Alle inzendingen over geschiedenis

Toen het had haar stem gehoord die avond die de dag aan duisternis deed klinken, was er geen klank die zijn gehoor nog vond want het hoorde zich in haar weerklinken: vernietiging die in haar bezinken zou, bloed met git verbinden, eindstand met de dagen, en nacht met elke hand. Want het had geboorte zien gebeuren, zwarte kern van de immense brand…

Elk lijf is een lijn, ’t frêle huiveren van de pen in de leegte die wij zijn. Handen willen de handen zuiveren, armen de armen ontdoen van de pijn, maar de lijnen blijven altijd te fijn, en het lijf onthoudt niet haar zaligheid. Het draagt zich voor: onthouden lelijkheid en schrijft alsof het sterren doet ontstaan, maar waar zij het in het…

Er is teveel. Het schakelt storing uit: knipt in de lichtenwalm tot het ziet haar zwart verschijnen dat verteert. Het sluit wanklank uit, want walg verstoort het lied. Het hoort zijn stem die zegt wat zij gebiedt. Het is met haar voldaan. Het kent maar kraakt haar erecode niet. Het wacht. Tijd maakt altijd einde aan bezweren van kwaad. Het…

Zij sterft daadwerkelijk bij dageraad als weerschijn die de ganse nacht optilt, een rode sluier die in ’t wit vergaat Aurora die het wildste hart verstilt. Het ziet zijn lusten die haar schoonheid schilt, als licht dat wreed door tijd en ruimte gaat en liefde is nu, ver van ieders haat, hoe zij ontbreken, in en aan elkaar: verzegeld wordt het…

Geen christenhond zal haar nog schamen ooit geen moslimrat haar met schuld belagen want nu verschuift niet meer van toen naar nooit, want het zal met schrijven taal verslagen. Zij zal geen rouw meer hoeven dragen, zij is als git in het, als hel in haar. ‘Zie’, zegt het, ‘hoe sterk ik het verbouw: elk woord van het wordt recht en vast en echt…

Diep in het zwarte hart van Vlaanderen op een bed van maden en rottend vlees ligt de haat bij de nijd te zinderen, genietend van pijn en van spijt. Zwoel, hees, de Vlaming likt des Vlamings holtes. ’t Vlees rot, de wet maskeert de identiteit. Maar zie hoe fors de nijd de haat nog splijt! Eilaas! ’t Zicht moet nu snel onder het slijm: Dank, vrolijke…

Niets zal nooit hun zoenen evenaren, zij hebben dat bereikt waar ruimte tijd en tijd weer ruimte wordt. Hun gebaren in de stilstand stremmen zonder spijt om hun bewegen, vroeger bron van nijd. Strijkt het haar lichaam aan, zijn woord wordt glas: het ziet wat komt, wat is, en wat er was. Het jaagt zich uit de verzen die het maakt en 't leeft…

Het is weer donker dus het stoot zich om. Glasbreuk bewijst de naaktheid van voeten. ’t Is weer wakker en het weet niet waarom: wie vindt er nog lering in het moeten? Is ’t niet genoeg? Wie moet er nog boeten? ’t Wordt met wroeging bij de keel gewrongen. In hun dromen is er ingedrongen en eist er liefde op die niemand kent. Angst begreep hen…

Het wou haar vatten in een klankgedicht, haar naam vercijferd tot een toverspreuk: ontkenning van gemis en van zijn plicht, bazeltaal met intellectuele jeuk, perverse onderstroom, dat maakt het leuk. Het voelt haar nu, het helse dat ze is: der minne eenvoud heet gewoon LAIS. In het licht laat zij zich nooit bekijken, in het duister waar gevoel…

De steden die de heren beheren, zijn steden die de heren verteren, en de dames die de heren vereren gaan als letters met elkaar verzweren: het krast en het kraakt in ’t vuur der heren. Het heeft hun wereld al verbeurd verklaard: hun tijd zit strop, het is in haar bedaard. Zijn lijf is licht, kent enkel haar gewicht, haar duister is met laaiend…

