Alle inzendingen over Charles Baudelaire

Als een druppel uit de kraan kom je te voorschijn. Maar voordat ik je kan bezien, of kan spiegelen aan je glans, maak jij je los en duikt dan in de vijver van het vocht waar ik je niet hervinden kan.…

een dag vol warme woorden mijn gevoel in een ruimte een is er die zich stoorde ben ik die verzuimde een dag vol vreugde, in mij pijn als een dubbel evenwicht waar zal haar pijn voor zijn een beeld zonder uitzicht zo vervagen mijn gele beelden als blinkend voelen, horen en zien wat me ooit warm streelde ik heb het ooit gezien…

Ken ik je een dag of duizend jaren? of is het de herinnering aan een ver verleden, waarin een afspraak voor de toekomst werd gemaakt?…

In mijn dromen ben je dichter dan waar ik op hoopte in het begin. Maar als de wereld mij gewekt heeft, zie ik het toch weer somber in.…

Naar de eerste verdieping van de zevende hemel gaat een lift, gevolgd door een trap die overgaat in een pad bezaaid met ongelijke stenen. Als dat éénmaal is genomen, moeten stijgbeugels, touwen, zuurstof en een warm pak helpen om de steile,…. verraderlijke berg te beklimmen. En op de top blijkt de afstand toch nog groter…

Als je ooit nog vleugels krijgt, stijg dan op en volg de stem die je de weg wijst naar mijn hart. Klop dan 3 maal, zodat ik weet dat jij het bent... en dat je veilig bent geland en mij gevonden hebt.…

Om haar te ontlopen hield ik van niemand. Ik schreef in de spiegel een vrouw van ivoor, knielde, aanbad, en bleef groot. Ik kon niet verliezen. Vanmiddag heb ik haar weer gezien in de stad, volstrekt overbodig, op zoek naar een jurk die nooit meer past. Zij is schoon, al schoner dan oud. Ik heb haar lief. Zij gaat dood.…

Niet langer bij wijze van spreken, maar in de precisie van huid en haar, een schoonheid met leeftijd en wereld: ik wil een antwoord, geen vraag. Ik wil een kamer zonder verbeelding, een vrouw die is wat ik lees. Honger die het verlangen kan breken, wrevel wordt, vlees op vlees. Ik wil je schaamte, je kleine gebreken, je schoonheid in menselijke…

Zoals je lacht en zo verlegen lijkt het kleine kind je laat verdwalen je in het labyrint van leven kijkt de waarheid niet kan achterhalen de winter koud en guur een dwarreling in vergane glorie tinteling van wat er komen gaat neuriënd op klanken van euforie terwijl ik dromend het denken laat verlegen elk uur verraadt mijn glimp de…

in het beginne ligt voor mij het hopen dat er iemand is die voor mij zingen zal een gebroken hart voor een te diep dal rest voor mij het laatste restje te slopen lees ik vandaag over gisteren in alle kranten de pijn en vreugde waarin men zich kleedde mijn stilte zal mijn diepste zin nu verbreden en verdiep me vandaag in mijn stervende tante…

Je prikte je aan mijn pen en sliep in, en droomde verbitterd de honderd jaren tussen de werkelijkheid en de prins. Ik trachtte een gat te maken, maar de haag bleek onmenselijk dik, een schuld die groeide en groeide omdat ze geschreven stond op mijn gezicht. Wat ik had weg te snoeien was ik, dit koude, dienstdoende masker dat liefde bewijst…

red ik het niet met een knipoog of een lach. Graag zou ik, hoe dan wel, wel willen weten, totdat ik het weet, zeg ik je met liefde vriendelijk gedag.…

(voor het jarige konijn) Omdat het liegt en dus kan veranderen omdat het maar zichtbaar is tussen de lijnen omdat het ontdekt wat al lang is ontdekt maar nooit op deze onmogelijke wijze omdat het zich aanpast, ook aan het zeer grijze omdat het de jager zelf heeft gewekt omdat het elk schot tot een spat kan verkleinen omdat het gestroopt…

Hoe werd ik begonnen die nacht? In welke schuwe, onzegbare woorden? Of sliep zij, schoof in haar slaap zijn hand op de tast? Het was zomer, met open ramen. Zij hoorden het erf, het gerucht van de hond, het donker gestamp van onrustige paarden. Lagen zij naakt, het dek weggeschopt, speelde hij tot zij duizelig werd en heel zacht? Of lagen…

Toen de lucht op was verdwenen de dingen. De meubels stonden gedacht, louter schimmen van ambacht en hout. Ik hield een pen in de hand, maar kon mij het doel niet herinneren. Er scheen licht, maar dat lag aan de lamp. Of omgekeerd. Alle verklaring was opgebrand. De boekenkast vol, maar zonder gewicht. Zodra ik er mij op beriep, vielen de letters…

Neem een schep woorden, schep mij een taal, kom op, vertel een verhaal. Maar tel 't op je vingers na: het moet helemaal zelf zijn verzonnen. Anders hoef ik het niet. Wat jij hebt gevoeld dat wil niemand horen, ook niet wat je 'bedoelt'. Dus doe niet te echt. Praat mij niet van wetten, ik stik al in recht. Maar tover mij voor en…

