Alle inzendingen over Wendy van Dijk

Het hart is leeg. Het gevoel verschuilt zich achter de rietzoom van een oeverloze vijver waarvan het oppervlak even accentloos is als de weerspiegelde lucht. Niets verraadt enige emotie anders dan de kilheid van een ingetreden winter. En vanuit het gevoelloos zijn treedt een rust naar voren die de verlatenheid van het landschap…

U vraagt waarom ik het kantoor van Quote Dat blad dat met zijn jaarlijkse top honderd Sinds jaar en dag de media bedondert Met bijna twintig kogeltjes beschoot? We staan dan als Oranjes wel wat lager Maar ja, zei Bernhard, ik blijf toch een jager…

De bittere genoegens van angst klinken als de laatste noot een symfonie van donker leven maakt je ruimte meer dan groot Kon ik maar de stiltes bespelen de zwijgzame tonen van je hart zou ik de wereld kunnen betreden waarin je jezelf zo tergend tart Ik zou een strijkstok laten dansen over de snaren van je borst met tederzachte strelen…

Kwetsbaar getroffen met een pijnlijke schoonheid valt ze voor mijn voeten neer. Ik durf niet te kijken, draal wat heen en weer. Toch is de reflectie te hard om niet te zien te dromen. Ik stotter nog voor ik spreek, geen fluister rekt mijn gedachten en val machteloos in stilte neer. Toch is er iets dat raakt, de mysterie in haar ogen, de…

De Duitse adelaar en Franse haan Wrongen zich als een slang in duizend bochten En al heeft Zalm ook als een leeuw gevochten Hij kwam tenslotte toch voor aap te staan. Want deze leeuw was slechts een muis die brulde Uit heimwee naar de goeie ouwe gulden.…

Ons nageslacht heeft het zwaar te verduren, Want in ons land gaan in de moederschoot Voor de bevalling veel meer baby's dood Dan het geval is bij de Oosterburen. Wellicht wordt het de kroonprins bang te moede, Maar godzijdank is hij van Duitsen bloede.…

In het schrapen van de tijd waar uren stil verloren gaan en dagen kralen rijgen aan het snoer van eeuwigheid, laten weken maanden sterven raken jaren in vergetelheid verstrikt…

A] Je hebt van Sint een heleboel geëist, Je hebt wel dertien kantjes volgeschreven, Maar het cadeau dat hij je nu zal geven Staat toch niet op je ellenlange lijst. Je raadt het nooit, dus pak meteen maar uit. Je krijgt geen bal, geen moer, geen biet, geen fluit. B] Op pakjes zijn wij meestal niet zo dol: Ze brengen zelden vreugde,…

Ik hou toch zo van meringen met van die fluppen aan elke kant Ze kruipen als gewone bleringen maar verslonsen ieder argeloos kwasant De vuurtoren aan scheepse kraven spuit zijn licht naar ’t grobuit wanneer het volmondig langs komt traven en hun wapkleppen ontsluit Dan is de welling in het slonder en de mering geeft half stok Ik neem mijn…

Zilver hangt de zon boven de kale kruinen herfstig slotakkoord…

Niet op reis gaan maar terugkomen van ver het zout smaken dat in de lucht blijft hangen en het zeewier ruiken het onaangeroerde reisgoed terugbrengen en verwacht worden. ----------------------------------------------------- Uit: De bladen voor poezie, 1937.…

De voornaam "Willem" oogst niet veel applaus En "Lodewijk" klinkt ook al voor geen meter Prins Alex noemt zijn kindje strakjes beter Georg, de tweede voornaam van prins Claus Al zal dat ook wel weer voor ophef zorgen Want Máxima die spreekt dat uit als Jorge…

Ik kijk mijn zoon. Hij slaapt, ik schrik en zie: daar ligt mijn vader. Ik vraag hen wie ik wezen wil en of ik die al nader. Zij zwijgen dat ik verder moet. Ik kus zijn halsslagader: Barbara, klopt zij, Barbara. (zijn mond geurt nog naar tandpasta) Aan het werk dus, aan het werk! De slagen der stomheid zien te verslaan door kakelend op…

in diepe stilte van vergeten leven huist de kille mens met gehaat lichaam zwarte bloemen als kern van ik verstenen zonden zonder naam weg van gedachten gijzeling van licht dood voor woorden met vergeest gezicht niets kan hem nog meer verteren dan tot stof te wederkeren…

waar voeten langzaam voortbewegen krakende takjes vermijden haast sluipend met schaduwgevoel achtervolgd de ril over rug en hart dat onbedoeld een keer teveel over- slaat scheelkijkend alle richtingen hand als spoorzoeker verdwijnt steeds even af en toe mag de misthoorn even blazen wanneer tot grote schrik geantwoord bijna…

