Alle inzendingen over coloriet

De prille ochtend strooit een vluchtig coloriet de berken dansen…

In de herfst valt alles terug in zijn plooien en rimpels worden dieper uitgesneden uit opgedroogde levenskanalen kaalheid lijkt onvermijdelijk hoewel weggestoken achter een tooi van bont coloriet. neen op afgehakte boomstronken groeien enkel zwammen of voor wie nog hoop koestert: paddenstoelen. ga er maar even bij neerzitten ...…

sprankel is totaal verdwenen Je levensvreugde nam de benen Dit aan te zien doet ons verdriet Je lijkt gehouwen uit graniet En niemand kan je hulp verlenen Vriendin, je ogen stralen niet De sprankel is totaal verdwenen Het is alsof je niets meer ziet Je had een schrijver in je genen Van schrik begint nu ons verstenen Het zwart wint het van coloriet…

Zover het oog reikt sprankelt een mêlee Van oogverblindend schone orchideeën Lichtdoorschijnend violet scharlaken Vonkenspetterende lentefeeën Nachtvlinders als paasvuur torenbaken Vuurvliegjes bevrucht door zonnedauw Lucide colorieten bloedkoralen Fonkelend lapis lazuli blauw Flonkerend langs zacht glooiende dalen Blinkend rood in…

Voor het regionalisme dienen aan zij die stilstaan omkijken naar vroeger tijden van opbouw tot trouw, waarvoor aan leiden geen plaats vrij: afwezigen aarzelend waarheid die verdeelt, gemak voor mij die steelt uit landschap's coloriet zo niet van compositie mij verkijk, overal kleurloos schiet.…

Dan woelt hij verf in coloriet en klodder bevoelt bevecht beziet de kleurenmodder bekoelt het goede van zijn woede totdat de chaos lijkt beslecht. Maanden vele uren verder veegt hij bezielt en trilt iets los ziet zwijgend zwoegend gaandeweg het bos: daar staat een kunstwerk, recht. Wat er dan nog verder moet?…

drift drijft begeerlijk lonken jonge blommen zoeken in rust’loos dwalen lijven ogen neuzen monden om te bepalen zonder knel hun keus diep in splonken ziet het water stijgt ze tot de lippen ze kruisen smakken pakken snakken snuiven drinken legen al hun zakken hun hoop nu een ware lief te snippen voor één nacht het leven eeuwig te maken coloriet…

De dis beurt, glanzend in 't damast, Zwaar zilver en zoet ooft; in donker-koele kruiken En transparante fluit smilt 't welig coloriet Der kaarsen, die hun vlam tot een goud hart ontpluiken.…

Want 't coloriet als spiegelend ijs of hete kolen in het duister, bevroren ramen in het maanlicht of schaduw van de zon is maagdelijk onbeschreven. Monddood zijn ze nu, gelaserd in hun sporen, en wendt of keert en draait ze her, hun stille pracht en zilverkleur gewaad, gaat nimmer nooit verloren. Niet even.…