Netgedichten

netgedicht (nr. 83.561):

Schuilen

We zijn hier om te schuilen
voor de storm met wind en regen
in de herberg onder het rieten dak

liefde zal de kunst veroveren
zeg je met een klassieke snik
in jouw stem, die somber klinkt

door de ernst van het moment
nu we al drie jaar uit elkaar zijn
even bij moeten praten

we bestellen een kop koffie
met appeltaart en slagroom
tijd tikt voorbij onze dromen

het waait nu flink buiten
praat je verder, en het regent
het komt met bakken

naar beneden op het riet
we zitten droog naast jouw stem
de taart is lekker zoet en warm

we laten niet veel tranen los
in dit penibele land aan de Lijdensweg
als de storm voorbij is gaan we huiswaarts

ieder naar een eigen plek op aarde.