Alle inzendingen over emoties

Lang geleden, toen schermen nog op bureaus stonden en niet in onze handen trilden, werd ik voor gek verklaard omdat ik dacht dat iemand meekeek in mijn brieven van licht. “Paranoïde,” zeiden ze, en schreven het op, met zorgvuldige pennenstreken in een dossier dat niet van mij was. Maar nu, nu noemt men het ‘computervredebreuk’, ‘datadeling…

Daar ben je weer, zei zij, long time no see! Ze wachtte, stond erbij en keek ernaar hoe ik haar tilde, benen bij elkaar omhelzend drukte ik, heel even maar mijn mond, zij hield haar lippen op elkaar Veel later zie ik wat zij is geweest en vraag mij af wie of zij nu wel is of zij, die derde persoon enkelvoud wel echt geworden is wie zij…

"Ik zou die éne willen zien Aan wie ik denk altijd, Als ik hem zag vandaag, misschien Was ik mijn vreugde kwijt; Maar ook—wie weet—misschien mijn leed, Want, dít is mij zo vreemd: Ik weet niet wat hij geeft, ik weet Niet wat hij van mij neemt. Ik weet niet wat hij met mij doet, Ik weet alleen maar dat Ik hem nog ééns iets zeggen…

krijg toch het heen-en-weer ‘k wil geen advies van jou laat me het hoeft niet meer zoek het maar uit jij die het beter weet meningmachinerie luisteren kun je niet ‘t zit op m’n huid…

Ik stopte, en het was de juiste keuze, zei ik tegen mezelf, maar mijn hoofd krabde zich achter de oren en mijn lijf schreeuwde anders. Een melanoom, een antibioticareactie, een jaar van pijn die niemand begreep - daar begon het, daar begon het met pillen die mij stilzetten, die mijn tranen droogden, mijn vreugde verdreef, mijn kleinkinderen…

In spelonken spelen speleologen in 'n eukalyptisch onderaards complex claustrofobie en grotvrees zijn hen ten enen male vreemd stemmendovend is de nauwverlichte omtrek ter hoogte van haar kruin ontwaart zij een vaag begin een schicht van onbestemde silhouetten waar manshoog duisternis zich heeft verborgen verschijnen karyatiden…

Ik ben stad en dorp reuring en rust heuvels en strand golven van ver ik ben talen uit vaderland en moederland ik ben van alles wat hier en daar wat opgepikt het goede en slechte misschien misschien kan ik iets achterlaten een manier van toch blijven…

zeer strenge bijbelteksten oftewel orders van God weet toch met Hem valt te praten over dit streng verbod lees wat Zijn Zoon Jezus erover heeft gezegd denk even na wat doe jij in jouw huidig leven ja terecht jij strooit met Bijbelse termen terwijl jij zelf denkt dat je alles in orde hebt angstig maak jij die persoon…

O lieve Olivier als gij niet weet hoe die erosnimf die in uw wangen beet heet u liefde gaf, deelde niet meer weet hoe heet haar naam niet eens weet is dat niet wat u speet? weet dan, Olivier dat zij zich net als Venus geboren uit zuchten van verboden vruchten aan dansen der barensweeluchten ontkomen uit golven der ziedende zee…

Afgunst en Jaloezie op Danny van Strien Het duurt nu al lang En dat maakt bang Er wordt altijd over je geschreven en gesproken Je zit gevangen in het leven al ben je vrij Al waren veel mensen jaloers op mij Er komt een moment dat je niemand meer vertrouwt Maar alles wat kapot gemaakt is heb ik weer opgebouwd…

Je lippen tintelen van roomijs er staat een accordeon te liften. Alles heet naar streken, twee donkere kinderen trekken blij een straat uiteen. We leggen onze harten niet op tafel, slapen onder velaren. Kijkend naar twee handen lopen we terug van de overeenkomst, en heen. Daarna zijn we ingepakt, nog nat. Een vuilniswagen rijdt voorbij…

voorzichtig balanceert ze op de grens van haar leven met een misstap naar links tuimelt ze in de diepte van oud zeer uit haar verleden met een misstap naar rechts valt ze in de afgrond van haar angst voor de toekomst met uiterste krachtsinspanning kijkt ze recht voor zich uit en loopt voorzichtig naar de fijne momenten van haar…

Dat je een verband wilt leggen tussen een droom waarin je goed boos en de waarheid zei, dacht je en daardoor ‘s morgens in je kracht, dacht je en dat je tussen alles wat daarvoor gebeurde zoekt, waardoor Tussen een bezoek en handeling van je zoon bijvoorbeeld, een poster op je voordeur, de dimlichten van je auto je vriendinnen…

En dit wilde ik u zeggen: Voel mijn hart! Het is het hart eens mans, zo vaak gebroken, maar toch herrezen boven ramp en smart en weer in wonderbare jeugd ontloken. 'k Heb vaak, in overmoed, het Lot getart en 't Lot heeft zich, met slag op slag, gewroken, maar 'k sta weer pal en tegen 't Lot verhard, en voel me een storm van bloed in de…

We weten hoe wolken drijven, hoe staal buigt en sterren branden, we landen op manen, we schrijven machines die denken — maar niet hoe we moeten huilen zonder schaamte. We leren rekenen, maar niet hoe we troosten. We weten hoe tektonische platen schuiven, maar niet hoe harten breken. We bouwen raketten, maar geen vrede met onszelf. We…

