Alle inzendingen over Van Uchelen

Ik kan je zo niet aanzien omdat ik in de erfenis van mijn eigen sterven kijk beroer mijn pupillen niet deze overgave is duur genoeg Een pendule heb ik niet maar had ik hem ik sloeg hem stuk om de raderen van de tijd over je rotte lichaam uit te spreiden Stiekem toch in je ogen gekeken en aan gene zijde beland hoor ik je lachen en zingen…

gedachten zoeken vorm ik vang ze in beelden zoek daarbij de woorden onzeker staan ze daar op lange dunne lijnen wiebelende koorddansers zinnen ontrollen zich als stevige touwen geven houvast aan gedachten en beelden gevangen in woorden…

Kom, laat ons lopen naar de dood heel stil en teder, hand in hand. Geen mens die zo een afspraak maakt Een zwijgende bizarre overeenstemming Van jou en mij Of komt de dood soms naar ons toe terwijl wij stil staan in de tijd en het decor wordt afgerold Een zinloze banale onverschilligheid van stof en as Maar op de dag van samenkomst…

Mijn schrale pen bleef woordenloos Bij het horen van jouw stem Die dieper doordrong in mijn ziel Dan zijn inkt in het papier En al krast hij enkel oppervlak Toch is hij mijn gezel De enige die jou verstaat Een ander houd ik niet Een ziel kan enkel zwijgen Van wat haar heeft beroerd Jouw stem trekt dieper voren Dan mijn pen in het papier…

Zachte kraters zijn mijn woorden door langzaam vallende gedachten geslagen het stof dat er door opwaaide zo van je jas geklopt Maar de kraters zijn zo zichtbaar voor jankend brandende geslachten gegraven de pijn die wij er inwerpen valt bodemloos kapot…

Ik weet nog moeder, dat wij in de avond zaten, dicht bij elkaar. Ik keek naar jou als ieder kind. Jij woelde door mijn haar. Ik weet nog dat jij teder was en mij heel diep beminde, al kende ik de eenvoud niet van dat gebaar. En dat jij zei: een ster, zij valt. Doe maar een wens met je ogen dicht. En dat ik met mijn ogen toe daar zat…

Opeens spook jij door mijn hoofd Had er zelf niet meer in geloofd Dat ook ik verliefd kon worden op een dag De dag is gekomen, de dag dat ik jou zag Nu probeer ik te werken, probeer ik door te gaan Maar steeds weer zie ik jou staan Wat kan een leven toch gek lopen Kon hier alleen maar nog op hopen Nog één keer geef je me een kus en knijpt…

en dan de stilte na de storm los licht scharrelt door je haar je lach danst voor mijn ogen ik lach terug en zwicht loop verder voor altijd weg van jou en doe mijn ogen dicht…

'k Zie je komen in mijn dromen. 'k Zie je komen in de nacht. o Zo teder, weer zo lieflijk, met je liefde jong en zacht. Ach mijn liefste blijf bij mij ook al is het donker buiten, kom stil liggen aan mijn zij tot het schemert aan de ruiten. Laat mij van je dromen zijn, o zo teder, o zo zacht. Kom weer slapen in mijn armen: in mijn hart…

Toch knap hoe langs het iets te open asfalt De geelgetruide Armstrong magistraal Als een volleerde Richard Groenendaal Vol overgave door het dorre gras knalt Ach ZOAB, sprak hij en geen spier vertrok-ie Staat voor: Zo Overwon Armstrong Beloki…

De kustlijn verandert niet voor de visser die dagelijks zijn netten uitgooit en onder het slijk het aardewerk niet vermoedt Het land was steeds land voor de boer die over haaienkerkhoven heen zijn wiede afstapt Graniet is hard en eeuwig en zo ook het marmer voor het kind dat metershoge tot kiezels afgesleten rotsen over het wateroppervlak…

Iedere keer weer die eindeloze vlakte van geribbeld ijs Iedere keer weer die grenzeloze leegte van vastgevroren sneeuw Iedere keer weer die onmetelijke kou prikkend en bijtend in de stilte Maar vannacht schoof er plotseling een ijsbeer in het beeld wollig wit, oneindig zacht.…

Hoe konden wij vermoeden bij de eerste dageraad die ons vulde met verlangen dat de zon zou ondergaan? De zon die ons vervlamde en deed dansen van geluk klom steeds hoger in de hemel door een zinderende lucht Wat waren we verbijsterd eerst zag jij het, toen pas ik dat die zon begon te sterven langzaam stikkend in de mist Het al verslindend…

Ik wacht op jou elke morgen Dan word ik wakker en maak ik me zorgen Jij bent er niet, een lege plek, een leeg gevoel Ik begin te twijfelen, ik weet niet wat ik voel Ik begrijp niet waarom jij wegging Kan niet geloven hoe onze liefde verging Wil niet alleen zijn op dit moment Zeg dat het wel gaat, maar ik raak er niet aan gewend Ik kan jou…