Ik gun de dieren een menswaardig leven, Vandaar dat ik aan kat en hond en schaap, Aan varken, schildpad, koe en geit en aap Mijn Europese stem zou willen geven, Maar op piranha, gifslang en muskiet En teek en vlo en stinkdier stem ik niet.…

Hij zit bij het raam en ziet de zachte vlokken een voor een de wereld bedekken op tafel ligt de krant nog ongelezen stilte kruipt door de kieren de klok tikt het binnen grijs zijn ogen vallen langzaam dicht niemand meer om hem te wekken…

oprollend zich de slaap gevat met opgetrokken knieën, het hoofd in tussentijd gestoken door ontbrekend glas, gewikkeld in donkere vachten, geen gedachte die mij hier niet wiegt, in deze schemerzee ken ik mij pas, warm gevouwen deinend deint alles dubbel, ik lig er bijna ongeboren bij, dobber in eigen sop tot de dag er op volgt: 'goeiemorgen…

ik ben een strenge vorst als een striemende hagel scherpe kantjes op een harde schaal leef gehard met graniet voorkomen wacht gewoon tot ik compleet verstaal van dag tot dag gisteren verliep met de wijzers voorbij verleden vergeelt toch, soms, misschien bij wijze van is er de roestige drang naar zalf die breuken heelt…

Wie kansarm is en plaats zoekt in ons land Dient Neerlands grootste havenstad te mijden, Want rijk en arm wil men nu beter spreiden En deze stad heeft al zo'n achterstand. Dus onze Bloemendaalse autochtonen Verplicht men straks in Rotterdam te wonen.…

Er wordt natuurlijk rood-wit-blauw gevlagd En honderdeenkeer klonken luide knallen, Want Maxima is nu dus al bevallen; De dochter kwam veel eerder dan verwacht. Het uitzicht op de Nederlandse troon Is kennelijk het beste groeihormoon.…

Ik heb mijn buikje altijd goed gevuld Met zoetigheden en met vette happen Die Albert Heijn te kijk zet op zijn schappen En van mijn dikte heeft hij dus de schuld. Ik zal hem daarom voor de rechter dagen Om mijn verdiende smartengeld te vragen.…

Mijn zoon, jou maak ik advocaat Professor, arts en diplomaat Ik maak je mediamagnaat En lid van de ministerraad Zo sprak een kannibaal in Tsjaad Behalve als het oorlog wordt Dan maak ik je soldaat. -------------------------------------------------- Uit: 'Dat lijkt warempel sandelhout', 2003…

Dreigend was de aanblik van het huis waarin we woonden de ruiten waarachter onbegrepen woorden spartelden om adem een deur die halverwege een zin werd dichtgesmeten en het begrip dodelijk afknelde tot een wurging zonder einde. Onze laatste omhelzing…

De grote oorlog die we voerden – al wisten we niet waarom – was het bewijs van onze liefde, even onsterfelijk als de veldslag. Want we deden nog de moeite elkaar te overtuigen; slechts zwijgzame onverschilligheid had ons kunnen doden niet de grote oorlog…

Ik had je niet zien komen ook al stond je aan mijn zij je aanwezigheid alleen was niet genoeg om je op te merken Maar toen ik je zag, en jij mij streelde met een woord bleef je voor eeuwig aan mijn zij zelfs toen je weer verdween…

ik spring met nooit geziene hoop in de poel van levensloop een druppel een kind van grote woorden op reis naar onbekende oorden naar verzadiging van langverwachte daden moed houdend vastberaden alwaar nu hier aan rand van water een val in bron van later en verlies mijn waterloos gezicht in tijd van te vervullen plicht…

zorgvuldig kozen toetsen de juiste weg van leven nieuwsgierig en plots versneld gedreven naar richting gekozen vorm op glas in het geheugen voor eeuwig…

De lucht is vochtig helder. Twee hemelsblauwe kijkers priemen er doorheen. Een waterig zonnetje trekt als een stiekeme glimlach de aandacht. Een grote V wijst richting. Ik hoor een zacht geluid en wanneer ik verwonderd opkijk besef ik pas dat het van binnenuit komt. Als een bijna fluisterend stampvoeten komt iets dichterbij. Ik adem…

Ik heb weer meer te kiezen in mijn leven Dankzij mijn multifunctionele bril: Als ik de wereld scherp beschouwen wil Draai ik de beide glazen op min zeven En als ik even niemand meer wil zien Stel ik mijn bril gewoon in op plus tien.…