Wind en regen sloten de vensters. Wij zaten geknield bij de haard in de godsdienst die wij zouden erven. De vrouw die ons had gebaard zei formules om ons te verkleinen. Haar stem zeurde taai in de nek. Wij zaten stom, pas ingewijden. De man die ons had verwekt hief de hand. Wij boden het hoofd. Hij prentte zijn duim in de hersens. Wind…

Zij bijt haar jongen niet dood, als de wereld ze aan wil raken. Zij geeft ze als talenten uit om winst te maken: rijkdom, roem, kroost - krenten in de korst van haar liefde. Nee, zij bijt ze niet dood, maar knibbelt en kaagt aan hun adem, snibt in hun taal, roert haar tong in de heimelijkheid tussen hun lakens. Zij hokt in hun wil, een instinct…

Door een verspreking viel ik uit het raam. Op straat liepen gedachten te hoop, zij bogen zich over het neergedaald lichaam en zochten een gat in het hoofd. Er duwde een vraag op mijn voorhoofd, zo scherp dat mijn ogen begonnen te lopen. Ieder gezicht ging voor mij open en toonde hetzelfde verschrikkelijk woord. Ik wist dat mijn status van…

'Twee soorten oorlog zijn er: om macht één, één voor recht. Ik zou dus graag eens weten waar jij nou wel voor vecht.' 'Ach, als ik eenmaal macht heb bepaal ik ook het recht. Mijn oorlog is dus goed, de jouwe die is slecht.' ------------------------------------------------ uit: 'De groene zee is mijn vriendin', 1987.…

Mijn kamer is een kamer in de tijd. God zwijgt. Ik heb verkeerd geleefd, mijn adem opgeteerd in de luchtbel van een geloof. Ik schreef mijzelf om veilbaar te zijn honderd jaar na mijn dood. Zonder lust brak ik mijn deel van het dagelijks leven, verstrooid, bang om de eeuwigheid te verspelen aan liefde en brood. Buiten waaide de wereld, wierp…

Afscheid van Holland nemen valt niet zwaar, in Hilversum staat op beschaafd niveau een humanist te liegen; men hoeft maar een hand uitsteken om hem met een knop te smoren; uit Brussel is altijd muziek te horen. De weg naar 't zuiden weet niet meer hoe snel hij zich aan mij zal onderwerpen en ondertussen rijd ik de gemeente binnen van de verscholen…

Ik voel je zachte adem strelend op mijn huid plagerig verlokkend passie straal je uit Zwoele kussen dwalen fladderend en traag mijn lichaam is betoverd beantwoordt stil je vraag We zoeken in elkaar verleidelijke troeven en in ons samenzijn kun je ook liefde proeven In verstrengeling gebonden steeds hoger op de tree de hemel binnen…

Mijn dag is goed, mijn zonnebril van plastic doopt de bomen, het gras, de stoepen en de deuren in transparante zachte groene olie, er kan mij niets gebeuren. Het ochtendblad is tevergeefs gekomen, de bus wordt niet geleegd: ik zet mijn zonnebril van plastic op en leg een film van waterdunne zomerolie over de wereld en ik leid U zacht naar…

's Avonds hoort hij het grote huis hijgen. Uit verre kamers nadert een doodstille gang. De deur wacht op stappen. Schuilhoeken kijken. Hij staat voor de spiegel, hij het bangst omdat het beeld zich in hem laat betrappen: een schuldig kind dat de rede doorbreekt, uit oude kasten naar taal komt happen. Maar het huis is leeg, niemand spreekt…

Er is geen poëzie in een te helder leven. Op het behang is altijd een plek die wacht op het vocht. Een vuile bek zoekt in de laden naar onzegbaarheden. Alles wat toonbaar is moet overschreven, ieder gedicht gewassen in inkt die blind van de moerassen zingt, waarvan men ziende niets kan weten. Er is geen poëzie in een te helder leven,…

3 Wij lagen verscholen op zolder in de ban van haar onwaarschijnlijkheid, een oerbeeld, buitgemaakt op een foto. De hele nacht dronken en rookten wij om denkbaar te blijven in onze verbeelding, waarin zij als onmogelijk verscheen, de moeder-godin, als koe bekeken, de borsten gespannen en ideëel. Later leerde ik zelf hoe hopeloos de zuiverheid…

Het veld was modder. Ik meed de wegen. Regen waste het avondlicht schoon. Prikkeldraad aan de rand sloot te hoog om de verte tegen te spreken. Ik had zoveel jeugd bij te benen, angst stuwde op in mijn bloed, kreeg snelheid, werd overmoed. De wind hield zijn honden geketend. Haas is een hartslag op lopers, een springveer door hoepels van…

Charles Bukowski, the mockingbird. Uit: Mockingbird Wish Me Luck (1972)…

Mijn vrouw is getrouwd met een dichter, al had zij de zaak heel anders gepland. Zij dacht aan een vader, een minnaar, een man. Hij schrijft. Verder zijn er geen plichten. En zelden is meer dan zijn lijf in bed, mager en bleek in zijn eenzaam verlangen. Soms staat hij op om een woord te vervangen, verandert 'geliefde' bv. in 'slet'; en…