Alle inzendingen over emoties

Ik ben de steen waarop stormen slaan, de rots die weigert ooit te gaan. Zelfs als de zee mij opslokt en vreet, blijft mijn hart stil, mijn ziel incompleet. Ik ben de deur die altijd dicht blijft, de adem die nooit een naam prijst. Een zware stilte, een kamer vol pijn, waar verloren dromen verdwijnen. Ik ben het mes dat weigert bot te worden…

Steeds weer huil je En denk je na over het verleden Wat de mensen je hebben aangedaan Je kan het nu nog steeds niet geloven Steeds weer huil je Ooit worden die mensen gestraft Want er zit iemand hier boven…

zij draagt dezelfde wrok, al daagt de hemel haar uit om deze waarheidsvinding in te vullen met gehuisveste woorden zelf zocht ik naar gepolijste daden die ik als boreling in mijn eerste teugen lucht zou kunnen vinden, doch het licht was gebroken in de schaduw van haar moederschoot met het vernix nog op mijn huid voelde ik haat dat tegen…

Er kwam een moment dat de wereld te luid werd en tegelijk te klein. Woorden stroomden door me heen alsof iets ouds eindelijk zijn stem terugvond. Ik sprak vanuit mijn hart en merkte dat niet iedereen oren had voor die taal. Wat ik bracht, werd gezien als te veel, te diep, te vroeg. Handen sloten zich waar ik open was gebleven. En zo…

Hij noemde zich groot en legde zijn angst in mijn kinderhanden. Wat hij niet wilde voelen, kreeg mijn naam. Zwak, zei hij. Bang. En ik werd het, zoals een kind wordt wat het moet zijn om te blijven bestaan. Ik droeg zijn schaduw als een jas die niet paste maar wel warm hield. Ik kromp, ik beefde, ik brak mijzelf tot hij zich heel…

Ik bijt op het leven, op stilte, op tijd, slik de leegte, proef de eeuwige strijd. Noem het mijn lot, noem het mijn pad, tussen schaduwen en dromen die ik ooit had. Ik kauw op momenten, op licht dat verdwijnt, op verlangens die fluisteren, zacht en venijn. Elke adem een echo, elke stap een lied, en alles wat blijft is wat niemand ziet. Elke…

Tien jaar loop ik door mijn hoofd, altijd iemand voor me uit, altijd iemand tegen mij in. Ze zegt wat ik niet deed, beschuldigt mijn adem, vult stilte met beschuldigingen. Ik zeg dagelijks sorry voor daden die alleen hun stemmen kennen. Soms denk ik dat ik leef tussen twee gevangenissen - de hare en de mijne. Ze…

Molshopen? Of hebben de doden gewoeld vannacht? Vergeet het maar. Niemand hier ziet hoe de bloemist boven lege emmers lacht. Lang blijven de tulpen stijf. De doden ook. Niet eens met tegenzin. 'Kom in de kelken, geel en rood. Kom, regen schenk nog eens in.' ----------------------------------------------------- uit: 'As van de koning…

Mijn kus, een zachte verzegeling van adem, een trilling die het zwijgen breekt, een vlam die, heel even, het donker verdringt. Geen woord kan zo waar zijn, geen gebed zo tastbaar, als de warmte die ik achterlaat, op de rand van jouw bestaan. Ik proef het voorbijgaan, het zout van tranen, het zoet van gemis, mijn lippen lezen, wat mijn…

Her-inneren is zacht terugkeren naar de kamer achter je ogen, waar gedachten hun schoenen uitdoen en het hart weer ademhaalt. Daar, achter het gedoe van de dag, ligt een stoel van stilte die altijd op je wacht. Je hoeft niets recht te zetten, niets te bewijzen, alleen maar even binnen te komen met lege handen. En als je dan zit,…

Het gevoel zit veel te diep van binnen Wanneer kan ik weer gelukkig zijn Dit is de enige wedstrijd die ik niet kan winnen De sleutel heb ik nog niet gevonden in het leven Het gevoel zit veel te diep van binnen Ik moet opnieuw gaan beginnen Zoveel leed is aangedaan in je nog jonge leven Je hoopt op de zon maar nu is er alleen nog maar regen…

Mam, wil je de auto even stoppen, hier, langs de weg waar alleen de lantaarns luisteren en de ruiten doen alsof ze niets gezien hebben. De wereld schuift nog na in het sidderende stilvallen van richtingaanwijzers en gedachten, jij kijkt opzij en in je ogen hangt een vraag die ik al jaren ken: “Wat is er, lieverd?”…

Ze sluipt in stilte, zacht en traag, een schaduw die me nooit echt verlaat. In mijn aderen een storm van pijn, en toch probeer ik normaal te zijn. Ik voel me gevangen in mijn eigen huid, zo fragiel, zo moe, zo onbemind. Toch zoek ik licht in kleine gebaren — een glimlach, een hand die alles verklaart. Elke dag een strijd die niemand kent…

Verdriet in het leven Ik kan er niet meer tegen Wanneer gaat het voorbij Wanneer ben ik weer blij Verdriet in het leven Het is een zwaar gevecht Het is zo onterecht Elke dag is een strijd Wanneer raak ik het nare gevoel eindelijk kwijt…

Iemand zegt dat het leven niet meer lukt. Geen lijst, geen vakje, geen score vangt dat. We zitten, ademen, luisteren. Het verhaal komt, met haperingen en stiltes, met tranen en zuchten — en precies dáár leeft iets van hoop. Hoop is geen belofte. Het is blijven, ook als de ander niet meer kan. “Dan draag ik…

