Alle inzendingen over emotie

Mijn zusje Bijna gelukkig Zo leek het bij jou te gaan Altijd gehoopt dat het goed kwam Maar het was niet meer dan een waan Diep in jou zit die hele grote wond En hoever je ook van ons vandaag bent Waar je ook terechtkomt Ik hoop dat je ergens diep van binnen Later met ons wil verder gaan of in elk geval opnieuw beginnen altijd verbonden blijven…

Het verstilde maanlicht schijnt Streelt mijn geschonden lichaam Beroert elk plekje en verkleint De zelfverloochening en blaam Zodat elk schandteken verdwijnt Groeiend is mijn zelfbewustzijn Ik sta weer strijdbaar en rechtop Woede verzamelt zich tot venijn Zet er een streep onder en stop Dit leven, zoveel wraak en pijn Springen in het…

Mijn vaders gang is moe en traag Ik sla hem gade door de ramen Hij blijft zich voor emoties schamen Zodat ik ook zijn tranen draag Zijn lijf een hulpeloze vraag Loopt hij langs heggen vol met bramen Leidt nieuwe ranken weer te samen En bindt de trossen aan de haag Hij voelt dat naar hem wordt gekeken Als hij mij ziet achter het glas Komt…

Tussen het bewolkte daglicht klinken zijn woorden als een hemelse melodie in haar zonovergoten wereld waar liefde een eigen leven leidt en haar hart haar razend hart reist mee op zilte wind langs de noorderzee waar de horizon verstrijkt een meeuw het eeuwige lied wegkrijst…

Vogels troepen samen en jaar naar jaar vliegen weg in niets in herinnering gedachten van stilte want zwijgen is nog steeds goud zij gaat voor zilver…

Het kerkhof dat in rust verzonken Te wachten lijkt op vers verdriet Ziet in de lucht het zilver vonken Dat strepen krast in het verschiet Waar zomerzon wordt uitgeschonken Op marmerwit en zwart graniet Dwarrelen bonte vlinders dronken Van nectar die het leven biedt Een jonge vrouw waant zich alleen En laat haar tranen vrijuit stromen…

Die glimlach, een flits over je gezicht, een blik van herkenning op mij gericht. Daar troost ik me bij, en ga verder, omdat dit ene moment, te snel voorbij is gegeaan.…

Waarom? Dat wil ik weten Waarom heb jij mij verlaten? Waarom liet god dat toe? Ik zal je moeten missen Maar ik weet niet hoe Iedere dag ben ik gelaten Waarom Moest jij mij verlaten.…

als los zand door gespreide vingers ontglipt mijn leven telkens weer zoals ik gisteren nog hoopte zo kan ik het niet meer mijn ziel zo overhoop gesmeten zo uit mijn lichaam weggerukt zoals ik gisteren nog liefhad ga ik nu onder pijn gebukt mijn lijf verteerd door smeulend vuur vol littekens en wonden waar ik gisteren nog trots op was…

Morgen zal alles van een ander zijn Met vaders dood sluiten zich hier de deuren Het lege huis staat stil de rouw te treuren Al liet ik wel de troost van een gordijn Er gaan al vreemden rond op het terrein Hoewel ik mijn verdriet nog niet kan beuren Wordt al verwacht dat ik mij los zal scheuren Van mijn geboortegrond, en dat doet pijn Nu…

Tussen verloren woorden vond zij hem rillend van kou in het bleekgele schijnsel van volle maan gevangen in een droom tast zij gedachten af in de zwartgeblakerde nacht en neemt zijn nevelkoude lijf in haar zilveren armen nooit meer zal zij hem laten gaan…

Wij hadden veel gedroomd en hadden ons veel voorgenomen. Maar toen de deur van het huis der dromen zich achter ons sloot en wij naakt en wereldvreemd in de realiteit belandden ervoeren wij dat er niet veel meer was dat ons nog bond. Wankelend waren wij geworden. Twee, door het leven kromgegroeide bomen. Wanhopig wortelend in zand,…

Het kraken van treden in spanning van nacht donker zijn schaduw lugubere lach strekken van vingers klauwen vol kracht stinkende adem de haat alweer volbracht Arm wezen vreest nimmer in werelden vol pracht…

Niet zomaar een boom, een vriend, die bloesemde, aan wie ik ieder voorjaar weer een witte hemelvaart beleefde, die ruisend schaduw gaf en duizend gouden appeltjes ging maken, als wintervoer voor zwarte vogels. De motorzaag heeft gierend hem vermoord, vandaag. Een zwarte dag. Zijn wortelwond ligt open en bloedt... Geen kleur, geen…

Leven wordt van papier scheurend in duizend stukjes de zin voorbij armen gevouwen rond haar lichaam zichzelf wiegend troostend streelt zij zichzelf als er niemand is slikt bitter zout dagen sluimeren de zwarte pijn voorbij…

