Alle inzendingen over bang in donker

ben je in het donker bang duren de nachten te lang denk je dat je daar wat ziet heus, spoken bestaan niet zie je schaduwen op het behang jagen geluiden je op stang geloof alleen wat je werkelijk ziet want spoken, die bestaan lekker niet…

Ben niet bang Voor de nacht Want het is de dag Maar dan donker Ben niet bang Voor het donker Want het is het licht Maar dan anders Ben niet bang Voor anders Want dat is normaal Maar dan uniek…

Als het koud en donker is, met sterren aan de hemel. Krijg ik een alleen en bang gevoel. Bang voor alles wat er komen gaat, of wie me bij daglicht weer verlaat. Bang voor koude donkere nachten, waarin ik eenzaam en alleen, om alles wat ik in mijn hart heb, stiekem en heel zachtjes ween.…

wat een sterrenhemel uitricht met de mooiste mysterieuze plekjes veroorzaakt hartverwarmende binnenpretjes maar die mooie mysterieuze plekjes hebben goed verscholen trekjes en die liegen zo vaak in het licht!…

Grenzende gedachten bij de tijdloze schemering, geroepen door prachtig donker, mooi als het licht Zonder spreken dichtbij de oudste waarneming, het niets een omhelzing van eeuwig vooruitzicht Terug zonder traan naar de zwarte filmrol, verzadiging van elk hunkerend begin In een duidelijker aards rock & roll, op een toneel zonder podium gewin…

zo mooi en toch bang het duurde ook wel lang een beladen situatie vol verdriet en stagnatie maar eindelijk daar was hij dan mijn ideale man zo snel wist ik dit maar liet niets merken raakte wel verhit ik kwam er achter een tijdje geleden toen ik mijn dochter vertelde uit het verleden na veertig jaar zag ik hem terug de avond ging veel…

ik staar in het donker zo licht en mijn ogen zoeken jouw gezicht ik ben bang bang het te vergeten ik sta hier als je wilt laat me weten want nooit was er iets zo grauw als een sterrenhemel zonder jou…

Het is de nacht die luister geeft aan het gefluister wat zacht wijkt naar ruimte en zwicht voor de druk van het ochtendlicht…

Ben Jouw hand, waarin mijn bange hand. Je wilt me meenemen, maar ik wil niet, ik kan niet. Ik wil nog zoveel, moet nog zoveel. Ik ben zo bang, voor het donker, voor het niets, voor God. Is er een god? Er is een god. Ik ben zo moe. Ik kan niet meer, wil niet meer. Ik geef je mijn hand. Mijn bange hand, in jouw hand.…

maar omdat hij bang in 't donker was. Door altijd te fluiten, als hij 's avonds onder stergeflonker, van zijn meisje kwam... voelde hij zich niet meer zo alleen, met al die schaduwen om zich heen. Ja, hij heeft wat afgefloten, zijn hele leven lang. Want hij bleef als de dood zo bang.…

ik zag mezelf graag als hinde met glanzende donkere ogen al was het maar voor even was ik alleen maar bang…

Donkere paden, duistere velden. Je bent bang, maar weet niet waarvoor Je wilt weg, maar weet niet waarheen Kom op. Spring, over de paden, door de velden. Kijk niet achterom, wees niet bang Want ik, ik vang je als je valt.…

Bang ben ik niet meer de stem die alle angsten weerstaat en dapper verder gaat. Bang ben ik gebleven met mijn herinnering die ik niet kan vergeten als ik kijk en ze weer lachen en slaan zolang ik schreeuw in het donker en niemand mijn angst wil delen.…

Niet te branden uit het bed, het is zo donker, hoor ik gekreund nog maar net! Niet te porren op te staan, doe dan ook geen lampjes aan! Ik kijk eens rond en besluit dan snel, die dag begint ook zonder ons wel nestel me gezapig wederom in het nog warme bed! Hoe heerlijk is nestelen?…

Daar waar de lucht hemelsblauw kleurde, de bloemen hun geur afgaven als bezwangerde lucht schuiven donkere wolken langzaam maar zeker over de stad. Maar gisteren, scheen de zon, zoemden de bijen geurden de bloemen, dat WAS, NU is het donker, zie jij het ook?…

De lucht die betrekt. Er verschijnt een grijs wolkendek. De zon houdt zich schuil.…

