inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 5.394):

Prins

Je prikte je aan mijn pen en sliep in,
en droomde verbitterd de honderd jaren
tussen de werkelijkheid en de prins.
Ik trachtte een gat te maken,

maar de haag bleek onmenselijk dik,
een schuld die groeide en groeide
omdat ze geschreven stond op mijn gezicht.
Wat ik had weg te snoeien was ik,

dit koude, dienstdoende masker
dat liefde bewijst, zonder rust,
dit dode hart, bang van je lippen,
dat nooit is wakker gekust.

-------------------------------------
uit: 'Naar de aarde', 1998.

Schrijver: Charles Ducal
Inzender: wvo, 7 oktober 2024


Geplaatst in de categorie: emoties

3.1 met 36 stemmen aantal keer bekeken 13.395

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)