Alle inzendingen over emoties

Iemand zegt dat het leven niet meer lukt. Geen lijst, geen vakje, geen score vangt dat. We zitten, ademen, luisteren. Het verhaal komt, met haperingen en stiltes, met tranen en zuchten — en precies dáár leeft iets van hoop. Hoop is geen belofte. Het is blijven, ook als de ander niet meer kan. “Dan draag ik…

Ik draag een zonnebril, niet tegen het licht, maar tegen blikken die snijden zonder je het merkt. Achter het donkere glas vervaag ik langzaam, een schim die niemand volgt— een schuilplaats voor alles wat te fel brandt. Ze denken dat ik afstand zoek, maar de wereld kruipt te dicht op mijn huid, raakt aan wat ik niet prijs, eist wat ik…

Als je alles kwijt bent wat je hebt En dat nooit meer terug zal komen Een leven waar je niet voor zou kiezen van tevoren Weg zijn al die mooie dromen En je nooit meer zal komen waar je zou moeten komen Als je alles kwijt bent wat je hebt En de tranen blijven stromen Voor altijd een ander leven Zoveel pijn aangedaan Jongen je moet ermee…

Ik ben een metafoor die niemand begrijpt, een zin die struikelt, een stilte die blijft. Ik draag het masker van regen en wind, en verlies mij telkens, waar ik jou terugvind. Mijn hart is een raam dat beslaat in de kou, het toont wat vervaagd, maar verbergt wat ik wou. Elke traan is een woord dat nooit werd gezegd, elk gebaar een verhaal dat…

Ze zei het zo vaak dat het bijna een gebed werd: alles een plekje geven. Alsof verdriet zich laat neerzetten op een plank, in een lade, tussen de theeglazen en het servies van een leven dat ooit eenvoudig was. Maar elke ochtend stond ze op met de zwaarte die nergens wilde rusten. Over welk plekje ging het eigenlijk— waar laat je een moederhart…

Ik heb overal schijt aan Want dat hebben ze ook aan mij Ik heb Geleefd voor vele jaren En Leef al jaren vrij Het verleden is van de baan Maar de schade blijft over en bestaan Door wat ze me allemaal hebben aangedaan Ik heb overal schijt aan Ik doe dingen waar ik zelf zin in heb De jaren die zijn afgenomen gaan ze goed maken Onrecht…

Er zijn ochtenden waarop de onrust als warme lava door mij heen zakt - niet boos, niet fel, maar zoekend naar een plek om even neer te dwarrelen. Dan teken ik cirkels, logo’s, lijnen die niets van mij willen, behalve dat ik er ben. Ik leer dat herstel niet loopt, maar wiegt, golft, me soms neervlijt in een mellow mist waar series mij vasthouden…

Ik steek iets aan dat eenvoudiger is om uit te leggen, waarom mijn handen trillen zonder iets te vertellen. De rook weet meer van mij dan de mensen naast me. Ze blijft even hangen, doet alsof ze luistert, en verdwijnt dan zonder ruis. Elke trek is een klein akkoord tussen adem en stilte. Niet om te sterven, maar om het leven even…

Gedachten gaan te snel voor de taal — ze schieten door me heen als vonken in een lekke kabel. Mijn hoofd rent vooruit, sneller dan woorden kunnen vallen, sneller dan zinnen durven breken op de rand van mijn mond. Ik probeer te spreken, maar alles struikelt — letters botsen tegen elkaar als vogels tegen een gesloten raam. Gedachten…

Wat men breuk noemt is soms slechts een opening die te lang is genegeerd. Niet alles wat barst wil terug naar vroeger. Sommige lijnen ontstaan om licht te geleiden. Aan tafel ligt ervaring opengevouwen: code naast compassie, structuur met adem. Een mens die systemen leest en daarin mensen blijft zien. Wat uiteen viel werd geen…

Ze praten, glanzend van zekerheid. Beloftes als plastic bloemen, altijd mooi, nooit echt. “Alles komt goed,” alsof woorden ooit konden repareren wat al gebroken is. Ik grijns, koud, vanbinnen stil. Vertrouwen is een dobbelsteen in handen van iemand die niet kan gooien. Ze beloven hemel en aarde, maar hun handen zijn leeg. Iedere glimlach…

We dachten eerst: kennis woont in rapporten, in grafieken met nette assen en besluiten met voetnoten. Maar toen schoof iemand aan met modder aan de schoenen en een verhaal dat geen samenvatting kende. Een ouder, die zei: het gaat over míjn kind, en ineens werd de tafel groter en stiller tegelijk. Een jongere, die niet vroeg om oplossingen…

Bijtend in een stuk peperkoek alsof het iets kan redden, alsof suiker en kruid het verleden kunnen herschrijven. Het plakt aan mijn vingers zoals dingen blijven hangen die allang voorbij zouden moeten zijn. Ik zie mezelf zitten, figurant in een ochtend die nergens heen gaat— met brood dat te zoet is voor mijn leeftijd en te droog voor…

Straatmentaliteit Als je daar vandaan komt Raak je het niet kwijt Op steeds jongere leeftijd gaan ze liegen en helen Als je van de straat komt en armoede kent en je hebt niets Dan ga je stelen Straatmentaliteit Soms kan je er niet meer tegen Je bent ook mens Maar je moet overleven Gokken alcohol vrouwen en mannen beheersen je leven…

Sproeten van een vergeten leven liggen als roest op mijn huid. Sporen van een tijd die niemand meer kent. Ze liggen verspreid, zoals herinneringen altijd liggen: te dicht om te negeren, te ver om te begrijpen. Ze fluisteren wat ik zelf vergat— zomers die nooit zacht waren, handen die nooit bleven, woorden die vielen als hagel op een…

