een oogwenk in het voorbijgaan
nog net voor het sluiten van de markt
ze neemt mij mee langs een vergeten dorpsstraat
louter omringd door ruimte om ons heen
de volheid van buitenste leegte
niemand die het ziet
de aarde schijnt onhoorbaar te brommen
niemand die het hoort
slapenderwijs een serenade?
niemand weet ‘t
de vooravond wacht…
Een dag een laatste groet
de horizon staat in brand
stil suddert nog het late licht
en in het binnenst van mijn hart
streelt mij een warm gevoel
dat woorden aan schoonheid paart
maar spreken mij belet
slechts tonen wondere zuiverheid
vanuit verten aangedragen
breken de stilte van ’t moment
vormen geluk dat aandacht vraagt
spelen zachte avondklanken…