Alle inzendingen van Adriaan Worteldans

Je hebt een smalle brug gemaakt tussen het landschap en jouw dromen en het landschap van jouw waanwereld toekomst scharniert met ruwe werkelijkheden machinerie van dolle economische welvaart welzijn van pure natuur in het nauw gedreven verleden rekent af met arme onschuld allemaal betalen we de hoge rekening zonder natuur is er nauwelijks…

Logica die je jarenlang had door ochtendregen verdwenen afgeschud jouw donkere jas jouw plastic glimlach weg met die stropdas en die aktetas je loopt op blote voeten over rivieroevers om wilde paarden te zien met eigen ogen dwaalgeest ben je geworden door leugens en bedrog. Niet langer jouw gezelschap vrijheid heeft een betere lach…

Wat zal er van ons bekomen in de tijd van wijn en dromen uit het oog en in de oorlog de oorlog met de veteranen door stilte van de dood verloren wat zal er van ons overblijven als onze overblijfselen zijn vergaan nog voor de vrede komt kloppen op de gesloten deuren misschien een liefdesaffaire uit wat vroege verliefde jaren een laatste…

We zijn hier om te schuilen voor de storm met wind en regen in de herberg onder het rieten dak liefde zal de kunst veroveren zeg je met een klassieke snik in jouw stem, die somber klinkt door de ernst van het moment nu we al drie jaar uit elkaar zijn even bij moeten praten we bestellen een kop koffie met appeltaart en slagroom tijd…

Nu de natuur naar de knoppen gaat terwijl de lente neigt naar bloeien wie kan het bloeden nog stoppen Moeder Aarde verdrinkt in tranen wat moeten we doen plantaardige kaas is niet echt lekker en de ouderwetse worst zorgt voor culinair plezier de koe overslaan is niet zo makkelijk maar met veel minder vlees moet er toch een hoop lukken…

Er klinkt een nobele echo van onbezonnen jeugdige adoratie het idool van de vitale liefde is als een oude totempaal verzadigd de zon daalt in mijmeringen over het idee van het diep verbinden van onze zielen en het bevredigen van onze menselijke verlangens veroorzaakt opwinding die moeilijk te beschrijven is omdat liefde ons…

Nog dwalen de gedachten in verdachte omstandigheden door de wellust van de nacht heksen vervullen nachtmerries met laakbaar amusement dichters vullen lege ruimtes honger dwingt de mens tot dwaze dadendrang ontlasting zorgt voor hoop en wie werkelijk waakzaam is ligt woelend wakker in het zweet ademhalend uit het dikke donker ontmaskering…

De eenzame winternachten keren terug naar oude waarden ware aard doorklieft het donker we ontdoen ons van textiel voelen op tast de verlegen huid gezichten vervagen door het duister het zaad gedijt in nauwe kieren in machteloze bekoring gesmoord in het abstractum van de nacht.…

Verdwaald zoek je naar troost in een kroeg in Amsterdam Oost eindelijk mag jij helemaal jezelf zijn je bent ver heen en nog niet terug je vindt geluk bij plastic bloemen en toch ben je waar je bent gebleven waar geen kleur het grijs verbreekt altijd vrolijk, je heft het glas loze woorden, je blijft een gast leeft jouw leven in een liefdesplan…

De donkere naakte uren zijn gekomen van waarheden en einde aan geruchten een sterrenlucht beschijnt de dromen over grote steden en in kleine gehuchten en met een zilverwitte baard bedeeld die ons even vergeten doet ons leed is er een man in rood kostuum gekleed op christelijke leer gestoeld en breed uitgemeten onder een versierde spar bedenken…

Bij nacht wanneer er niemand getuige is op het onvolprezen groene kerkhof van de eigentijdse melancholische narcist waar bomen simpel bomen zijn is de echo in haar oren te horen nymfomane van het woordgebied met beide voeten op de grond geworteld in het ruwe heden buigen de ontbladerde takken voor woedende wind, weerbarstige regen breken…

Wilde blauwe vlinders bespieden sluwe wolven op Russisch grondgebied waar de Veluwe veel groter is lenige wilgen deinen weemoedig met de wind mee in een strijdlied zie daar de wilde paardenbenen onder de heldere blauwlucht van bonte horizonnen uit de verstilde verte rivieren drinken bloeddoorlopen labiele emoties monsterkoppen…

Er is geen noodzakelijk verband tussen de eenzaamheid van nu en de eenzaamheid van vroeger. Je probeert de dagen te begrijpen tussen wat doorgaans gewoon was en tegenwoordig gebruikelijk geworden. De ultieme bezinning is niet ver weg ligt achter ieder boek te slapen je voelt de affiniteit van de vereniging. Aangetrokken door het groepsgevoel…

Het licht van rust scheen op gevallen herfstbladeren alsof ik iets wilde zeggen voordat je weg zou gaan te lang had ik gezwegen bij wijze van eerbied nieuwe verlangens kwamen naar het nachtwoud op het oeverland in mijn verbeelding was het anders in droeve herfstwind van toen vreemde geluiden hoorbaar kalme echo van de nacht er werd…

Of ik iets wilde schrijven voor als je zou ontwaken in jouw doodskist vroeg je mij bij wijze van grap op jouw sterfbed heimwee waaide woedend weg over zilte stranden van verlangen in mijn fantasierijke verbeelding over de zwoele zomeravond intens was de liefde, warm het zand als kleding, naakt was de echo machtig als een vlinderhart…

Er is geen noodzaak of urgentie om de twijfel te verdragen in innerlijke angst gevangen proberen met elkaar te praten zelfde toekomst in het verschiet niet projecteren, geen projectie we blijven het proberen jouw stem klinkt helder ik luister en ik fluister alle geluiden klinken vaag ik probeer je te ontwijken in dezelfde nuchtere boekdelen…

We zitten niet meer op dezelfde golflengte de horizon wordt vaag een schim uit het verleden een dwaze droom in het heden we spreken niet dezelfde taal jouw stem klinkt in het duister je doet net of ik niet luister alle geluiden klinken traag ik probeer je te vergeten in dit uitheemse niemandsland op het kerkhof van Chaos er is geen…

Wij denken allemaal in dit treurige papengaaienland op het kerkhof van Penibel over de urgentie van het zwijgen noodzaak van de droeve stilte en het begint aan de buitenkant niet van binnenuit want daar huist het geweten we weten het, er is niet veel te doen op het kerkhof van Penibel maar misschien kunnen we gaan vissen en…

Emoties beklinken deze avond onverhuld reeds verwachte einde van mijn ongeduld je kunt mijn eerlijke gedachten niet lezen hoeft mijn zuiver denken niet te vrezen ik laat je gaan met die andere vrouw in wetenschap dat ik nog van je hou bewaar momenten van daarnet en toen en geef je als afscheid een hartelijke zoen al kun je gedachten niet lezen…

Denk je werkelijk voor de wereld van bomen in het thuisland van een droom dat deze liefde kan vervagen wil je begrijpen dat het kan dat jij je misschien vergist en niets van dit alles bewaard blijft voor later of ga je mee met die vrouw op de kade in een wereld zonder vertrouwen of genade.…

Wij denken allemaal in dit treurige papegaaienland op het kerkhof van Penibel en het begint aan de buitenkant niet van binnenuit want daar huist het geweten we weten het, er is niet veel te doen op het kerkhof van Penibel maar misschien kunnen we gaan vissen en een bioloog aan de haak slaan doorgaan met ontleden van samenhang…