het gekwelde leven
onder een duister oppervlak
de vliegende paradox
tegen wil en dank
het stormend stenen hoofd
als wankel monument
luid kloppende harten
gestolde angst in open monden
de afgescheurde takken
van steile rotswanden
alles viel uiteen…
Je voelt je in de Airbus eregast:
een dubbelbed, je kunt je benen strekken,
en hapjes om de lusten op te wekken.
Alleen wordt seks beschouwd als ongepast.
De passagiers had ik het best gegund,
maar ach, zo'n vlucht is één groot hoogtepunt.…
Dank zij de reiger, die stil staat te vissen,
terwijl een tortel zacht haar deuntje koert
en glazenwassers zemen rond de klissen,
een briesje ’t water eventjes beroert
en men de Aalsmeerbaan niet heeft gekozen
(geen ene Airbus vliegt er dan voorbij)
en ‘k zit mezelf met nietsdoen te verpozen,
voel ik wel degelijk: Ja hier ben ik echt vrij…
(Zie voor deel I, mijn beschouwing 'Echt reizen is een kunst' van 20 december 2014)
Echt reizen is een kunst
die je moet beheersen
maar wat in Gods naam
zeg je tegen de tijd
die na crash heeft besloten
dat niemand naar huis keert?
terwijl op ieder iemand wacht
die niets meer mag hopen...…
Straks ga ik een afgeschreven Airbus kopen.
Nieuwsgierige reizigers neem ik gastvrij mee,
door nog onvoltooid verleden tijden.
Door de wolken naar de zee.…
’t Is iets wat je maar zelden zal gebeuren
Je komt uit Spanje terug, relaxed en chill
Ineens zet de piloot het vliegtuig stil
En moet je Johans posters helpen scheuren
Voor vijven graag – het lijkt een Lanting-klucht
Te land, ter zee en nét nog in de lucht…
114
Bezig met laden