Alle inzendingen over Adriaan

Twee paarden bij een hek, terwijl het avond wordt. De zware koppen naast elkaar, de schouders elkaar strelend, een liefde even smekend als bevelend, in een tevreden stilstand uitgestort. Zo te beminnen met een lange hals vol manen, een brede borst die op voorpoten rust, terwijl het hele lichaam kust en wordt gekust en 't zonlicht valt…

Looft de ui met tranen in de ogen looft de ui want hij geurt in de pan looft de ui die onze verkrampte darmen op gang brengt looft de ui met bruine suiker helpt hij tegen verkoudheid looft de ui want hij zet de salade kracht bij looft de ui om het rode kleurtje dat hij soms heeft looft de ui want zonder hem geen hachee looft de ui als…

Ik hoor dat Mozart is teruggekeerd op aarde en ik mag hem rondleiden Hij schrikt van de auto's Op straat loopt hij met zijn handen op zijn oren We gaan een café in Ik zag daar is het stiller We hebben geen geluk de jukebox gilt en de mensen Mozart kijkt om zich heen Waar zit dat orkest In die kast, wijs ik en leg hem in tien woorden…

Mijn moeder was een dagpauwoog en vloog mijn vader veel te hoog. Hij tastte radeloos naar haar maar troostte zich met dat gebaar. Met zulke ogen in ’t gezicht was zij te donker voor zijn licht, te teer voor zijn hardhandigheid en er door niets op voorbereid. Hij brak haar zonder dat hij ’t wilde, uit liefde die geen liefde stilde, zodat…

Nu de natuur naar de knoppen gaat terwijl de lente neigt naar bloeien wie kan het bloeden nog stoppen Moeder Aarde verdrinkt in tranen wat moeten we doen plantaardige kaas is niet echt lekker en de ouderwetse worst zorgt voor culinair plezier de koe overslaan is niet zo makkelijk maar met veel minder vlees moet er toch een hoop lukken…

Je opkomst en je ondergang verstreken in enkele eeuwen (nee, dagen). Je opdracht was de optelling van alles. Je was geen boom vergeten, geen sloot (of oceaan) (behalve de kleine oceaan waar iemand stiekem voor ging staan, alsof je een stel arme sloebers hun oceaantje af zou pakken). Evengoed stond je op straat…

Vandaag heb ik een brommer gekocht hij rijdt als een tiet Ik weet nog niet wat voor kleur ik hem ga geven. Ik wil een buitelbrommer een stuiterbrommer Een brommer die met lichte bewegingen stoepen op sluipt Knetterend tot vooraan het stoplicht kruipt Rookt! Jaagt! Druipt! soepel door de bochten danst En iedereen iedereen hoor je denken…

De dag ontvangt mij met zijn zichtbaarheid. De bomen staan in een nadrukkelijk licht. Ik zie de bladeren afzonderlijk en tussen hen fragmenten van de lucht. Ik voel hoe mijn zelfstandigheid verloren gaat en dat er nauwelijks verschil bestaat tussen mijn ogen en het licht. -------------------------------------- uit: 'Ik kijk naar de wolken…

Nog dwalen de gedachten in verdachte omstandigheden door de wellust van de nacht heksen vervullen nachtmerries met laakbaar amusement dichters vullen lege ruimtes honger dwingt de mens tot dwaze dadendrang ontlasting zorgt voor hoop en wie werkelijk waakzaam is ligt woelend wakker in het zweet ademhalend uit het dikke donker ontmaskering…

Als de wekker de dag openscheurt rugpijn en vermoeidheid ontwaken en ik mij onder de haperende douche afdoende verbrand heb schiet ik in mijn gewoontekleren stommel woest en wakker de trap af veeg met mijn arm de vaat opzij kauw vastberaden het oude brood drink mijn Senseo en denk aan koffie verheugd visualiseer ik de tredmolen ik harnas…

Eeuwig tussen stront dromend van stad en vertier luid loeit het melkvee. Tractorparkeerplaats boerenbonte discodreun bonkende vlegels. Melkmuilenhangplek uierparade flaneert hooiberg doorploegen. Ogen op steeltjes beloeren stadse hoeren in flitscabrio’s. Zaterdagavond flink doorakkeren in de comazuipketen. Dronken in de nacht…

Later zullen we zeggen: Hoe was het mogelijk dat we zijn voetstappen niet herkenden de tekenen niet doorgrondden in het graan en aan de hemel en nooit zijn blik lazen in de ogen die ons aanstaarden uit hongergebieden, oorlogen na de bevingen te midden van het water. Hoe was het mogelijk dat we zijn hulptroepen niet doorzagen die daar…

Open brief aan de directie van BP, Halliburton, Monsanto, Goldman Sachs en al die andere bedrijven die de wereld als markt en de aarde als wegwerpartikel zien en die, in hun eigen beleving, ‘’het werk van God doen’’, zoals Lloyd Blankfein zei. Weet u nog hoe het is de zon op je huid voelen een spa in de grond steken kluiten aarde die langzaam…

Het zich terugtrekkend licht duisternis die plots om de hoek komt dalende wind het geluid van zwijgende vogels nog één keer intens de geur van het veld gevolgd door de beklemmende kilte van een dag die toch nog onverwacht sterft.…

