Alle inzendingen over emoties

Sommige mensen voelen licht, alsof hun hart een raam is dat rustig openstaat. Ik voel altijd te intens, alsof elke aanraking van jou al een afscheid voorspelt. Jij noemt het nabijheid, ik hoor alleen het kraken van een brug die ooit zal breken. Hechting vraagt een tol die ik al duizend keer betaalde: nachtrust, waardigheid, delen van…

als de engel gestuurd door het heilig Licht jou komt halen bereid je tevoren voor dingen die jij nog op aarde wilt gaan zeggen nee daar wacht hij niet meer op hoor spijt betonen over jouw boosheid van weleer de engel zegt krachtig nee op aarde geen ommekeer samen gaande lopend op het hemelpad enwel door het…

In het schimmige licht tussen stemmen en kosmische agenten, hang ik in de elfde ronde, murw gebeukt, uitgeput — een bokser op zoek naar adem in mijn eigen hoofd. Spoken dringen zich op, mes, glas, kokend water — littekenlijnen van strijd en overleven. Toch, daar, op het randje van verdwijnen, vind ik zorg, handen die vasthouden alsof…

Ik wil, zei Jan, nu ik verhuis uit dit leven, Heel gaarn aan Piet alles vergeven Wat hij jegens mij heeft misdreven. Maar zo hij 't met eksterogen op mocht doen, Dan wens ik hem alle daag een wandeling in een nauwe schoen. ---------------------------------- uit: Puntdichten (1859)…

De angst kneep zijn keel dicht, Hoe harder die kneep Des te groter zijn angst, Zonder hij wist 't hoe of 't wat. Gelukkig, nou ja, viel hij flauw, En toen hij bijkwam, Was zijn angst er niet meer, Zonder hij wist van d’hoed en d’rand. De vraag die nu aan hem knaagde, Wat is toch aan de hand, Daar kan hij niet bij met z’n verstand,…

Een stem in mijn hoofd vervulde ooit de ruimte met lente, maar werd drukkend – één woord: mislukkeling, golvend door de dagen als een schaduw. Ontwaken in een lijf dat niet meer van mij was, koffie smaakt naar bitter en kruidig maar kon mijn hart niet bereiken. Kinderen glimlachten – de zon scheen onbewogen voorbij. Was dit alles – beton…

Zo ben ik En zo ben jij Ik ben Anders dan jij Zo wat Ik gaf wat ik had Ik doe wat ik wil Ik zeg wat ik zeg Ik denk wat ik denk Ik voel me gekrenkt Wat gebeurt gebeurt En verscheur ik achter mij Beschadigd door jou of door mij Een moedersjongen Huilend op haar schouder op de bank Ik ben Anders dan jij…

Lijn twaalf haast zich door de stad de conducteur vertolkt vlot de kaart bewonderend heb ik hem aangestaard door mijn geheugen vreet zich een rat ik herken Overtoom en P.C. Hooft het Concertgebouw één zwart gat het orkest heeft dus zijn tijd gehad als door een paukenslag zit ik verdoofd Museumplein met Brandenburger Tor in Zuid beelden…

zonder kunstlicht zij zweeft buiten mijn dakraam geen neiging aan te kloppen het is wel als een ruit zonder spijlen mede om mijn spiegelend beeld te verstoppen ik heb geen weet of zij de koude voelt en neigt naar een warme zolderkamer wellicht is deze verschijning als voorbode bedoelt inschattend naar de te volgen weg; een tikje op het raam…

Wat is 't nog dat mijn hart behoeft? Wat is dit wonderlijk verdriet - Ik voel mij doof en diep bedroefd, En zit en zie - en weet het niet. Wat is het dat mij zwijgen doet, Hoe is mijn ganse lichaam stom - Is 't leven slecht - is 't leven goed - Of niet - of wel - waarom - waarom? Wat is 't dat 'k weet - en wat of wie Dat ik verloor…

Ik kwam binnen met zachte voeten, twijfel nog als jas om mijn schouders. De muziek was luid, de blikken fel en vriendelijk, alsof iedereen al wist hoe je leeft met open armen — en ik nog moest beginnen. Maar ergens, tussen adem en beweging, trok iets ouds in mij wakker: het meisje van acht dat lachte om handklapspelletjes, dat danste…

laat het zijn als toen nog een keer dat ongelofelijke wat wij hadden zo ineens vanuit het niets want ik heb het nodig die tijd nieuwe herinneringen zijn niet zeker ze moeten nog leef hier en nu is snel gezegd toen maakt dat volledig overbodig het gevoel van toen overstijgt het hier en nu alsjeblieft ….. toen kom tot leven laat mij voelen…

Na alles dit. Een vreemde, afgeleefde blik in een beslagen ruit. Dat afgehakte hoofd, die Hitler zonder snor: ben ik dat echt? Heeft daar, in die verwaande iezegrim, heeft daar een moeder in geloofd? Mijn god, waar is die plunderaar die met Walküren sliep, de dichter die op vogels en violen reed? Ik ben zo moe, zo vastgevroren in een vloek,…

Toen de avond de kamer innam, Werd de spiegel met licht gevuld. De brief, die ik niet meer lezen kon, Glansde koel als het zachte gezicht Van een kalm gestorvene, Wiens lippen een vleug warmte vasthouden Om onze laatste kus niet te verschrikken. De samenvouwing der handen Wil ons naderen reeds niet meer kennen, Hun verstrengeling weert ons…