Daar lag het dan weggedoken voor de zon alsof het bang was, om afscheid te nemen van dit winterse gevoel daar lag het dan weggedoken bij een struik bang om te verdwijnen in de diepe donkere grond daar lag het dan eenzaam in een hoekje bang om gezien te worden door die grote warme zon daar lag het dan dat laatste, kleine hoopje sneeuw…

Leve vuur en sprokkelhout Al breekt een storm de bomen af het diepste donker raakt je niet Als duiven op het dak vergaan sterft binnen slechts de volksmuziek Wees bang wanneer het lichter wordt - In daglicht zien ze wie je bent: een bang, verlegen, aardig mens Gebroken, maar nog niet kapot…

Ik wil niet wéér strijden tegen die demonen in mijn hoofd ze zouden mij nooit weer verslaan ik had het mezelf nog zo beloofd Ze drukken me naar beneden met al hun kracht terwijl ik naar boven wil en iedere dag moet vechten met man en macht Ik haat ze zo door en door ik voel ze marcheren en ik, ik kan niet anders dan ze proberen…

Wees niet bang voor de stilte wees niet bang voor het brandend vuur wees niet bang voor het wilde water wees niet bang voor het donkere uur. Wees blij met wat er op je padje komt wees blij met de bloemen op je balkon wees blij met een fluitje van een cent wees-ondanks alles- blij met wie je bent.…

De dauw op het gras Doet alras De dorre dag Van gisteren vergeten De tranen der natuur Doven het vuur Van vaag verlangen Voor zeker een minuut of tien…

Een jaar. Een jaar vol spanning, een jaar met verdriet. Een jaar veel gelachen, maar wie ervaart dat niet. Een jaar veel drukte een jaar met pijn. Een jaar vol veranderingen, maar ook wel weer fijn. Een jaar vol met beleving, een jaar met zorgen. Een jaar met een afscheid, maar ook een jaar met een morgen….…

Lief kind Je moeder hoort er altijd te zijn, want je bent nu nog zo klein. Ze zou je moeten knuffelen en kussen. Ze zou je ruzies moet sussen. Met jou naar feestjes moeten gaan, en met schoolreisjes op je te wachten moeten staan. Als je ziek bent, over je waken. Samen met jou een cadeautje voor je juf moeten maken. Ze is veel te vroeg…

Je bent er nog. Ik praat met je. Ik schenk je thee in. Geef je een koekje. Vertel van alles over iedereen. Nee,ik ben je zuster niet. Je laat me lachen en weer huilen. Ik zet de bloemen op de tafel. Zoek je tas na voor kam. Je vertelt me over deze morgen Nee,ik ben je zuster niet. Je zegt me wat je zal gaan eten En vraagt of je fiets…

Een nieuwe periode in een het leven van ons kind. Ik moet er nog aan wennen, al weet ik dat zij het prachtig vind. De kleutertijd heeft ze gehad, er zitten nu serieuzere zaken in het vat. Ze leert er rekenen en krijgt nu taal, voor je het weet leest ze `s avonds zelf een verhaal. Die kleine meid, ze word zo groot. Ze past niet eens meer lekker…

Eén seconde het is maar even. maar je kan er zoveel in beleven. Er is gekeuvel of het is stil. Je denkt aan iemand zonder dat het wil Je hoort ze achter je praten maar bij die ene seconde wil je het niet laten. Nog één seconde er bij en dan is het moment weer voorbij.…

Lopen in het bos met de handen op de rug. Ik praat tegen de hond maar hij zegt niets terug. Waar gaan we heen, wat doet het er toe. Je gedachten laten gaan en ik word niet moe. Wat gaan we doen De hond kijkt me aan. Ach ja, laten we maar naar huis terug gaan.…

Het menselijk gelaat - hoe droef mistekend, des morgens in de tram grauw van de nacht, des avonds in de tram grauw afgejacht van al waar men zich deerlijk in verrekent. Retour kantoor, kliniek en magazijn tobt elk om wat men zich ziet tegenvallen. Zie in de mondhoek, onder de oogwallen onverwisselbaar de paraaf der pijn. Hoe als nu plotseling…

Zij sloot haar ogen voor de wrede zon en Ontvoer volkomen de aanwezigheid Der anderen. Zij heeft zich diep bezonnen, Zij was alleen geweest ten allen tijd. Achter haar warme oogleden begonnen De fluisteringen van de eeuwigheid. Waarom was zij niet eerder overwonnen En van haar liefde en haar smart bevrijd? - Toen zij haar ogen eind'lijk…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…