Daar Mabel nog zo groen was als het gras Waar zij als een onschuldig lam in graasde Begrijp ik wel dat het haar ooit verbaasde Toen bleek dat Klaas een zware jongen was. Ze dacht dat hij de prins was van haar dromen, Maar zij werd door hem in de boot genomen.…

Waarom sta ik hier, wat heb ik hier te zoeken Wat doe ik in dit lijf, van binnen lijkt alles te vloeken Snap niet wat er afgelopen tijd met me is gebeurd Donkere wolken hebben mijn leven anders gekleurd Waarom die twijfel, waarom koos ik dit pad Het leek allemaal zo makkelijk, wist eigenlijk niet wat ik had Maar nu zie dat ik val, diep en ver…

Decennia van groeizame grond drooggelegd in de ouderdom van verlepte lagen, liggen daar seniel in stille berusting braak en bochtig hun schrale resten…

Het was hier net zo heet als in de tropen, Een hittegolfje teisterde ons land; Daarom mocht Jan Soldaat van hogerhand Zonder bepakking de Vierdaagse lopen. Ik denk dus dat ons bataljon soldaten Ook in Irak de wapens thuis mag laten.…

Met hongerige blik en holle kaken En tot de draad versleten kleren aan Heeft mijn notaris mij te woord gestaan Toen ik bij hem mijn testament kwam maken. "Ik hoop," sprak hij, "dat u in uw legaten Veel geld aan uw notaris na zult laten."…

helder water dat kabbelt en klatert en stroomt en dan plotseling zomaar ineens tot stilstand komt in een poel die langzaam troebel wordt.…

mag ik deze stilte gebruiken om onze lijn te versterken twee armen te dromen die de spanning smelt gevoelens zien ontluiken onzichtbare krachten werken zodat liefde gaat stromen en afstand niet meer telt…

omdat lopen beter is dan stilstaan hebben zij niet op de bus gewacht maar gaan alvast gestaag het uitzicht in, met grote ogen kijken hen de dieren na zij namen afscheid zij hielden even bij elkaar wat straks uiteen zal vallen huil niet, zegden ze omdat woorden beter zijn dan stilte een jongen loopt hen tegemoet met rubberlaarzen in…

Waar dorstige hunker ’n tekening maakt van lege flessen op de vloer, klemmen trillende vingers het volle glas lopen druppels naar beneden creëert zijn geest in mistige banken het gevoel van geleende warmte…

De zon, de zee, een verlaten strand, jij en ik, samen hand in hand. We lopen en kijken naar elkaar, als een jong en smoor verliefd paar. De zon kan je uitstraling niet verbleken, ik raak maar niet op je uitgekeken. De wind waait lustig door je haren, mijn hart komt maar niet tot bedaren. We lopen alsmaar door, voet na voet, samen onze toekomst…

Wie dat ik immer smart zie dragen, 'k Heb ook gevoel daarvan, Ik sluit mijn oor niet voor zijn klagen, Maar help hem als ik kan. Een mens in droefheid op te beuren, Is zelfs voor kinders zoet. Die spotten kan met hen, die treuren, Vertoont een slecht gemoed. Zou mij eens anders leed verblijden? Zou 'k lachen in zijn smart? O neen! een…

Ik weet niet wat jij met mij doet Het voelt zo fout maar toch ook zo goed Ik probeer mij te verzetten, maar zie overal jouw gezicht Hoor je stem, voel je adem en zie je staan in 't avondlicht Ik pak je hand en vraag je bij me te komen Vertel me geen leugens, laat me nog even dromen Houd me stevig vast en sluit je ogen Nog een knuffel, probeer…

Door het open venster zingt helder licht met vol enthousiasme, doorbreekt de stilte met woorden van tijd om de zomer in te luiden Een droom is geboren en zwemt uit de leegte van de nacht in open armen die de ochtend begroeten Het geluk smelt in de klanken der vogelslied dat uit de schaduw opnieuw van de zon geniet…

De verschijning die je bent, laat mensen je onthouden. Het vertrouwen dat je geeft, laat mensen van je houden. Mensen bewonderen je om al je kracht. Dat je zelfs op vandaag de dag nog lacht. Jij zit boordevol levenslust en vrolijkheid. Dat is waarom je opnieuw begon aan deze zware strijd. Hopelijk zullen onze innige gebeden niet voor niks…

Zonsopkomst heeft altijd een mysterie. En nu draagt hij ook jou met zich mee. Mensen leven, de wereld gaat verder, alsof niks gebeurd is, zwijgend als de stille zee. Ik kijk om me heen, ik probeer je te vinden. Daar op de plek waar ik jou altijd zag. Ik zie je niet, en ik loop verder, op het ritme van jouw lach. Ik volg jouw voetstappen…

Mijn gevoel laveert mij door het leven. De route wordt gelezen door mijn hart. Wat ik tegenkom is me om het even, want het echte leven is vaak hard. Genieten doe ik nu met volle teugen. Ik kijk positief naar wat dan ook. Deze tijd zal me nog lang blijven heugen, want al het negatieve gaat op in rook. En als de rook om je hoofd is verdwenen…