In Hilversum is het vriendjespolitiek Heel Medialand is verziekt Er wordt daar niet op kwaliteit geselecteerd Maar er wordt daar voor een contract gelikt en gezogen Mij slaan ze expres over omdat ze me niet mogen In Hilversum is het vriendjespolitiek Likken likken likken Hoe kan het zo zijn dat ik met mijn succes Zonder centen moet zitten…

Zij groeten u vanuit het transparante panopticum der zonbeschenen hemel met traag passerend wolkendekgewemel dat ochtendlicht doorlaat van alle kanten - de zon en, met een knipoog rechts, de maan Dat klinkt toch beter dan het obligate "hoi!" danwel het in iets mindere mate "good morning!" dat brengt mij in alle staten van euforie, dan…

We vechten elke dag. Dat zeggen ze. Maar niemand ziet wat er in ons beweegt. De kleine breuken. De vragen die blijven hangen. De blik in de spiegel die je liever ontwijkt. Het zijn die kleine dingen die vastklampen aan de rand van je gedachten: twijfel, schuld, oud zeer dat nooit zijn naam is kwijtgeraakt. Maar de echte confrontatie…

Vandaag verjaar ik, en niemand merkt het, behalve de muren die mijn adem tellen. De klok tikt stil, blijft stil, zoals een hond die niet meer blaft. De geur van vroeger in het koude brood, in het glas dat ik niet vul. Er komen berichten, woorden vol goede bedoelingen, maar ik hoor mezelf niet antwoorden. Ik glimlach voor de vorm,…

In elke mens een stille bron, een kern die ouder is dan naam of tijd. Mystici fluisteren door de eeuwen heen dat wij meer zijn dan losse golven op de zee. Het licht dat door de ramen valt verkleurt in vormen, maar blijft hetzelfde licht. Boeddha onder de boom, Eckhart in zijn cel, het zijn sporen van één en dezelfde stilte. Niet van…

Ik loop naast jou, maar jij ziet niks. Niet mijn ogen, niet mijn stilte, niet dat ik breek in elke ademteug. Ik praat, maar m’n woorden vallen op de grond, als glasscherven zonder hoop. Ik besta niet meer, niet in jouw wereld, niet in die van hen. Ik ben vervaagd, uitgegumd, vergeten voor ik kon schreeuwen. Je liep weg alsof ik…

Rossig, een vinger in een bleke wereld— te zichtbaar om te verdwijnen, te zacht om te blijven. Ze lachten. Niet luid, maar net genoeg om iets te horen scheuren. “Uniek.” Het woord dat mensen zeggen wanneer ze bedoelen dat je nergens past. Jullie zijn geweldig, zei ik met een glimlach die nergens hoorde. Een kleine buiging naar…

De nacht komt niet vanzelf meer. Ik moet haar lokken met kleine, witte leugens die smelten op mijn tong. Dus slik ik zwijgend in. Witte rondjes die beloven dat ik even niets hoef te voelen. Ze houden woord — iets wat mensen zelden doen. Ik lig weer klaar voor het gevecht dat niemand ziet, het gevecht dat ik altijd verlies. Daarom laat…

Het wordt voor mijn gevoel soms iets te veel want zeg nou zelf, geen haan die er naar kraait Geen haan, geen papegaai die papegaait Geen vlaamse gaai die mij met woordjes paait Geen vlaamse die voor mij haar liefde laait Geen zoete merelzang meer aan mijn raam want ook die dwaze bijen zijn stilaan hun eigen domme hemelweg gegaan…

Fitgirl door mijn psychose, een nieuw begin - ik til de dagen nu met andere spieren. Waar eerst stemmen door mijn kamers dwaalden, stappen nu mijn voeten ritmes in de straat. Ik leg de sigaret neer als een oude huid, adem lucht in die naar onderweg ruikt. In de sportschool worden spiegels geen vijand meer, maar ramen naar een toekomst…

De komende dagen zien wij de vlagen van Pluvius' slagen ondermaans dalen Helios is de klos breekt af en toe los laat Iris haar regenboog stralen in momentopnamen is die hemelrankdame de schoonste in Alice's spiegelwonderland Genieten geblazen van kleurrijke fasen wat wij in haar lazen met meerkleurenglazen reikt verder dan…

Kon ik maar jou in armen blijven houden voor eeuwig en altijd. Jou huid zachtjes strelen en met jou praten en samen lachen en lieve woorden naar u toe werpen en ook naar jou aandachtig luisteren. Meer wil ik niet juist jou aanwezigheid stelt me gerust en voel ik me zeker en dat voelt als thuis komen in alle rust. Kijken in je ogen doet mij weer weg…

Wanneer je leven kantelt door een storm in je eigen geest, moet je de draad terugvinden die ooit zo vanzelf sprak. Ze noemen het persoonlijk herstel - maar het is eerder een stilte waarin grote vragen opstaan: Waarom ik? Wie ben ik nu? Waarheen leidt dit pad dat zo anders loopt? In die vragen schuilt groei. Niet als rechte lijn, maar…

O kommer en leed, de Sint die heeft weet van zoveel dingen die een mens moet bedwingen van dansen en zingen, van omringen hoe jullie gingen Hoe vroeger je goed nog kon bijten en dat ‘t nu zovelen spijten dat kunstdingen dingen vervingen Sint weet van ‘t strijden naar betere tijden en dingen vermijden en ja auto’s en rijden…

Ik leef op vijf milligram - een vederlicht gewicht dat mij toch draagt. Stabiel, zeg ik dan, alsof stabiliteit nergens knarst of stilletjes bijt in de rand van mijn dagen. Maar elke drie maanden tikt een rekening als een klok die harder is gaan slaan. Eerst 150, nu 190 - bedragen die groeien als de zorgen die ik niet vroeg. Ik leg…