Lang geleden, toen schermen nog op bureaus stonden en niet in onze handen trilden, werd ik voor gek verklaard omdat ik dacht dat iemand meekeek in mijn brieven van licht. “Paranoïde,” zeiden ze, en schreven het op, met zorgvuldige pennenstreken in een dossier dat niet van mij was. Maar nu, nu noemt men het ‘computervredebreuk’, ‘datadeling…

Daar ben je weer, zei zij, long time no see! Ze wachtte, stond erbij en keek ernaar hoe ik haar tilde, benen bij elkaar omhelzend drukte ik, heel even maar mijn mond, zij hield haar lippen op elkaar Veel later zie ik wat zij is geweest en vraag mij af wie of zij nu wel is of zij, die derde persoon enkelvoud wel echt geworden is wie zij…

"Ik zou die éne willen zien Aan wie ik denk altijd, Als ik hem zag vandaag, misschien Was ik mijn vreugde kwijt; Maar ook—wie weet—misschien mijn leed, Want, dít is mij zo vreemd: Ik weet niet wat hij geeft, ik weet Niet wat hij van mij neemt. Ik weet niet wat hij met mij doet, Ik weet alleen maar dat Ik hem nog ééns iets zeggen…

krijg toch het heen-en-weer ‘k wil geen advies van jou laat me het hoeft niet meer zoek het maar uit jij die het beter weet meningmachinerie luisteren kun je niet ‘t zit op m’n huid…

Ik stopte, en het was de juiste keuze, zei ik tegen mezelf, maar mijn hoofd krabde zich achter de oren en mijn lijf schreeuwde anders. Een melanoom, een antibioticareactie, een jaar van pijn die niemand begreep - daar begon het, daar begon het met pillen die mij stilzetten, die mijn tranen droogden, mijn vreugde verdreef, mijn kleinkinderen…

In spelonken spelen speleologen in 'n eukalyptisch onderaards complex claustrofobie en grotvrees zijn hen ten enen male vreemd stemmendovend is de nauwverlichte omtrek ter hoogte van haar kruin ontwaart zij een vaag begin een schicht van onbestemde silhouetten waar manshoog duisternis zich heeft verborgen verschijnen karyatiden…

Ik ben stad en dorp reuring en rust heuvels en strand golven van ver ik ben talen uit vaderland en moederland ik ben van alles wat hier en daar wat opgepikt het goede en slechte misschien misschien kan ik iets achterlaten een manier van toch blijven…

zeer strenge bijbelteksten oftewel orders van God weet toch met Hem valt te praten over dit streng verbod lees wat Zijn Zoon Jezus erover heeft gezegd denk even na wat doe jij in jouw huidig leven ja terecht jij strooit met Bijbelse termen terwijl jij zelf denkt dat je alles in orde hebt angstig maak jij die persoon…

O lieve Olivier als gij niet weet hoe die erosnimf die in uw wangen beet heet u liefde gaf, deelde niet meer weet hoe heet haar naam niet eens weet is dat niet wat u speet? weet dan, Olivier dat zij zich net als Venus geboren uit zuchten van verboden vruchten aan dansen der barensweeluchten ontkomen uit golven der ziedende zee…

Afgunst en Jaloezie op Danny van Strien Het duurt nu al lang En dat maakt bang Er wordt altijd over je geschreven en gesproken Je zit gevangen in het leven al ben je vrij Al waren veel mensen jaloers op mij Er komt een moment dat je niemand meer vertrouwt Maar alles wat kapot gemaakt is heb ik weer opgebouwd…

Je lippen tintelen van roomijs er staat een accordeon te liften. Alles heet naar streken, twee donkere kinderen trekken blij een straat uiteen. We leggen onze harten niet op tafel, slapen onder velaren. Kijkend naar twee handen lopen we terug van de overeenkomst, en heen. Daarna zijn we ingepakt, nog nat. Een vuilniswagen rijdt voorbij…

voorzichtig balanceert ze op de grens van haar leven met een misstap naar links tuimelt ze in de diepte van oud zeer uit haar verleden met een misstap naar rechts valt ze in de afgrond van haar angst voor de toekomst met uiterste krachtsinspanning kijkt ze recht voor zich uit en loopt voorzichtig naar de fijne momenten van haar…

Dat je een verband wilt leggen tussen een droom waarin je goed boos en de waarheid zei, dacht je en daardoor ‘s morgens in je kracht, dacht je en dat je tussen alles wat daarvoor gebeurde zoekt, waardoor Tussen een bezoek en handeling van je zoon bijvoorbeeld, een poster op je voordeur, de dimlichten van je auto je vriendinnen…

En dit wilde ik u zeggen: Voel mijn hart! Het is het hart eens mans, zo vaak gebroken, maar toch herrezen boven ramp en smart en weer in wonderbare jeugd ontloken. 'k Heb vaak, in overmoed, het Lot getart en 't Lot heeft zich, met slag op slag, gewroken, maar 'k sta weer pal en tegen 't Lot verhard, en voel me een storm van bloed in de…

We weten hoe wolken drijven, hoe staal buigt en sterren branden, we landen op manen, we schrijven machines die denken — maar niet hoe we moeten huilen zonder schaamte. We leren rekenen, maar niet hoe we troosten. We weten hoe tektonische platen schuiven, maar niet hoe harten breken. We bouwen raketten, maar geen vrede met onszelf. We…

Het leven schatert in de rondte Zijn wilde waan, Het stort van alle horizonten Tegen ons aan! Wij zien de barre tijden klimmen, Wier onweer wast, Slechts onze hand houdt aan haar kimmen De wereld vast! Door nevelige sferen gaan wij, Waar niets meer schijnt, Aan 't stuurrad van de wereld staan wij. Recht overeind! Vóór ons zien wij…