Alle inzendingen over Panman

Mijn dode ouders zien de schuur waar ooit mijn puppies speelden met een piepschuimen pop De passie van het eerste uur die wij zo vurig deelden is gestold tot lava in mijn houten kop Je vader in het verre Java zorgt vergeefs voor een klein meisje in een armoedig huis Hij ligt niet in diepe coma de ware reden voor jouw reisje ligt bij…

Zo ontzield geef jij het antwoord op de laatste levensvraag de trekken op je mond gesmoord in de stilte die ik draag de blik vergleden in het licht van het eeuwig schaduwrijk spiegelt de zon in het gezicht waarin ik mijn dood aankijk.…

Als uitschot van de maatschappij ben ik oneindig onrendabel mijn deken is een gehaakt sprei op het bloembed van de fabel als scharrelaar verman ik mij met de fier getrokken sabel ten teken dat ik dikwijls vrij met de stuurloze parabel voor galg en rad dat ik gedij los van elke vaste kabel en in het sprookje dat ik brei is iedereen…

Dit oergevoel kan nimmer leven op een plek zonder cultuur het brakke water wendt de steven buiten de oorsprong van natuur laat ons elkaar een eiland geven voor liefde van het eerste uur geen strakke regel houdt ons tegen wij zijn minnaars, wij zijn puur.…

Eens klim ik uit het kantelraam dat uitziet op een stenen erf ik zoek een boomstronk zonder blaam waar ik subiet mijn naam in kerf mijn volstrekt verlaten tempel verdraagt nog nauwelijks bezoek ik ben een te hoge drempel voor een ongeschreven boek uit mijn kaarsrechte rijtjeshuis zaag ik gedwee een huilebalk ik zoek een literaire kluis…

Uit prachtig batik knipt je moeder een sierlijk rank patroon een strikje en een beetje poeder maken jou mooi tot haar icoon uit een feestfles schiet een kurk tot ver over het water je draagt de kleuren van haar jurk als levensles voor later je drinkt tot in de kleine uren en verliest stilaan de greep dat je dit eens moest bezuren lezen…

De zwarte vogel ligt ontveld op je gepigmenteerde rug je perzikhuid is afgepeld je schouderbladen voelen stug wat jou optuigt als versiering maakt mijn betraande ogen blind nu je bedelt om een piercing verlies ik mijn onschuldig kind vul mij in je inktpatronen zodra je wordt getatoeërd laat me eeuwig in je wonen tot mijn doodskop is verteerd…

Dat jij de bodem bent geweest van mijn lichtzinnige bestaan heeft mij vertraagd verrijkt van geest nadat je plotsklaps bent gegaan sinds jouw vertrek spuw ik mijn gal met sterke drank in het café ik leef vanuit een vrije val en sleur de liefste mensen mee uit jouw postume aureool span ik ternauwernood een boog mijn vogelvlucht uit het…

Wie zo ernstig is beschadigd kan het litteken weerspreken slechts door falen en gebreken is de dichter begenadigd wie van woorden is verzadigd mag de blinde vlekken lezen want door vragen, stom gerezen is de dichter begenadigd wie zich tot drenkeling verwaardigt beschouwt het leven als een stunt als water naar het laagste punt is de dichter…

Wie zich in gespierde taal steevast aan het woord vertilt maakt zich ongewenst verbaal en lijkt aangeschoten wild wil mij tot de macht verheffen dat ik woorden wegen kan want diep dichterlijk beseffen doet lichtgewichten in de ban.…

En altijd weer verhuizen met pappa en mamma mee wat moet ik met plavuizen op een onbekende stee mijn vriendjes en vriendinnen denken dat ik hier leuk speel ik lees hun korte zinnen in de chatbox en mijn mail op school ben ik een vreemde voor de hele klas en mij ik voel mij een ontheemde ouders maken mij onvrij.…

Niet hier bij oom en tante wil ik vakantie vieren ik ben de bloedverwante van alle lieve dieren de konijnen van mijn neef ruiken naar huzarensla als ik ze een wortel geef doen ze schele hamsters na de forellen van mijn nicht smaken naar bunzingmagen de vislucht rond haar gezicht doet scherpe blik vervagen moederlief, breng mij naar…

Het elastiekje om haar staartje knapt in de Oranjezon toen hij zijn dodenrit begon leefde hij zonder gezin aan het wrak kleeft nog een haartje in naam der Koningin.…

Wij kreunen tegen hekken om het wrakhouten bestaan op de vermolmde plekken is het leven ons ontgaan wij schurken onze lijven tegen geschaafde knoesten in sex de tijd verdrijven voor het voorgoed verroesten wil ons gekerfd bewaren in de ringen van een boom opdat wij nooit verjaren als gelittekend icoon.…

Verdwaald zijn wij, verstrikt in vruchteloos verlangen van punaises los gewrikt in verse wond gevangen verteerd zijn wij, verzengd door zelf gestookte vuren met brak bluswater vermengd tot bittergarnituren.…