Verlossend duister komt altijd te laat maar dat falen is geen fout van haar. Haar git is niet wat er in licht vergaat: het schijnsel kleurt te blauw haar hels gebaar, het zwart is daar, er is genoeg in haar. Calculaties vergelden elk moment, data, ingelezen, rij na rij per cent, en uitgerekend zo de mens vergaat. Het heeft geen spijt, het deugde…

Deze wereld is de wereld niet voor hen: zij beven niet in vreze vol met nijd zij heeft aan het voor haar een gouden pen het schrijft hen uit de leugens van de tijd. In ’t welven van verschoven eeuwigheid wordt zoeken zelf gevonden en het is drievoudig git door ieders duisternis. Haar klare stem is van beklemming vrij, een golven dat tot straal…

In het grote woordeloze niets van haar, de oceanen kolkend blauw in d’ ogen, de gebaren maken alle leugens waar, waarheid tot gebaar van onvermogen. Want haar voelen kent geen mededogen, is hete gloed die het van het ontdoet, en ’t vuur verhevigt tot een blauwe vloed. En in oneindig zwart gaat schel dan aan het ene git dat het verblinden moet…

’t Zal hen uit de buiken rotten, al het zaad, het zal uit hen bloeden, de ontzetting, zolang de angst in hen het voelen haat. Maar iedereen wordt het, haar vondeling, die niet bestond, maar toch begon, de ring die ’t wijzen naar een ander zelf besluit met de spiegel die het tot hen ontsluit. ’t Kleven en beven dat lippen nog doen, wordt snakken…

Nodig heeft het niet haar lief te hebben in de roes van haar afwezigheid. Het wordt een zee die niet wil ebben, strandt bevroren in een karst van de tijd, bevrijd van licht en zonder helderheid. Het staat vernietigd in haar zwarte vuur, het kent geen waar meer, wat of om welk uur, want niets vangt er nog als gebeuren aan. Haar voelen is moment…

Terwijl het wachten wacht, draait de aarde in de aarde, schuift de hemel in de hemel, zien de sterren toch de waarde in van vachten in het zwart en in de nacht spreekt het haar toe met: “Jij, beminde, die de aarde tot haar kern herleiden kan, die jou en mij tot niets verleiden wil, wil dit nog doen: mij van mij ontdoen.” Fier het schuift zijn…

Ontrafelt het niet de draden van haar lust dan laat het haar in haar omwikkeld vrij van al het zware dat er in hem rust. Aurora’s luister die dan daagt erbij wordt straalgeruis, een suizen aan zijn zij: het spreekt haar uit met inkt van haar besluit en rondom ’t git een werveling breekt uit. Zijn nevels slierten lont doorheen het licht: wat…

Alle mormels spelen wereldorgel en wormen maken olijk slijk van vlees. De geluiden van rot in de mergel gorgelen vreugde maar angst maakt hen hees: de aarde verrot en de mens viert zijn vrees. Haar git strijkt áán de helse duisternis zij is de lont in de gevangenis. De tijd is bom, de uren tellen snel. Het brandt van toekomst die verlopen…

In de vergeten warmte van de hand, in ’t strelen van gebrek aan tastbaarheid, in ’t grijze vlak waar het is aanbeland, klinkt luide slechts de slagzin van de tijd. Elk ogenblik wordt galm van eeuwigheid, signaal dat rot in rot meer rot verzendt. Het hoefde niets want niets was het bekend, maar in het zwart verscheen fataal de lach. De hemel…

Bovenal beaam: jijzelf bent stapelgek. Bemin de klanken eerder dan de zin. Bevrijd op tijd van kwijl en nijd je bek. Zie elk eind als van iets ergers het begin. Verzaak bezit, jij zit daar zelve in. Breng warmte daar waar nu een ander rilt. Geef nooit een ja als jij er niets van wilt. Breng je lijf niet in verlegenheid. Spreek uit wat je in…

