Alle inzendingen over dirk

het bakkersmeisje had poeder op haar armen zodat hij vragen wou mag ik even over uw armen blazen mag ik het even laten sneeuwen en dan zien hoe vlug het dooit maar hij vroeg maar liever een brood want bakkersmeisjes, die dooien eigenlijk nooit ------------------------------------------------ uit: 'Mag ik het even laten sneeuwen', 1995.…

sinds kort hebben we een hond het is nog een hele kleine de kinderen gaan uit hun dak en om de beurt een blokje rond we hebben al een jaar een hond gelukkig is het niet zo'n grote de kinders lopen af en toe wel eens een blokje met hem rond al jaren hebben we een hond nog altijd moet hij poepen maar niemand loopt er ooit nog een blokje…

Eindeloze dagen Nachten zonder droom Ik blijf het verlangen Verlangen naar het chroom Tergend diepe graven Die dood zijn door de kou Hoe moet het in het leven Hoe moet het zonder jou Hoelang gaat dit duren Dit gevoel zonder gevoel Morgen wordt het beter Morgen is alles Cool Waarom blijf ik nou denken Waarom doet dit zo’n pijn Je…

een gevangenis is veilig alles strak gecontroleerd dat de vrijheid maar beperkt is wordt regelmatig geprobeerd toch is alle luxe daar aanwezig mensen zat die er voor gaan alleen de werkelijke vrijheid daar ontbreekt het nou net aan wat neerslachtig denk ik soms ’t is net als aan het hof een gevangenis gelijk ook al lijkt de luxe tof…

met haar handen op haar buikje net wat ronder dan voorheen voelde zij daar iets bewegen diep van binnen, naar het scheen nu zo’n wondertje gaat groeien dient het zich voorzichtig aan even moest ze rusten ze had een lange dag te gaan telkens als zij leven voelt is er dat intens verlangen dan pinkelt plots een traantje over haar bijna-moederwangen…

Voorzichtig. Omzeil de verrukking, dat zinkt toch maar als reumatiek het gebeente in. We heffen aanvankelijk de jurk tot op de heupen slechts. De maan fonkelt maanlicht op je naakte dijen. ‘Een waarheid,’ fluister ik ‘herhaalt zich niet’ & ‘je trekt mij als het trekken van de maan.’ Stilte. Het droge zand schelpt je nog omstandig haar nee…

Nu in duizend ongedane daden in klaarte oplicht al geheel het pad met de uitgesponnen levensdraden en niets nog wijst naar vrijheid die het had verborgen in het draaien van het rad, nu het haar licht als git ontvangen heeft en er geen hoop meer in zijn duister leeft, nu feit de nood opheft aan menig woord, nu rust de spin gevangen in haar web…

Nu het zich weer in stof en as vergaart en droog de rauwe brokken haat verslikt, nu het vonkt als het maar van haar gebaart; en het op de feiten foute data hikt en bij de pantomime lacht en snikt, omdat het weet dat alles toch vergaat, nu zij in het en overal bestaat, nu het heet haar vuur door zich voelt varen, nu is het weer bij doem tot…

Ik lach het buiten uit dat in mij wil Het reine deel dat leeft van u, vernielen: Mijn leed, uw beeld staat immers eeuwig stil, Het is van glas & spiegelt onze zielen. & Wat naar binnen wil beweegt te veel, Om door te dringen naar mijn deel in u, Dat in u ik & u in mij tot deel verdeelt Van een onbreekbaar heel, een wij, een kei, Die op de…

constant is steeds het aanbod van beweging het ogenblik nabij waarop de vraag verstomt. kelk die je dwingt zich om te keren: een bodem schilfers dwarrelt neer, leegte na het drinken, magerman, die op de winterhuid van straten slijm en rot als goud verteert. vocht dat in vertwijfeling haast zich opwaarts door de poriën murwt: verlangen…

Jij, de korsten ik op jouw afwezigheid, het verdwijnen waarin genadig blijkt: onwetendheid, mijn onmacht en het respijt dat niemand krijgt. Jij die nooit op jou lijkt, een schelp waaruit de zee verdwenen is, mijn hand waarin jouw weigering verzuurt en hoe vervloekte liefde verder duurt terwijl ik grijp en hijg en mij verzwijg. Heb ik verlangen…

Het zegt de dingen zakelijk vaarwel, er is een lijk present dat het verlaten wil. Banden ontbinden, ankers vergaan: het kan alleen in het als het bestaan. Het is atol, zijn aders zijn koralen. het is een wegen op het wiegen van de zilte zee, onmachtig drijven in het oog van de brullende zon. Het spreekt zichzelf niet langer tegen, het…

Door het raam Kijk, trage sneeuwvlokken. Perfecte vergankelijkheid.…

In de ondoordringbaarheid van mijn zijn, het artefact dat jij als mij aanschouwt, terwijl ik nergens ben, ontsta in pijn als sparteling, terwijl jij muren bouwt rond het gras met de walg die mij vertrouwt, in het matte zwart van jouw stalen as waar alles is, en blijft, dat er nooit was, in't git waar niemand nog mij raken kan, waar niemand mij…

Waarheid, die wervelende verveling die ruwer steeds te diep in mij ontstaat, dat ik erbarmelijk te wiegen lig, zing, lezing na lezing mijzelf ontdoe van haat, haar in mijn vervoering breng, in 't gelaat de verschrikking ontwaar van haar schoonheid en in mijn stem haar onnavolgbaarheid omwikkel met het naakte van mijn taal, de galm ervan in letters…

in deze volte van vernietiging spreek ik niet hun namen uit. dichters begraaf ik in mijn koude dagelijks. hun zwijgen ettert, zweert letters uit mijn mond en de namen kleven de leegte van de namen aan de tegels van de leegte die de leegte betegelen zodat er middenin een leegte kan ontstaan genaamd verlangen waarin de woorden witte tranen…

