De aarde vertakt zich,
De nacht vertakt zich door de dag, er schieten
nieuwe loten uit exotische vruchten en instabiele
grond - misschien nog wat onrijp - maar mensen
delen brood en bezit zonder elkaar te duchten.
Zij dansen op de oude zerken, van rood geaderd
marmer, waar eerst nog bloed en staal moest stromen,
spitte vloeibaar goud uit de schoot der weelde,
gefolterd en humaan gespleten, deelde hebzucht de
aarde in tweeën, een lege triomf zonder geweten.
Na lange jaren zal de regen van de hoop de woestijnen
kleuren, vol getooid met bloesems aangezet uit eigen
lijf, de “ Djins” hebben hun fata morgana’s gewogen,
wortelen droge stromen tot één welige oasis, weerschijn
van een nieuwe loop gevat in een gezamenlijk gebed.
Veegt een niet te stuiten wind het lange zwijgen weg,
bundelen duiven hun witte lelies tot een eindeloze
droom, de verdeling van gestolen buit, heersers wagen
te blijven zitten, leveren zich niet uit in hun moraal, maar
een springtij is niet te stoppen, vertakt de aarde zich in
ons aller mededogen, groene weiden worden autonoom.
” De aardse vrucht kent slechts een grote smaak,
die proeft naar vrijheid en zelfbeschikking “
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: pama, 2 maart 2011
kpnmail.nlGeplaatst in de categorie: vrijheid
Groene weiden
335
Geef je reactie op deze inzending:
Prachtig geschreven Paul