Ik draag een zonnebril, niet tegen het licht, maar tegen blikken die snijden zonder je het merkt. Achter het donkere glas vervaag ik langzaam, een schim die niemand volgt— een schuilplaats voor alles wat te fel brandt. Ze denken dat ik afstand zoek, maar de wereld kruipt te dicht op mijn huid, raakt aan wat ik niet prijs, eist wat ik…

Als je alles kwijt bent wat je hebt En dat nooit meer terug zal komen Een leven waar je niet voor zou kiezen van tevoren Weg zijn al die mooie dromen En je nooit meer zal komen waar je zou moeten komen Als je alles kwijt bent wat je hebt En de tranen blijven stromen Voor altijd een ander leven Zoveel pijn aangedaan Jongen je moet ermee…

Ik ben een metafoor die niemand begrijpt, een zin die struikelt, een stilte die blijft. Ik draag het masker van regen en wind, en verlies mij telkens, waar ik jou terugvind. Mijn hart is een raam dat beslaat in de kou, het toont wat vervaagd, maar verbergt wat ik wou. Elke traan is een woord dat nooit werd gezegd, elk gebaar een verhaal dat…

Ze zei het zo vaak dat het bijna een gebed werd: alles een plekje geven. Alsof verdriet zich laat neerzetten op een plank, in een lade, tussen de theeglazen en het servies van een leven dat ooit eenvoudig was. Maar elke ochtend stond ze op met de zwaarte die nergens wilde rusten. Over welk plekje ging het eigenlijk— waar laat je een moederhart…

Ik heb overal schijt aan Want dat hebben ze ook aan mij Ik heb Geleefd voor vele jaren En Leef al jaren vrij Het verleden is van de baan Maar de schade blijft over en bestaan Door wat ze me allemaal hebben aangedaan Ik heb overal schijt aan Ik doe dingen waar ik zelf zin in heb De jaren die zijn afgenomen gaan ze goed maken Onrecht…

Er zijn ochtenden waarop de onrust als warme lava door mij heen zakt - niet boos, niet fel, maar zoekend naar een plek om even neer te dwarrelen. Dan teken ik cirkels, logo’s, lijnen die niets van mij willen, behalve dat ik er ben. Ik leer dat herstel niet loopt, maar wiegt, golft, me soms neervlijt in een mellow mist waar series mij vasthouden…

Ik steek iets aan dat eenvoudiger is om uit te leggen, waarom mijn handen trillen zonder iets te vertellen. De rook weet meer van mij dan de mensen naast me. Ze blijft even hangen, doet alsof ze luistert, en verdwijnt dan zonder ruis. Elke trek is een klein akkoord tussen adem en stilte. Niet om te sterven, maar om het leven even…

Gedachten gaan te snel voor de taal — ze schieten door me heen als vonken in een lekke kabel. Mijn hoofd rent vooruit, sneller dan woorden kunnen vallen, sneller dan zinnen durven breken op de rand van mijn mond. Ik probeer te spreken, maar alles struikelt — letters botsen tegen elkaar als vogels tegen een gesloten raam. Gedachten…

Wat men breuk noemt is soms slechts een opening die te lang is genegeerd. Niet alles wat barst wil terug naar vroeger. Sommige lijnen ontstaan om licht te geleiden. Aan tafel ligt ervaring opengevouwen: code naast compassie, structuur met adem. Een mens die systemen leest en daarin mensen blijft zien. Wat uiteen viel werd geen…

Ze praten, glanzend van zekerheid. Beloftes als plastic bloemen, altijd mooi, nooit echt. “Alles komt goed,” alsof woorden ooit konden repareren wat al gebroken is. Ik grijns, koud, vanbinnen stil. Vertrouwen is een dobbelsteen in handen van iemand die niet kan gooien. Ze beloven hemel en aarde, maar hun handen zijn leeg. Iedere glimlach…

We dachten eerst: kennis woont in rapporten, in grafieken met nette assen en besluiten met voetnoten. Maar toen schoof iemand aan met modder aan de schoenen en een verhaal dat geen samenvatting kende. Een ouder, die zei: het gaat over míjn kind, en ineens werd de tafel groter en stiller tegelijk. Een jongere, die niet vroeg om oplossingen…

Bijtend in een stuk peperkoek alsof het iets kan redden, alsof suiker en kruid het verleden kunnen herschrijven. Het plakt aan mijn vingers zoals dingen blijven hangen die allang voorbij zouden moeten zijn. Ik zie mezelf zitten, figurant in een ochtend die nergens heen gaat— met brood dat te zoet is voor mijn leeftijd en te droog voor…

Straatmentaliteit Als je daar vandaan komt Raak je het niet kwijt Op steeds jongere leeftijd gaan ze liegen en helen Als je van de straat komt en armoede kent en je hebt niets Dan ga je stelen Straatmentaliteit Soms kan je er niet meer tegen Je bent ook mens Maar je moet overleven Gokken alcohol vrouwen en mannen beheersen je leven…

Sproeten van een vergeten leven liggen als roest op mijn huid. Sporen van een tijd die niemand meer kent. Ze liggen verspreid, zoals herinneringen altijd liggen: te dicht om te negeren, te ver om te begrijpen. Ze fluisteren wat ik zelf vergat— zomers die nooit zacht waren, handen die nooit bleven, woorden die vielen als hagel op een…

In Hilversum is het vriendjespolitiek Heel Medialand is verziekt Er wordt daar niet op kwaliteit geselecteerd Maar er wordt daar voor een contract gelikt en gezogen Mij slaan ze expres over omdat ze me niet mogen In Hilversum is het vriendjespolitiek Likken likken likken Hoe kan het zo zijn dat ik met mijn succes Zonder centen moet zitten…