Mistroostig de kale takken reiken van het zuigende naar de grijze lucht. Geen ene plaats is nog te bereiken want het zicht is van mijn stilstand vlucht en klank versmelt tot onleesbaar gerucht. Jij, trilling in mijn vingers, maakt je haar los en schittering daalt neer, godsgebaar. Ik was er niet, weigerde, was niet klaar. Ik ben er nu, solitair…

Verkaveld onder ‘t lage wolkendek tot in de verste uithoek ingemeten door paal en perk uiteengereten: de delta Hier ligt becijferd en beschreven in meters, aren en hectaren met hypotheken die ‘t perceel bezwaren: het eigendom. Alleen de wind heeft men nog niet gevangen en ook de regen kent uw grenzen niet, de vogels die in ‘t luchtruim…

Haar ogen zee die in zijn ogen strandt, haar lippen wijn die om zijn lippen spoelt, haar oren krullen krullend in zijn hand, heur haren goud waarin het zonlicht joelt en al dat stralen was voor het bedoeld. Zij was een maan, het liet haar schijnend staan tot al het licht van haar was heengegaan. Het gunt u zicht, laat u lezen zelfs haar huid,…

Daar moet veel strijds gestreden zijn, veel kruis en leeds geleden zijn, daar moeten heil’ge zeden zijn, een nauwe weg betreden zijn, en veel gebeds gebeden zijn, zolang wij hier beneden zijn: zo zal ’t hierna in vrede zijn.…

nu de toekomst verdwijnt in de kennis van morgen beleven wij pijn om wat zo zal zijn. nu het verleden begint in een jaar zonder zorgen dat nooit heeft bestaan weten wij stellig (helaas) hoe het zal gaan. de taal heeft geen woorden voor wat er gebeurt ravage en moorden en niets gaat voorbij. verletter het zuchten boekstaaf de luchten…

Op het eindpunt van haar stralen, waar tijd de mens verlaat, aan het raakpunt van haar schijnen waar ’t menselijk betrachten zwicht, in loden stilte achter hemels klaar: de gouden lichtval in heur ochtendhaar. Haar ogen wijken niet, haar lach klinkt klaar, haar hand herhaalt het denken als gebaar, het haar omkranst haar woordeloos gebaar en…

Hoor jij ook de trage nijd die takt in de bomen? Alleen een boom kan dit dulden. Alleen jij kan dit lezen. De dichter is de ekster op de galg die schettert om hun kromming. De andere treurt dat er mens is. Het zou alsnog kunnen, schildert het landschap, het dansen, de myrte. De bedding kreunt van geile bevaarbaarheid in de verte. Maar de…

Die liederen herinneren het eraan dat het de zang vergeten is. Het wou alleen LAIS die het bemint, want dat is sluitsteen voor het duister van zijn wil, voltooiend niets en van het niets de schil. Haar blik verbrandt het, haar lijf is vuur, haar lach is gong en slaat zijn laatste uur. Tijd is sluier waarin zij slinks verdwijnt. Dat schrijven…

Ik zal het lege gele bootje zijn dat dobbert, dobbert, dobbert, dobbert in de leegte. De dode oevers zal ik dood en droevig laten, de weidse verte weids en ver, maar geen grashalm blijft nog over, en geen zon of maan of ster. Ik zal het gele lege bootje zijn dat dobbert, dobbert, dobbert, dobbert in de leegte. Ik mag jouw zweet als…

De ketel puft heftig, het water wil aftochten. Je wil nog zwemmen, je alsnog met de zee van mijn kilte benatten. Vuur verklaart stormachtig het sterven aan het blauwzwarte uiteinde van windstoten. Ik golf in de zee zoals ik golfde in haren. De wolken trekken zich in afschuw af van het ondermaanse. Je staat hemels besmeurd en perplex bij…

Motten die elkander open wrijven, als harde diamanten in de nacht: sterrenstof bekleedt de tere lijven bij hun labeur dat niets van hier verwacht maar van het duister wil de pure pracht. Zij, als nacht zo nodeloos geboren, zwart op zwart en in dat zwart verloren, zijn licht dat om zichzelf verlegen zit te bidden dat het duister hen verhore…

de leden gelaten. het hart is blind en weet zich door het ziende onbemind. Oetoen plukt de bloem. huilen kan ze niet maar voel het droeve dreunen, hoor in het witte kronkelen van honderden larven de bodem van git waarop zij valt, waarop zij viel, waarop zij vallen zal, en adem het weeïge ritselen, het slurpen en glijden van…

Toen het had haar stem gehoord die avond die de dag aan duisternis deed klinken, was er geen klank die zijn gehoor nog vond want het hoorde zich in haar weerklinken: vernietiging die in haar bezinken zou, bloed met git verbinden, eindstand met de dagen, en nacht met elke hand. Want het had geboorte zien gebeuren, zwarte kern van de immense brand…

Elk lijf is een lijn, ’t frêle huiveren van de pen in de leegte die wij zijn. Handen willen de handen zuiveren, armen de armen ontdoen van de pijn, maar de lijnen blijven altijd te fijn, en het lijf onthoudt niet haar zaligheid. Het draagt zich voor: onthouden lelijkheid en schrijft alsof het sterren doet ontstaan, maar waar zij het in het…