Alle inzendingen over Pompeï

Zes jaar verlopen, en in je tent 's nachts om drie uur toon je me foto's: kijk, toen was ik in dienst, we groeven een villa op in Pompeï, het was berekoud, ik heb nog een munt achterover kunnen drukken, hier! Weer een paar jaren later blader ik in een catalogus over Pompeï.…

Was ik een jongen te Pompeï die net zijn lief verloren had maar niet het lef genoeg bezat zich van het leven te beroven alle zegen komt van boven…

Er zwerft een bange zwaan in een vijver op een werkende vulkaan. Het bloemenmeisje spreekt: 'Kijkend schrijver, red mij voor de wereld breekt!'. Ik neem haar bij de hand, wij vluchten snel voor de lava ons verbrandt. De redding is nabij, de hel vergeten en dan een kus, heel sappig, nu ziet zij mij.…

Grieks en Latijn staan weliswaar te boek als oude talen maar wat is oud, de oudste taal als dieplood der beschaving is een die ieder kent, althans zo denkt men in het algemeen Dat is te zeggen: menigeen c.q. de massameerderheid der markerwaardse achterhoekse urker kabeljauwse twisten nederweerts in koeterwaals Alsmede al die zuiderzeese…

Soms, mijn woeste minnares, is dit het beste tegengif, ook al dendert het genadeloos zoals ooit in Pompeï, waar je als bange zwaan in een vulkaanvijver zwom, toen je me, lief bloemenvrouwtje, vroeg: 'Kijkende schrijver, red mij voor de wereld breekt!'. Ik nam je bij de hand en wij vluchtten voor de dodelijke lava.…

een nieuwe opening van het gangenstelsel wij proefden al de lucht die daar eeuwen in het afgesloten gedeelte heeft gehangen met onschatbare info over het dagelijkse doen en laten in een egyptische gemeenschap nieuwe technieken leggen het gewone leven van vorm inhoud en smaak feilloos bloot net zoals bij de romeinen van pompeï…

Waar ons verzonken beeld in Pompeï te rusten ligt ga ik in de ochtend onderlangs de Lieve vrouw wanneer jij de Zwaan aanschouwt mijn lief over 83 kilometers meer dan gewild…

volgende, zo je wilt, maar nu is mijn lichaam in een volstrekt eenzame afzondering, is de fata morgana kapotgeklapt en glijden de tranen als bittere lavastromen uit de kraters van mijn hart over het landschap van mijn bedroefde ziel, waar de vreugdebeelden tot verstilde ruïneresten verstollen en verstenen, net als het blinde bloemenmeisje van Pompeï…