Alle inzendingen over Sofie

Schrijven gaat vaak over grote zaken, grote mensen De dood, de daad Grote liefdes, Groot verdriet Heilige vrouwen die plots verschijnen en verdwijnen Perfecte lentedagen, 24-25 graden en een fris briesje Zelfs perfecte herfstdagen die ideaal zijn om je eenzaam te voelen Alsof schrijvers in hemel of hel leven Maar nooit ertussen zoals jij…

Soms bekijk ik nog haar foto Dan kijkt ze terug Zoals een mentor z’n leerling een moeder haar zoon een martelares haar goede zaak een kenner z’n materie een kind z’n speelkameraad, dan knipoogt ze een dartel katje van 90 jaar Dan kijk ik weg en zeg tegen mezelf "Het was eigenlijk gewoon maar m’ n grootmoeder" Een leugentje om bestwil…

Blauwe waas Lichtjes over het water Zuchten van de dag Die zijn adem uitblaast Nevelig verlangen Naar sluiers van de nacht Die stilletjes maar snel Het land behangen…

Wolken in water Aarde raakt hemel en heel even ziet Vergankelijk later Niet alleen beeltenis Maar ook reflectie werkelijkheid ziet Wat mogelijk is Een omgekeerde realiteit het beeld in bestaan al kwijt…

Gesprekken als wajang, Schimmen zonder diepte Een scherm tussen schijn En werkelijkheid Een veilige projectie De schaduwkant belichtend En zo verduisterd Slechts de contouren zichtbaar Fragiele nuances Maken verschil Tussen zwart en wit, Iets wat alleen gevoel ziet…

Langzaam maar definitief Wordt de stam doorkliefd Haast meegevend, Ontsteld omwerpbaar te zijn. Het standpunt niet feilloos Een illusie met wortels Waar leven uit gegroeid is En waarop het loof steunt. Definitie vervaagt De vorm verandert En inhoud verdwijnt Zonder stam om het vast te houden.…

Zien oude mensen Herinneringen, De werkelijkheid met Een geschiedenis Verloren wanneer deze Afbrokkelt Personen vervagende Contouren De wereld wordt vluchtig…

De tijd een onzinnige dimensie Meetbaar Maar niet in emotie Waarde onbekend Nut de vraag Alles afhankelijk Van met wie je bent Gebruik geen wijzers maar geef Ruimte aan gevoel En leef…

Woorden en zinnen Vormen aaneen Zoveel meer dan letters alleen Klank spint en vormt Zonder remedie Een beeld, nee meer Een emotie Door je mond laten rollen Proeven en dan langzaam Langs je gehemelte Over je tong laten gaan…

Jij reikte naar mijn hand maar raakte mijn hart. Onbewust en onderhuids Iets ontzet. Toeval of overname, van wat van binnenuit is aangezet. Woorden en zinnen opeens oppervlakkig bij de Diepte van het beminnen.…

Regen op mijn raam Water en glas Vervloeien geruisloos tot een kus Traag samenrollend in hun omarming Versterken ze onbewust elkaars schittering Een doorzichtige samensmelting Nauwelijks merkbaar alleen als je er doorheen kijkt Verandert de breking…

Als claire-obscure jij en ik Tot in perfectie Zo puur In zachte belichting Staat mijn wereld stil Alles mooier Met jouw vergroting Met nieuw perspectief wentel ik me dromend In de toenemende diepte Van onze foto…

Betekenisvolle leegte Gevuld met tonen van verdriet De wereld valt samen Zodat je stilstaand beziet Ontschermd door tijd Bestaat alleen nu, Zonder moeten alleen moment en puur gevoel Zonder angst Ruimte voor essentie Leegte maakt heldere Emotie…

Voorlopig drijf ik op de zee van het leven met de stroom mee. Loslaten van bestemming, zonder gevoel van richting, is drijven het doel. Niet zoeken maar voelen naar de juiste golf om dan mee te spoelen. Besef zinkt in dat armslagen van mij niets veranderen aan het kalme getij.…

een land met blauwe luchten en goudgele akkers vervuld met hoop samen strijden de makkers hebben veel te duchten ze hebben hun hart aan blauw en geel verpand hun hoop echter is niet al te teer maar nog veel te hard het zou zo zacht moeten wezen en zweven als een veer maar voorlopig spreekt hun hoop nog jammerlijk ongewild wreed…

De boom pleit net als Nietzsche voor een nette terra-sofie met uitzicht op een parel: moeder Aarde, zo vol magie, een hemel... Als dank hiervoor worden zij in de Amazonedelta massaal vermoord. De longen van de aardbol krimpen in, steeds meer...…