Haar hart schreeuwt in huilend lijf zij is gevangen in leven haar plaats aangewezen in vrijheid beknot dromen scheuren in kleine stukjes papier vliegen mee met de wind steeds verder weg…

De zachtheid van rozenblaadjes laat haar verlangen naar teder samenzijn verlangen naar verleden nog voor haar leven verlangen naar toekomst voorbij haar leven vele rozen geteld in de tuin van heden vol hartepijn…

Windstil, een zon die straalt Kalm water, groen gefluister Net of alles 'n beetje draalt Wachten op stemmen in 't duister Als de zon dan langzaam zakt En lange schaduwen gaat trekken De schemering je emoties pakt Je geest zich aan de horizon wil strekken Dan pas is alles tijdloos Los van elke bestemming Lijken dilemma's belangeloos…

Mijn lichaam baant zich een weg, door de spelonken van het leven. Om nu en dan te blijven steken, in de dalen van mijn lot. De wereld zal ik terug gaan geven, aan de mensen en de ruimte. De uitkomst van mijn plot. Want de wereld is te vol, met mijn ik erbij. Keten me, bedwing, maak de aarde vrij. Laat het maar weer ademen, zuchten van…

Smartelijke en zoete pijn 't beheerst mijn hele zijn niet in staat te ontsnappen of uit dit leven te stappen Een pure zelfkastijding Lichaam en ziel uit balans gevoelens zonder kans hart uit borst gescheurd en telkens weer verbeurd Een langzame vernietiging Een pijnlijk traag sterven de ziel vol met kerven niet meer uit te wissen…

Bestorven vrouw - halfwaardetijd Zojuist heeft zij mijn God geloofd Het hart gelucht Koud vuur geblust Deel verder dan zij tellen kan Van groot naar klein en kleiner nog Ze slaat een slag naar het getal Breek zonder hulp haar wil - Gekraakt de weerstand van het cijferslot faalt bij de eerste poging al…

Liefde is voor de één geluk, maar voor de ander pijn.. Maar hoe hoort liefde te zijn? Is liefde lust, Als iemand je lippen je kust? Of is liefde HET gevoel, dat alleen jij snapt wat ik bedoel? Is liefde de ene dag bij elkaar intrekken, en elkaar de andere dag weer verlaten? Is liefde de ene dag met elkaar vrijen, en de andere dag elkaar…

begrijp mij niet verkeerd als ik mijn woorden schrijf anders dan ik spreek ik heb praten niet geleerd mijn lippen voelen stijf emoties vaak van streek tijd die weg zal tikken als jij de woorden leest die daarna weer vervliegen verstilde ogenblikken als balsem voor mijn geest laten mij zachtjes wiegen voel je niet bezwaard je ogen…

De boot gemist in volle vaart de dageraad dood en grijnst als bloed gestroomd door aderen en nacht vergeten tranen zweten morgen lacht door dauw verdrongen boze tongen roepen zacht…

Waarom strijk je en fladder je 's nachts tegen mijn ramen als een doodshoofdvlinder? Zonder passie en voor niets minder dan mij uit mijn droom te verjagen? Is de zon reeds onder en de dauw weer zonder mij voor jou? Breek mijn raam en fladder vrij Zonder vrees in velerlei kleuren... Waar ga je heen? Neem je mij niet mee naar…

je snelt mijn gevoel voorbij zo ongeremd maak je mij ontstemd en terwijl ik daar sta en staar naar het zoveelste wegwuifgebaar: je rug keert zich steeds verder van me af ik sta besta en ik zeg: ontzeg mij niet wat je bij me achterliet want dan is het net zo weg als jij kom hier kom terug en keer je rug naar wat komen ging kijk hoe…

Verloren tussen woorden dwaal ik als zilverwezen door het diepe donker van de nacht op zoek naar dromen in de hersenspinsels van jouw gevoel reis ik oneindig streel ik de verloren stemmen van gedachten met liefde in mijn hart voorbij de tijd van klokslag twaalf zal ik wachten op een teken van bestaan…

er stroomt verlatenheid door alle straten een zwarte kat schicht naar de overkant geschrokken van een opgewaaide krant beklemming kruipt uit zwarte venstergaten bevreesd dat zwakke dijken zullen breken vechten soldaten met de woeste stroom en loop ik als gevangen in een droom waar grauwe eenzaamheid is neergestreken de speeltuin waar alleen…

ik ben gevangen in benauwde dromen Adembenemend door de mist omvat beland ik op een onheilspellend pad dat naar een kerkhof leidt. Verwaaide bomen omringen mij als schimmige fantomen Hier tast ik naar mijn jeugd en alles wat ik in het leven zo heb liefgehad maar dat me door de tijd wreed werd ontnomen Mij stotend aan met mos begroeide stenen…

Bittere tranen lange zwarte haren voor dit kind slechts woestijnwind zij schrijft haar naam voorbij het raam in dor droog zand en verliest haar verstand blauwe kralen grootmoeders verhalen en sputterend vuur elke nachtelijk uur…