Alle inzendingen over fado

nog één keer door de grachten raak weer in mijn ban zoals gefascineerd was door jouw aanstekelijk élan, jouw daadkracht om mij te bekoren ontvoer me in je zijspan in september laat me vergeten mijn bagage mee te nemen rijd me over 's heren wegen naar het land van mijn droomtaal laten we naar steden gaan waar de taal van het hart de fado…

Ik voel mij van binnen bederven Nu weet ik waaraan ik zal sterven: Aan de oevers van de Taag. Aan de gele, afhellende oevers, Er is niets schoners en droevers, En 't bestaan verheven en traag. Ik bewandel 's middags de prado's En 's avonds hoor ik de fado's Aanklagen tot diep in de nacht: "A vida é immenso tristura" - Ik voel mij al samensnoeren…

aan de rand van het graanveld ontgroeien we de wereld toon en kleur raken de dunne huid meer dan ooit Schaue hier Herz und Auge weint vor dir Bitterlich de fado verblindt ons met tranen op de dag dat het nauwelijks waaide het intense lila blauw van de pruimen in de boomgaard het stralend geel van een fiere…

Beneden karren raatlen, kranen kreunen, Hier is het stil, terwijl alleen gitaren Een oude fado traag en droef opdreunen, En of karvelen weer de Taag opvaren. ------------------- uit: Soleares…

Misschien is het een lied geworden, een lekkere rocksong, een fado of een mooi chanson. Ergens dan een luisteraar verwend. Gek idee, maar mij mooi onbekend. Of ligt het nu te wachten lekker lui op een wolk op z’n rug, waait het nu de wereld over En komt het op een mooie dag een keer, toch nog bij me terug…

De Fado heeft hun God verdrongen in nauwe straten wordt geen psalmen meer gezongen kleurrijke transformaties naar het levenslied, waarnaast de mensen hun Godshuis bouwden soberheid van welbehagen in een mediterrane habijt de sterren genieten in hun nachtelijke lijsten van de zoetgevooisde geuren van persing in vloeibare olijven…

oude verlangens we volgen valk en vlinder we horen ver verdriet herschrijven een bezonken Testament van Boudewijn en Bob alleen over de dingen die we liefhebben hallucineren met Gabo in honderd jaar eenzaamheid kennen de wetten van weerstand en woede we voelen Brel’s dictaat van norse vloed die beukt aan het zwart basalt Amalia’s fado…

De Fado als toonsoort gewogen als metafoor van geweldloze geesten in de revolte van rode anjers, een nieuw begin maar altijd tot aan het reeds geopende graf.…

Toen ik in de straten van Barcelona mijn nieuwe kleren showde en her en der een wijntje bestelde sierlijk waggelend naar mijn hotel terugging een Panter-sigaartje rookte en de stof uit mijn jas sloeg stierenballen verorberde en Spaanse kreten uitte Lorca citeerde met Spaanse pepers in mijn maag een fado-zangeres het hof maakte die een travestiet…