Het leven schatert in de rondte Zijn wilde waan, Het stort van alle horizonten Tegen ons aan! Wij zien de barre tijden klimmen, Wier onweer wast, Slechts onze hand houdt aan haar kimmen De wereld vast! Door nevelige sferen gaan wij, Waar niets meer schijnt, Aan 't stuurrad van de wereld staan wij. Recht overeind! Vóór ons zien wij…

Alles geven In het leven moet je alles geven Wat voorbij is komt niet meer Wordt je belazerd probeer het weer In deze wereld wapen je jezelf De mensen leven alleen maar voor zichzelf Nu snap je dat nog niet want je bent pas elf Maar dat komt vanzelf Verdriet en ellende wat is aangedaan Moet je opschrijven voor jezelf Als ze je pijn…

Ik was een kind vol delen, overgeleverd aan wisselend licht, met handen die reikten naar een ouder, een ander, die soms nabij was en vaak verdween. Jeugd van onveiligheid, waar verlangen naar troost en angst voor verlating elkaar omhelzen — patronen geëtst in de huid, herhaald in nieuw vertrouwen. Ik leerde me hechten aan afstand en…

Al vroeg hoorde ik fluisteren in een taal die niemand sprak. Zachte stemmen, schaduwen van licht, een wereld die door de muren sijpelde en mij vond – nog voordat ik wist wie ik was. Ze noemden het angst, ze noemden het ziekte, ze gaven het namen die niet de mijne waren. Maar diep in mij trilde iets ouds, een weten zonder woorden, dat zei…

In een lobby vol stilte groeit een muur van groen, elk blad een herinnering aan wat niet meer gezegd werd. Ze glimlacht naar een jongen met een naam op zijn revers, alsof beleefdheid een schild kan zijn tegen wat binnen woedt. Buiten valt de avond, licht zeefde door vitrage, haar hart klopt te luid voor een plek die bedoeld is om zacht…

wat ik het liefste wilde is terugkeer tot een vroegere stad staat van geborgenheid beginnen van mijn leven nu de onbestaanbaarheid daarvan vergeet ik bij terugkeer van een reis ouder geworden en toch terugvallen kunnen in vroegere warmte ----------------------- uit: Tirade nr. 200.…

Je zei dat ik groen was als de kikker en het gras maar ik voelde me zwart op het palet van jouw dromen in een ingewikkelde wereld zonder vrees gekomen in het vervolg, de nachten blauw dacht ik steeds in kleur aan jou ik voelde mij niet fris of groen bekeek het glimmen van mijn schoen ik vond mijn kracht in donkerrood jouw droom had…

In de zwarte nacht is een mens aangetreden, de zwarte nachtwolken vlogen, de zwarte loofstammen bogen, de wind ging zwaar in zwarte rouwkleden. 't Gezicht was zo bleek in 't zwarte haar, de handen wrongen, de mond borg misbaar, de nek was zwart een hel was 't hart, van daar kwam het zwarte en worgde haar. Met de wind, met de bomen en…

Tien jaar echo’s van stilte, kamers vol woorden die nooit durfden te landen. Gesprekken over intimiteit hingen zwaar aan het systeemplafond, hoog, onbereikbaar, ongemakkelijk. En toch, een nieuwsgierige drang: wat betekent mijn lichaam? Wat vraagt mijn ziel? Kan aanraking een verlengde zijn van voelen, in plaats van een doel dat nooit bereikt…

Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan. Afspreken in cafés op de sluitingsdag. Aan de verkeerde zijde van bruggen staan. Tussen duim en wijsvinger, als brandende as, het fout begrepen telefoonnummer. Parken te nat, hotels te vol, Parijs te ver. Liefde als een veelvoud van vergissingen. Onbeholpen woorden als zo-even op zak en zoveel…

Dozen stapelen zich op, maar sommige leegtes passen nergens. Het mandje, het etensbakje, het rode halsbandje – alles mee naar zolder, alleen herinnering blijft beneden. Een teckel die niet meer springt, een zoon die nooit meer zwaait, en toch ademt het huis in elk hoekje van verdriet. Ze lacht bij het beeld van opspringende oren, bij…

Zomaar een dag midweek. Zomaar een dag als alle dagen. Zomaar een dag met weten en vragen. Zomaar een dag een dag vol geluk. Zomaar een dag met een beetje verdriet. Zomaar een dag vol zonneschijn. Zomaar een dag vol regen. Zomaar een dag weer ouder. Wat zijn er veel dagen vol onrust en last. Wat zijn er veel dagen vol liefde…

vertrouwen heb ik nodig vertrouwen moet ik krijgen omdat zonder dat vertrouwen zal ik blijven zwijgen vertrouwen zal ik vragen vertrouwen zal ik geven omdat zonder dat vertrouwen ik niet echt kan leven vertrouwen zal ik zoeken vertrouwen zal ik vinden omdat zonder dat vertrouwen de angst mij zal verslinden vertrouwen zal…

Er zijn kinderen die geboren worden met open huid, met poriën die luisteren, met harten die de adem van hun ouders voelen nog vóór ze woorden kennen. Zij drinken spanning uit de lucht, vrede uit gebaren, ze vangen de echo’s van wat niet gezegd wordt en bouwen er werelden van. Hun drukte is geen stoornis, hun storm geen tekort — het is…

Wat is er mooier dan te kijken naar witte wolken. Wat is er mooier dan de groene weiden te zien. Wat geeft meer rust dan het vriendelijk kabbelend water. Wat geeft meer rust dan de adem in het woud. Wat kun je meer genieten dan de Pruisisch blauwe hemelkoepel. Wat kun je meer genieten dan leven in de schepping. Wie kun je meer…