Alle inzendingen over deurne

snuit die heel hard zou kunnen blazen maar het verhaaltje waarin dit gebeurde is zoals niemand echt zal verbazen voor die jonge deerne uit Deurne hiermee nog heel lang niet uit…

Tussen de beken langs het smalle wegje stil in de regen kom ik gegaan, kom ik gelopen en tijg naar de verten tot waar de woning in ’t naaldbos moet staan, kom ik getreden langs bloemen en grassen, druipend van water groen-blank in het licht, kom ik getogen al zeggend en zingend ’t zinrijke woord van het beeldend…

Lief is ‘t mij te lopen dromen in de laan, als door ’t lover van de bomen koelten gaan. Beuken zijn ‘t, rood-donker-bruine, flonker-goud, als men vindt in buitentuinen, eeuwen oud. Wat een weelde stil te dwalen uren lang, door de lover-kathedralen, rijk aan zang, velden langs met wind-bewogen goudgeel graan…

In ’t oude park ligt als een ark ’t eiland in ’t water. Zilverlicht van de maan, fantomen gaan over het water. Mijn bootje zacht drijft in de nacht op ’t donk’re water. Hoor, ruisen fijn van de fontein, ’t is zingend water. Hoe wonder dat droppengespat stuivend in ’t water.…

In ’t berkenbos waar late zon op zilver-blanke stammen scheen, daar was ’t dat al mijn leed verdween en nieuw geluk begon. Daar beefde in ’t bos een rose gloed al hoger naar de toppen hoog, die ’t speelse briesje teer bewoog, al zachter ging mijn voet. Ik liep zoals een neofiet gaat door de Tempel stil ontroerd, aan de aarde…

Van Venray richting Deurne rijdend, waar een grenslijn Noord-Brabant scheidt van Limburg, ligt links van de weg een bosje onder een door bendes van forenzen, wegreuzen en -piraten doorgezet beleg. Er prijkt daar een verkeersbord, blauw met witte P.…