Ze kwamen voor Oasis naar de pub,
Het sneeuwde hard, er lag méér dan een meter,
En buiten woei het, binnen was het beter,
En zo ontstond al gauw een hechte club.
Terwijl de buitenwereld maar bleef razen,
Genoten zij van hun privé-oase.…
De wind van de tijd is
gisteren begonnen mijn
profiel te slijpen, het
restant van mijn gestalte
los te weken om het omhulsel
een andere naam te geven,
het laat mij iets berustend
in mij te voelen, het bestrijkt
de brede uiterwaarden
van vergeten sagen, mijn
fascinatie van groene oasis
helden waarin ik mij wil herkennen
moedig…
Stranden hulplozen in hun barensnood, hun
tranen vrijelijk te laten lopen in dorre
woestijnen van een overschillig genot om zich
in die stroom te scharen in de oasis van hun dromen?
Te ontsnappen aan een karig lot, een afspiegeling
van de vele valkuilen tussen altaar en schavot.…
Na lange jaren zal de regen van de hoop de woestijnen
kleuren, vol getooid met bloesems aangezet uit eigen
lijf, de “ Djins” hebben hun fata morgana’s gewogen,
wortelen droge stromen tot één welige oasis, weerschijn
van een nieuwe loop gevat in een gezamenlijk gebed.…
Profeet van Pâturages en zuiderzonminnaar,
maar meer dan dit: diepbewogen dichter
die de zware dingen van buiten licht schiep,
herschiep als de kompleet blauwe lucht, -
herder die het onvruchtbare gebeuren
van buiten, naar het grote centrum dreef, de oasis, de keure
van frisheid...…