Haar ogen zijdelings die zwart in hun verdoken blauw het git herhalen: schicht der herkenning. Onmiskenbaar maar dun en onzegbaar ziet het waar het voor zwicht. En dan verdwijnt het weer in haar gezicht. Geen traan sist weg met zoute bitterheid. Ongelovig ziet het hoe het haar belijdt: zij is geloof waarin het dol verkeert, verstrengelt lust…

Het wordt rivieren als het aan haar denkt. De mond is Maas, de tong meandert in het glijden, freest grotten uit het slenk. Eén Ijzeroog, de Schelde grauw daarbij: de dagen zonder haar gaan nooit voorbij. Het hart is Rijn, en liefde rot er blij, want Gangesarmen stromen sloom terzij. Waar d’ Amazone broeit, loeit de Congo. Cascaden bruisen kolkend…

Het wou dat het twee armen had die traag het in het omarmen konden zo dat het stil in zich verdwijnen kon gestaag en niet meer hoefde te beleven dat liefde het hatelijk maakt en plat en niets, niets meer heel laat van de dromen. ’t Wou dat het zo in een boek kon komen, hun wedervaren niet geheel geslecht, dat het zo als het bij haar kon komen…

’t Kosmisch woelen loopt in haar verloren. ’t Rot in haar begint zich rein te dromen. Melk mondt uit in licht: ’t zijn wordt herboren. ’t Naakte monster is niet in te tomen (schil is het van data die nog komen). Zij leek ’t moment, de nacht, een nieuw beleid. Het ondergaat gebrek aan onderscheid. Het loopt verblind in haar geheel verloren.…

LAIS, in zwart herboren schittering, is git, haar lijf en lach negeert het licht: het zijn is haar te min, belediging van hoe het haar tot leesbaarheid verdicht, virus in de waan van recht, schap en plicht. Het legt haar schouders bloot, haar zucht is zijn festijn, het likt en drinkt haar lijf als wijn. ’t Moment kan dan tot niets in haar vergaan…

Zachtjes, het voelt haar weer. Het wil haar niet meer raken, zijn wil verzaakt aan ’t willen. Als stilte breekt, beheerst gebrek het lied. Als het zwijgt, zal zij weerom verstillen. Strijd. Er komt geen rust door niets te willen. Het wordt paljas en struint doorheen haar dag, het wil al lippen zoenen rond haar lach. Maar wat er groeit moet worden…

Het broeien in zijn haarden van verzet werd zij, virus dat in hem haar groei bereikt, stuwing die doorheen woorden groeit tot wet, zwart die zij aan de universa eikt, en stof met haar fataal festijn verrijkt: een zuchten dat hen mond aan mond ontgaat, het git dat zich ontplooit tot dageraad. Het was niets, geheel van zin ontheven, verwenst bestaan…

Het roept de dode tekens nu bij zich, en noodt de doos herinnering erbij. In de ton van het gif drijft het zijn wig. Zure vochten kolken het om tot brij. Zo gaat de zon ook dier en mens voorbij. Maar handen maken weer begin van haar: LAIS verrijst, het buigt diep en ’t staart maar, het wordt aan riemen in’t galei geketend. O maan: op nachtzee…

Elk leven is beleefde woekering: herhaald gemompel in een mond zijn wij, wier zin verdwijnt in ’t sluiten van de kring. En iedereen gaat aan de ziel voorbij, want ‘iets’ dat ‘is’ bereiken willen wij. Het heeft LAIS beroerd, in aarzeling. Het zag de woestenij, begreep het ding dat in haar leven altijd geeft haar zin voor de vernietiging. Ontreddering…

Met zicht op een ander wordt de ander een zelf dat zich in de ander herkent. Bij het ruisen van stilte belandt er klank in de ruimte die iedereen kent: zodanig zijn wij elkander gewend. Er is het niets dat ons daaraan ontheft. Er is het al waarvan ieder beseft dat niets ervan echt ons is gegeven. Er is de plaats waar de dood het besterft…