Niet alle moeilijkheden blijven je bespaard niet alle problemen zul je kunnen ontlopen ruim voldoende verdriet komt nog op je af pijn in overvloed, maak je geen zorgen. Lach om pijn en verdriet, als je kunt kijk door tegenslag heen, het is niets je vijanden treffen met hun onmachtig vertoon en afketsende pijlen een uiterlijke verschijningsvorm…

Na vele jaren te hebben gestreden voor ons recht om altijd bang te zijn voor ontslag ons recht op een sterk vervuilde leefomgeving voor het recht op stijgende energieprijzen, minder diersoorten ontbossing, duurder wordende gezondheidszorg voor het recht op langere files, meer asfalt stijgende huizenprijzen, vreemdelingenhaat ons recht op angst…

Soms ontmoet je iemand van vroeger het tandeloze verval eiste zijn tol tropische regenwoudschedels werden kale steppen stralend lachend gelaat verschrompelde tot gelooide rimpelgrijns een hard schonkig stram lichaam is de parasitaire voortzetting van voorgoed verdwenen soepelheid en jeugdig elan leeggevreten is het beloftevolle geheel gelouterd…

De eenzame winternachten keren terug naar oude waarden ware aard doorklieft het donker we ontdoen ons van textiel voelen op tast de verlegen huid gezichten vervagen door het duister het zaad gedijt in nauwe kieren in machteloze bekoring gesmoord in het abstractum van de nacht.…

Hij had heel duidelijk een stem gehoord en ook een soort van licht gezien de stem zei: ''Drieduizend maal tien, je brengt ze naar de hemel, dus het is geen moord.'' En zo werd hij, nog voordat hij het wist bijna de eerste katholieke zelfmoordterrorist.…

Voor Paul B. Het zijn extreme tijden in secondes wordt over miljoenen beslist ja, dollars en mensenlevens, heel gewoon volle stadions wereldwijd orkanen van geluid op de gladiatoren ”FUCK, KILL, HELL!!” levensgrote schermen overal vol van de onrustigste beelden als je goed kijkt zie je jezelf zwaaien. Het zijn uiterste beproevingen vloedgolven…

De maan als een uit mij gevallen oog, een iris die te groot was voor mijn kassen. Het heeft nooit in mijn voorhoofd willen passen. Ik kon er niets door zien, het leek te hoog. Nu kijk ik achter sterren en moerassen. Alles wordt klein en zeeën stromen droog tot op een traan, om engelen te verrassen, verdwalend in 't gezichtsveld van mijn oog…

Dronken van leven renden wij door dag en dauw struikelend huiswaarts.…

Alle indrukken van ieder zintuig sinds mijn vormloos besef schuldbewust ontwaakte in jouw buik de kakofonie van onderliggende boodschappen in alle woorden sindsdien tot mij gericht alsook in de veelzeggendheid van zwijgen het knagende besef van alle onbedoelde gevolgen van alle handelingen die ik in onwetendheid verrichtte de worm…

Wij denken allemaal in dit treurige papegaaienland op het kerkhof van Penibel en het begint aan de buitenkant niet van binnenuit want daar huist het geweten we weten het, er is niet veel te doen op het kerkhof van Penibel maar misschien kunnen we gaan vissen en een bioloog aan de haak slaan doorgaan met ontleden van samenhang…

Denk je werkelijk voor de wereld van bomen in het thuisland van een droom dat deze liefde kan vervagen wil je begrijpen dat het kan dat jij je misschien vergist en niets van dit alles bewaard blijft voor later of ga je mee met die vrouw op de kade in een wereld zonder vertrouwen of genade.…

Emoties beklinken deze avond onverhuld reeds verwachte einde van mijn ongeduld je kunt mijn eerlijke gedachten niet lezen hoeft mijn zuiver denken niet te vrezen ik laat je gaan met die andere vrouw in wetenschap dat ik nog van je hou bewaar momenten van daarnet en toen en geef je als afscheid een hartelijke zoen al kun je gedachten niet lezen…

Zo verwarrend als het genot is van een vrouwelijke tandarts die zacht en onnadrukkelijk tijdens haar pijnlijk nauwkeurig werk even een borst op je laat rusten zo gemengd is ook de troost die je ontleent aan het bericht van weer een redactie die meldt dat je werk het nèt niet gehaald heeft.…

Kou regeert het land vorst houdt de grond in zijn greep de dagen lengen.…

Hij kan een veer wegblazen, een vingerhoed optillen, een bladzij in een boek omslaan met de namen van alle duivelen. Hij kan een hand vol zand leeg laten lopen op het strand uitkijkend op de golven die elkaar steeds weer bedelven. Hij kan een meisje aanzien met zoveel liefde in zijn blik dat zij zich tot hem richt en vuur vraagt…

Ik heb mijn vader vergeven dat hij mij geboren liet worden, sinds ik mijzelf niet vergeven kan dat ik mijn dochters liet ontstaan. Ik ben schuldig aan hun leven. Alleen zij kunnen, later als zij hun schuld ontdekken, mij vergeven. --------------------------------- uit: Verzen van een vader, 1960…