Waarom wachten met geprevel tot het sloffe sterfbed naakt wij zijn priesters in de nevel die betekenis bewaakt klanken aan de oppervlakte van ons tijdelijk bestaan zeggen wie zichzelf verlakte eer hij murmelend moest gaan geef mij reden voor verdieping van de woorden uit mijn mond ik wil varen als een Viking door de groeve in mijn grond…

Vader, ruik je de kaneel en proef je de papaver? is een lepel je teveel van mijn studentenhaver? brul vanuit je slappe vel nog één keer over tafel maak een eind aan deze hel en eet je laatste wafel geef mij het geheime teken voor het strijken van de mast laat ons samen oversteken onder lakens van damast.…

Gij langstlevende, ga nog niet draag mijn kindsdeel in uw hart het mooiste ligt in het verschiet voor wie gewisse doden tart mijn erfenis behoort u toe tot in de diepste genen gezaam zijn wij nooit levensmoe zo God ons tijd wil lenen zijt elkanders toebehoren boven doffe droefenis wie uit doden wordt herboren verschoont zich van verdoemenis…

In drommen staan ze aan m'n bed ik ruik koolmonoxide de helmen even afgezet voor verse invalide de namen op mijn gipscorset blijken krassen zonder ziel vriendschap als gestold vignet op een noodlijdend fossiel waar is de onbeschreven plek op mijn benauwde pantser verlos mij van dit groot gebrek ik ben een levensdanser.…

Zelfs met hen die mij verstaan kan ik dit geluid niet delen alleen, volkomen aangedaan roep ik mijzelf tot helen doof voor het kwade schikken van jouw stoffelijke resten blijf ik tot mijn laatste snikken hardhorend buiten westen.…

Ik zal jouw gedicht begraven in de grote ego-kist als je hem alleen kunt dragen heb ik mij in jou vergist met flarden van de buitenkant is nooit een kern beschreven gemanicuurde heksenhand door ledigheid gedreven grotesk gewauwel over kleuren die jouw zilte ziel ontbeert leidt ons blind door open deuren waar het ik-tijdperk…

Wij slaan splinters in de ogen van ons eigen vergezicht en verliezen het vermogen om te zien wat ons verlicht in elkanders nachtvizieren maakt het duister ons kijkdicht elke poging tot plezieren stuit op negatief bericht wij spiegelen de blinde vlek die alleen de ander ziet verstoten naar de zere plek van ons valse levenslied.…

Je hebt mijn zwartste gal gekneed tot een rif van bloedkoraal genezen van de slangenbeet vloeit mijn tegengif royaal elke zee om te verdrinken verdampt in onze beker blijf op twee gedachten hinken verenigd zijn we zeker.…

Je monkelt over levenslust die jij niet meer kunt delen en zoekt vergeefs bij mij de rust in al wat wij verspelen leunend op voorbije tijden tors ik de lege hulzen in een stil gemeenzaam lijden zonder nieuwe impulsen jij staat in mijn passe partout als prachtige bejaarde ik schilder mijzelf naar je toe uit ons restant aan waarde.…

Voor mijn reis naar verre oorden heb ik elk huis verlaten dingen die mij toebehoorden staan scharrig langs de straten weg van de gesteven boorden heb ik alles afgedankt uit verstorven slotakkoorden is mijn stem opnieuw verklankt dansend in een jas van jade span ik mijn strakke koorden vrijuit zwervend als nomade woon ik in eigen woorden…

Toon mij ongerepte steppen waar wilde wolven huilen laat ons daar de wonden deppen die onze ziel bevuilen vergrendel gordels van smaragd om onze kwetsbaarheden stuw de zee die pijn verzacht door ons verscheurd verleden.…

Bezweken aan omfloerste stemmen graven wij sloten in gedachten bevreesd voor voetangels en klemmen op wallenkant van waterkrachten verleid door half geloken ogen in visioen van ijzervlechters verglijden wij langs erebogen in maalstromen van trage trechters bevrijd van valse spiegelbeelden aan hete hangmatten verklonken zijn wij, armlastige…

Ik leg jou te vondeling in mijn laatste woorden jong gestorven zonderling geroosterd door gestoorden breng alsnog de zwanenzang die geen mens mocht horen lach een kuiltje in je wang en word opnieuw geboren.…

Zwemmend in gestolde tijd zoeken wij de virtuoos voorbij innerlijke strijd bolwerk van de bolleboos kruipend als een bedelkind bevangen door de kilte spinnen wij het labyrint van de immense stilte hangend aan een zijden draad vangen wij de laatste bloei in het licht van dageraad dobbert onze reddingsboei.…

Door de mazen in de wetten leven wij samen illegaal wanprodukt van korte metten vanuit een politiek schandaal door strakke keurslijven geknecht breken wij de beurse boeien als voorvechters van mensenrecht tegen willekeurig snoeien wie knaagt aan ons geboorterecht en de vrijheid van familie verdwijnt van onze achterplecht als tentakel…