijgendheid en stille sferenmuziek van vallend vlokkenpluis voltrekt zich achter een gaasgordijn van mist in ijzige sereniteit een processie van terugtrekking en berusting: in erehaag…

De levensspiraal plooit zich terug, voldaan geworteld knijpt de natuur reeds één oog dicht, een innerlijk smoren in koperglans hangt als stille nevels boven het stiltedomein, waarin schaduwen als zwarte monniken het beeldsnijwerk voorbij schuifelen, een sterfzee van handgeschept bladpapier, met ontblote ruggen moedig wachtend op de eerste zweepse…

Een ster is gedachteloos onverwachts oud geworden om niets bekommerd Een ster ontlokt verwondering uit verre expansiedromen, ondanks eenzaamheid op grote afstand Wanneer we haar mysteries bezingen is ze mogelijk reeds weggevlekt in cryptische zelfbegoocheling Evenwel, ondanks alles, blijft ze stralen.…

De tijd, neergevlijd op een velours divan, aanziet nagenoeg achteloos een optocht van mensen vol als boeken. Met een geresigneerde handbeweging, laat hij de stoet des levens passeren, hautain wuivend, met gebogen pols. Zelfgenoegzaam ligt hij erbij, woordeloos manend tot voortgang, zonder fatsoen en zonder geheugen. Eigengereid en zonder…

Uit de okselholte van een herfstnacht geurt doorgaans een zweem van hazenschuwheid en tinctuurdampen van vlucht en versterven. Herfstnachten als schaduwhof waarin de savoir-vivre ontbreekt, de maskerades van engelenhaar werden afgegooid voor een zwijgzame ontvluchting. Herfstnachten ademen de aanwezigheid van afwezigheid, met op de lippenrand…

Het zonneseizoen is voetje gelicht en tussen plons en rimpeling in de lotusvijver verdwenen, ondergedoken in het broedwater van de jaarwentelingen. Wolken als kantwerk zijn het epicentrum van zomerwellust reeds voorbij gespoord, wildzang en krekellied tot zwakstroom gereduceerd. De subtiele uurwerkmechaniek van insectenpootjes valt stil…

Hoe zouden we met elkaar praten als ik wist als jij wist dat je d’er morgen niet meer zou zijn, zouden we dan nog redekavelen over lulligheden onbenulligheden onder een profetisch floers van afscheid? In welke sfeer zouden we vertoeven jij en ik met jou reeds in het handbereik van de dood? Verhalen ophalen, anekdotes vertellen, in…

Er bestaat een plek waar alles reeds geregeld is, waar iedereen dezelfde kant opkijkt en waar verteerd wordt zonder dronkenmanruzies. Een oord waar na-ijver en geldingsdrang de grote afwezigen zijn, waar niemand uit het gelid springt, elke glansrol vergeving spreekt, man en vrouw gelijk zijn. Die vredesoase is niet eens ver weg, slechts…

Geen angstgreep maar een warme bedding, een nestelen, een houding vinden in de vluchtigheid van de klaagzang. Dan, samen over de glooiing, tristesse in het brandpunt, maar bovenal levensbalsem, een uitgesponnen samenvlucht. Gestuwd door de kracht van gescheurde zielen, oude verhalen van slapeloze nachten, grimmige straten, afwezige vrouwen…

Vanmorgen ben ik ontwaakt met pijn. Pijn aan de oorschelp, als een hoedrand dubbel geplooid onder mijn warrige slaaphoofd. Pijn aan de linkerarm die de hele nacht gekneld zat op de scherpe bedrand. Pijn aan de enkel, opgespannen weggedraaid in een kluwen van lakens. Pijn aan de onderrug, door het hoofdkussen opgebold onder mijn bekken…

De zon maakt de eenzamen dwaas, doet voorlopen op wat niet is, zo heb ik laatst ervaren; Gezeten op een bank in het park, ontwaarde ik hoe een vrouw met een kwispelhondje naderde. Ik zag in vooruitgang op de feiten hoe ik mijn hand in de krulvacht van het beestje zou woelen, hoe hij tegen mijn been met blijmoedige oogjes staartwiegend zou…

Je zat naast me in de theaterstoel en vertelde iets dat me geheel ontging ik was gefocust op je lippen hoe ze bewogen en je adem lieten ontglippen een adem die van ver kwam, diep binnenin warm was niettemin en herinneringen afsmolt ik wou je alleen nog kussssssen niet te onbesuisd, niet onbeschaafd maar gebruikelijk: met mondjesmaat…

In de muiskleurige vaalheid van een bidprentje hangen bevroren tijdsdruppels als ijspegels onder takken en arduinsteen, de tristesse in verbijstering verstard. Hemelpluis heeft het herkenbare ontvormd, alsof na een poedersuikeroorlog de wereld herschapen werd tot een collectie vreemdsoortige meringues. Het winteroffensief hanteert de stilte…

Heetbloedige lentejeugd afgestroopt tot tandeloze zang, levenssiddering van glazuur ontdaan. Geritsel als een meisjeslach in een bladerdek van onrust, paddenstoelen steken hoofs de hoed op. In de vereenzaming van vlakke akkers handhaaft de vogelschrik moedig zijn spottend narrenbestaan. Met wijd geopende armen duldt hij schalks de ijzige…

In slapende verzonkenheid observeer ik je versleutelde oogleden, tikkend van weggemoffelde beroering. Verdiept in rode lakens adem je lentissimo de verspreking van verre dromen. Ik sta nog niet op, wil nog niet uit bed. In omhelzing neem ik de sluipweg terug naar de diepe lyriek van brede samenslaap. De dagoever vrees ik niet, noch…

Bladgoud op het ochtendsplijten, het voorschrift van de schepping wappert als ‘n verscheurd kasboek haveloos in de schrikdraad. Bomen stil als marmerbeelden trekken theatraal de wangen strak, aan hun enkels gevallen seizoenspruiken en boomvruchten als oudejassenknopen. Welk een stilte kan de aardkloot regeren als de drempelwacht de koningszaal…

Door me toe te staan elke morgen de slaap van je ochtendziel te kussen red je me door je ogen te laten vlinderen bij elk weerzien een omhelzing te delen bij elk overbodig afscheid red je me je redt me met elke streling elke zucht op mijn huid elk hoofdhaar dat me toewuift in de wind je redt me met iedere mondhoek die opkrult elke…

Hoogmoedige bomen zijn van hun grote principes genezen en fluisteren nog slechts hun strijdliederen in wintersereniteit. Alsof in deze troosteloze ravage levensvaardigheden hen onbekend zijn en ze krampachtig wortelen in de onzekerheid van het leven. Een ondergronds vlechtwerk in angstgreep, stijve grimassen in de nerf gezet en hun basthuid…

Met de verrassende ontreddering van een najaarswind is de herfst zijn beleg begonnen. Populieren kaal als borstelstelen houden hun fierheid staande. Een seizoen op rand van verscheiden, alsof zonder bladeren de vrijdenkerij weer ruimte krijgt. Met de wiekende lafheid van een duif stijgt de dodenkou op uit de diepte van het leven. Bij…

Met de eigen adem verzoend wasemt de herfst het groene bos tot een bruine minnekroeg. Bij het roesten van de avondzon danst de ontvoogdingsstrijd op tafel, bezingt de levensles het defaitisme. Als stille wezens van het diepere denken kijken woudreuzen gelaten toe, op afstand van een groepsknuffel. Het ingetogen applaus van vallende bladeren…